Vikan - 31.03.1966, Blaðsíða 5

honum. — Athyglisverð kona, Fras-
er, sagði hann og horfði ó þykkan
reykinn hringast upp í áttina að
flúrosent Ijósinu. — Ef þú hefðir
verið lítið einstæðisbarn á munað-
arleysingjahæli í Austurlöndum ár-
ið 1945, geturðu þá ímyndað þér,
að þú værir kominn svo langt, að
þú gætir setzt i helgan stein tuttugu
og sex ára gamall, með yfir hálfa
milljón sterlingspunda í handraðan-
um? Ég meina auðvitað lítið ein-
stæðings stúlkubarn!
Fraser renndi huganum yfir þau
svipbrigði, sem hann átti yfir að
ráða, og valdi ofurlítið óánægðan
svip með stút á vörunum. Tarrant
virti svipinn fyrir sér og kinkaði
kolli í viðurkenningarskyni.
— Mergurinn málsins er, hélt
hann áfram, — að við getum senni-
lega ekki fengið hana fyrir pen-
ingana. Að minnsta kosti ekki taxta
leyniþjónustunnar upp á tvö þús-
und pund á ári.
Fraser lyfti hendinni og beygði
baugfingurinn lítið eitt til að klóra
ofboðlítið í hársvörðinn undir þunnu
hárinu. — Sumir hafa köllun til
starfsins, sagði hann beggja blands.
— Já, sagði hann. — Fiún virð-
ist hafa taugar til þessa lands.
Tarrant gretti sig á vindilinn sinn.
— Og þegar allt kemur til alls,
þá kaus hún að setjast hér að, en
ég held ekki heldur að það sé
rétt að fara með lúðraþyt til að
vinna hana á okkar band.
— Þvingun, sagði Fraser og
reyndi að vefa saman launung,
vogun og ógeð í einn svip. Hon-
um mistókst, og Tarrant hristi höf-
uðið með meðaumkun.
— Nei — ekki þvingun. Ég held
ekki, að við höfum það sem til
þess þarf, Fraser, og okkur nægir
ekki ólundarsamvinna.
— Mér þætti gaman að vita,
hvort. . . Fraser lét orðin svtfa f
loftinu, meðan hann valdi blað úr
möppunni og starði á það að nauð-
Framhald á bls. 43.

VMiH

§ j j B fi j
jÆ , ] 1 11 *; '! Æ
] 1
8 fil 1 p§ 1 i-
■ . .. . ... ./• ' 1 . fi
1.
r"*"* 1 * 'wm** ifl i0m MiWi
A ii fiiiuiiiiiiú ’&iiiíii; iHíÍÍHiHÍi: íiJVÍtS. * , ' ,
VIKAN 13. tbl. g