Vikan - 31.03.1966, Blaðsíða 44

að nokkru hulin bak við Coromand-
el skerm.
Tarrant ætlaði aldrei að geta
haft augun af teppunum; þau
snertu hann með sama Ijúfsóra
dapurleikanum og ókveðin tónlist
— til dæmis Les Préludes eftir Liszt.
Félagi hans varpaði öndinni lengi
og mæðulega.
— Hannibalsgildrur, andaði Fras-
er út úr sér. Hann duldi tilfinningar
sínar oft bak við hrjúft yfirborð.
— En sú monthæna!
Saman gengu þeir niður þrepin
niður í stóra salinn. Fraser var nú
aftur búinn að nó sér og þrýsti
skjalatöskunni vandræðalegur að
sér og litaðist tortryggnislega um.
í gegnum opnar dyr hinum megin
ó herberginu barst ofurlítið græn-
leitur bjarminn af flúrosent „dags"-
Ijósi og lógt suðið í lítilli vinnuvél.
Tarrant lagði hattinn sinn og
regnhlífina á stól.
— Ætli það sé ekki rétt að þú
hóstir, Fraser, sagði hann.
— Sparið yður ómakið, Mr. Fras-
er. Röddin var mild og söngræn,
með ofurlftið útlendum hreim. Hún
var svöl, en ekki f jandsamleg. Stúlk-
an stóð í opnum dyrunum og var
fyrir aftan hana. Andlit hennar var
mýktarlegt og rólegt, með háum
kinnbeinum undir dökkum, snörum
augum. Hún var á að giska 165
til 170 cm., hugsaði Tarrant. Svart
hárið, vafið í hnút upp á höfðinu,
gerði hana hærri.
Hörundið hafði djúpan, mattan,
dökkan lit, sem hefði gert hvern
þann mann ríkan, sem hefði getað
komið honum f flösku. Tarrant kom
munnur hennar nokkuð á óvart.
Þegar hann horfði á hann einan
út af fyrir sig, var hann aðeins of
víður, en samanborið við aðra and-
litsdreetti hennar hefði annar munn-
ur ekki farið vel. Háls hennar, hugs-
aði hann, var fallega lagaður en
allt of langur — en hún hefði ekki
getað borið höfuðið svona virðu-
lega á styttri hálsi. Fætur hennar
— nei, þeir voru andskotakornið
ekki of langiri Hann ætlaði ekki
að falla aftur f sömu gildruna. Það
átti að horfa á þessa stúlku alla
í einu — og eins oft og mögulegt
var. Honum til undrunar varð hon-
um Ijóst, að hann sárlangaði að
sjá hana brosa.
Hún var klædd f þrönga peysu,
hvíta að lit, háa f hálsinn. Hún
hafði dregið ermarnar upp undir
olnboga. Að neðan var hún í pilsi
úr vínrauðu, fíngerðu tvfdefni, með
fellingar á báðum hliðum og vasa-
lokur. Um mittið hafði hún breitt,
svart leðurbelti með svörtum hring.
Pilsið náði nákvæmlega niður á
miðja hnéskel. Fætur hennar voru
með sama lit og andlitið, og hún
var ekki í neinum sokkum. Hún var
í opnum, gullsandölum með lága
hæla, og kóralrauða lakkið á tá-
nöglum hennar var í sama lit og
varaliturinn.
— Ungfrú Blaise . . . Tarrant
skálmaði í átt til hennar og rétti
henni höndina. — Ég er Tarrant.
Má ég kynna starfsbróður minn,
John Fraser.
Hönd hennar var svöl, og hann
fann sterkar taugarnar hreyfast f
löngum fingrunum. Hún sneri sér
lítið eitt, þegar hún heilsaði Fras-
er, og Tarrant sá hvernig augu
hennar sviptu yfirborðsmennskunni
af manninum og gerðu sér Ijóst,
að þennan mann mátti ekki van-
meta, um leið og hún greypti mynd
hans í huga sér.
— Fyrirgefið, hvað við komum
seint, ungfrú Blaise. Tarrant gætti
þess að láta aðeins ofurlítinn af-
sökunarhreim fylgja þessum orð-
um. — Truflum við?
— Ekki mjög. Mig langaði að
sjá ykkur. Einarðleikinn í svarinu
ýtti öllum formsatriðum til hliðar.
— En ég þarf aðeins að fá að
Ijúka því, sem ég var að gera. Það
tekur þrjár til fjórar mínútur. Ger-
ið svo vel að koma inn á meðan.
Hún fór aftur inn f herbergið og
þeir á eftir. Tarrant hafði áður
komið inn í vinnustofur þeirra, sem
höfðu atvinnu af þvf að slípa eðal-
steina, en hann hafði aldrei séð
neina stofu, sem var jafn snyrtileg
og þessi. Þarna voru þrír aðskildir
bekkir og hár stóll við hvern þeirra.
A einum bekknum voru láréttu hjól-
in þrjú, tengd mótor á öðrum end-
anum. Blýhjólið var f nokkurri fjar-
lægð frá hinum tveimur og bak við
það stóð krukka með Carborrund-
um. Það var krús með ffnu smerg-
elsvarfi bak við tréhjólið og Iftil
krukka með kíttisdufti hjá filthjól-
inu.
Á næsta bekk stóð Iftill úrsmiðs-
rennibekkur með hjólsög — fjög-
urra þumlunga lóðréttum disk úr
fosfórbronsi og það gljáði á dem-
antssallann á brúnunum.
Modesty Blaise settist sjálf á tré-
bekkinn og benti gestum sfnum að
setjast á hina stólana tvo. Hún tók
upp griptöng með safír í breiðum,
flötum kjaftinum. Úr þessari fjar-
lægð gat Tarrant sér þess til, að
hann væri fjörutíu karata. Hann
hafði verið skorinn en cabochon og
nú var hún að betrumbæta verkið
með oddskera. Hún kveikti á mót-
ornum og borinn tók að snúast.
Hún var einbeitt á svipinn. Hún
hélt tönginni með tveim höndum
og hvíldi lófana á borðbrúninni til
að vera stöðugri, meðan hún renndi
gimsteininum undir skerann.
Tarrant litaðist um. Stór peninga-
skápur stóð opinn í veggnum. Nokkr-
ar skúffur af mismunandi stærðum
höfðu verið teknar út úr honum
og lágu á bekknum við olnboga
hans. Ein skúffan var með tíu eða
fimmtán demöntum, — óslípuðum
demöntum og rúbínum, smarögðum
og safírum. Önnur var með minni
eðalsteinum, skornum og fáguðum.
Svo sá hann í stórri skúffu út-
skorna minni háttar steina og greip
andann á lofti. Þarna voru litlar
krúsir og flöskur skornar út úr jade
og agat og púkahaus í gljáandi
hrafntinnu og rós úr bleiku ala-
bastri. Hann sá átta arma gyðju
úr hvítu kalsidómi og fleiri lista-
verk.
í þrjár mínútur heyrðist ekkert
annað hljóð í herberginu en hvin-
urinn í mótornum. Fraser gleymdi
svipbrigðasafninu sínu og fylgdist
með af ákafa.
Modesty Blaise slökkti á mótorn-
um og stóð upp. Hún stakk sjón-
auka í annað augað og skoðaði
safírinn um stund, svo lét hún gler-
ið falla f hendi sér.
— Má ég sjá? spurði Tarrant
með ósviknum áhuga.
— Auðvitað. Ég á aðeins eftir
að fægja þetta svolitið. Hún rétti
honum sjónaukann og töngina með
safírnum.
Þetta var stúlkuhöfuð, séð frá
hlið, með sftt hár, greitt aftur, með
naktar axlir. Þótt ótrúlegt mætti
virðast, var litla andlitlð lifandi.
Tarrant reyndi að gera sér grein
fyrir, hvernig hægt væri að ná slík-
um áhrifum með einföldum útlfnum
og mishæðum f steininum, en varð
að gefast upp. Hann rétti Fraser
þegjandi bæði saffrinn og sjónauk-
ann og leit sfðan á Modesty Blaise.
— Er þetta tómstundastarf yðar,
að skera út eðalsteina? spurði hann.
— Já. Hún mætti augnaráði hans.
— Ég starfa ekki með þá lengur.
Allt í einu Ijómaði þögull hlátur
upp andlit hennar. Þarna var bros-
ið, sem hann hafði langað til að
sjá.Það var bjart og glaðlegt, ein-
arðlegt og óþvingað, og bjó yfir
götustelpulegum prakkaraskap.
Tarrant gat ekki að sér gert að
hlægja á móti.
— Starfar ekki með þá, sagði
hann og drúpti höfði til samþykkis.
— Við vitum, að þér eruð setztar í
helgan stein, ungfrú Blaise, og að
sjálfsögðu þurfið þér að hafa tóm-
stundastarf.
Nú var bros hennar horfið, að-
eins minningin um það bjó í aug-
um hennar. Þegar Tarrant hafði
lokið máli sínu, hvarf minningin
einnig, og hún leit hugsandi á hann.
— Auðvitað. Rödd hennar var
hlutlaus. — Nú hvað má bjóða yður
að drekka?
Þeir fylgdu henni fram f stóra
salinn, og þau gengu að litlum bar,
sem hafði að geyma hillur með
flöskum og glösum.
— Gerið svo vel að fá ykkur
sæti. Sir Gerald?
— Ofurlítið konfak, takk.
— Og þér, Mr. Fraser?
— O — Hér.......... Hann strauk
með fingrinum niður eftir nefinu.
— Svolftið meira konfak, svaraði
hann i taugaóstyrku hugrekkiskasti,
og hörfaði sfðan aftur ofan f stól-
inn. Hann káfaði allt f kringum sig,
tók möppurnar tvær upp úr skjala-
töskunni og lagði þær á hné sér.
Tarrant sá sér til ánægju, hve
hreyfingar hennar voru hnitmiðað-
ar, þegar hún hellti f glösin handa
þeim. Hún setti koníakið á lítið borð
á milli þeirra. Svo hellti hún rauð-
víni f glas handa sjálfri sér og
hann setti á sig tegundina. Síðan
settist hún öðrum megin í Chester-
fieldsófann og dró undir sig fæt-
urna.
— Það er fróðlegt að kynnast
yður, Sir Gerald, sagði hún og lyfti
glasi í viðurkenningarskyni. — Ég
átti skýrslu um yður, áður en ég
settist í helgan stein.
— O, ég er gamall leiðindasegg-
ur, ungfrú Blaise. Hann dreypti á
konfakinu og fann Mídasarsnert-
inguna, sem breytti hálsinum f gull.
— Yðar ævisaga er miklu skemmti-
legri.
— Hversu mikið vitið þér um
hana?
— Ah. Fraser myndi verða harla
ókátur ef ég héldi þvf fram, að
við vissum nokkuð. Þetta eru aðal-
lega getgátur og ályktanir.
— Má ég heyra?
— Að sjálfsögðu.
Tarrant kinkaði kolli til Frasers,
sem opnaði möppu og gretti sig á
vélritað letrið. — Já — hér — f
stuttu máli sagt, ungfrú Blalse,
sagði hann hikandi. — Svo þér kom-
uð fyrst f Ijós, þegar þér voruð um
það bil sautján ára. Við álftum, að
þér komið frá munaðarleysingja-
hæli í Mið-Austurlöndum, og okkur
hefur reynzt ókleift að komast að
því, hversu gömul þér eruð.
Hvað kostar Vikan? askriftarsíminn er'
Þú getur fengið Vikuna á kr. 23.08 með 1/11/\A\
því að vera áskrifandi -
^ VIKAN 13. tbl.