Vikan - 07.09.1967, Page 13

Eva var meS klukkudellu og
það var Adam að kenna. Áður
en hún giftist honum hafði hún
aldrei hugsað um það hvað
klukkan var. En það var honum
að kenna að hún taldi mínútur,
klukkutíma og daga, og þess-
vegna var það sem hún skrifaði
ýmislegt í ljósrauðu minnisbók-
ina sína.
Þetta kvöld sat hún og starði
á langa röð af tölum á einni síð-
unni, sló blýanlinum við og við
við varir sér og fór svo að ieggja
saman að nýju; því að einhvers
staðar hlaut hún að hafa mis-
reiknað sig.
En útkoman var sú sama. Þrjú
hundruð þrjátíu og einn klukku-
tíma hafði hún setið og beðið,
síðan hún fór að skrifa það hjá
sér þegar Adam kom of seint
heim. Drottinn dýri, þetta voru
næstum fjórtán dagar, — næst-
um tvær heilar vikur!
Þessi ljósrauða minnisbók var
orðin að björgunarbelti, björgun-
arbelti fyrir hjónaband hennar.
Að minnsta kosti hafði henni
fundizt það, þangað til í kvöld.
Venjulega, þegar Adam kom
seint heim, sneri hún við einni
síðunni í bókinni og krotaði nið-
ur reiðilega athugasemd, en svo
reif hún það strax út úr bókinni
afur. Svo var hún vön að gá
framarlega í bókina og lesa allt
það góða sem hún hafði skrifað
um hann, — hann, sem hún elsk-
aði mest. Þetta vóg upp á móti
leiðindunum og venjulega var
hún búin að fyrirgefa honum,
þegar hann kom heim.
En í kvöld var þetta allt öðru-
vísi. Tvær heilar vikur! Hún
varð að taka eitthvað til bragðs.
Tvær vikur voru heilt sumarfrí,
sem þau hefðu getað átt saman.
Hún varð að fá hann til að bæta
ráð sitt — á þessu eina sviði. —
Henni fannst hann fullkominn
að öllu öðru leyti.
— Sæl, elskan! kallaði Adam,
um leið og hann opnaði útidyrn
ar. — Hvað er að borða?
— Brenndar kótilettur, sagði
hún.
— Fyrirgefðu mér, sagði hann
og vafði hana örmum. Og hún
bráðnaði.
Þegar þau, nokkru síðar, sátu
andspænis hvort öðru við mat-
borðið, spurði hann hvort dag-
urinn hefði verið henni ánægju-
legur.
— Mjög, sagði hún.
— En þú borðar ekki neitt.
— Læknirinn sagði, að ég
mætti ekki þyngjast nema um
kíló á mánuði.
Adam missti gaffalinn úr hendi
sér, rétt eins og hann hefði
brennt sig og starði á hana.
— Læknirinn? Hvað sagði
hann?
— Hann sagði, að við yrðum
örugglega ágætis foreldrar.
Hann rauk upp úr sætinu,
kyssti hana á kinnarnar, hárið
og munninn. — Hvenær? Hvað
er langt þangað til?
— Eftir venjulegan tíma, bján-
inn þinn!
Eva brosti og hugsaði með sér:
— Ef barnið líkist þá ekki föð-
ur sínum og setur heimsmet í
seinlæti.
— í ágúst, sagði hún, svo bætti
hún við, eftir nokkra umhugsun.
— Fimmtánda ágúst!
Ljósrauða minnisbókin kom að
góðu gagni næstu mánuði, en
ekki til að reikna út mínútur.
Eva skrifaði langa lista yfir það,
sem hana vanhagaði um, og ým-
islegt, sem hún þurfti að gjöra.
Ekki svo sem vegna þess, að
hann hefði bætt ráð sitt, síður
en svo. Nú tafðist hann oft á
leiðinni heim, vegna þess, að
að hann var að kaupa alls konar
kjánalegar gjafir handa henni.
Og þá gat hún ekki verið reið.
Morguninn, fimmtánda ágúst,
settist Adam upp í rúminu, við
sólarupprás. Eva opnaði rifu á
annað augað. — Er eitthvað að?
spurði hún.
— Þú vaktir mig ekki.
— Vakti þig?
— Til að aka þér á fæðingar--
deildina. Það er í dag, sem þú
átt að fara þangað.
— Farðu að sofa aftur, sagði
hún og horfði syfjulega, fyrst á
hann og svo á klukkuna. —- þú
átt heilan klukkutíma eftir.
— Klukkutíma? Hvernig
veiztu það?
— Þangað til þú þarft að fara
í vinnuna.
— En í dag....
— í dag er bara venjulegur
dagur. Það hefur ekkert skeð
ennþá.
Eftir morgunverðinn varð hún
næstum því að ýta honum út úr
dyrunum.
— Ertu nú viss um að ég ætti
ekki heldur að vera heima?
— Já, ástin mín, alveg hár-
viss.
Þetta kvöld kom Adam heim,
miklu fyrr en venjulega.
— Jæja? spurði hann og saup
kveljur, um leið og hann kom
inn úr dyrunum.
— Mér líður prýðilega, reyndi
hún að fullvissa hann um.
— Drottinn minn, sagði hann,
— ég þarf á ærlegri hressingu
að halda.
Hann gekk í áttina að eldhús-
inu, en sneri svo við.
— Nei, annars, ég þori ekki að
drekka neitt, ef ske kynni að við
þurftum að fara fljótlega á fæð-
ingadeildina.
— En ég fullvissa þig um það,
elskan, að það verður ekki í
kvöld.
Daginn eftir hringdi hann
þrisvar heim, og Eva sór og sárt
við lagði að henni hefði aldrei
liðið betur. En samt sem áður
var hann kominn heim fyrir
klukkan fimm.
Þann sautjánda hringdi hann
fjórum sinnum og kom heim í
hádegisverð. Svo var hann aft-
ur kominn heim fyrir fimm,
gekk um gólf og leit á klukkuna,
í hvert sinn sem hann gekk fram
sjá henni.
Allan laugardaginn vék hann
ekki hársbreidd frá henni. Og
þegar hún stakk upp á því að
hann fengi sér ofurlitla göngu,
sagðist hann heldur vilja vera
hjá henni. Þrisvar spurði hann
hvort hún væri ekki búin að
láta niður í töskuna.
Á sunnudag var hann alveg
útkeyrður. —■ Þetta er orðin heil
vika, sagði hann, — ég hefi elzt
um tíu ár.
— Þú verður að vera þolin-
móður, sagði hún, — þú veizt,
að smábörn kunna ekki á klukku.
Næstu dagar liðu fljótt hjá
Evu, sem var að sauma sér nýj-
an morgunkjól, en Adam, sem
aldrei hafði þurft að bíða, fannst
sem tíminn ætlaði aldrei að líða.
Á laugardaginn var Eva eitt-
hvað öðruvisi en hún átti að sér,
svo hún fór snemma að hátta.
Adam, sem var ennþá annar-
legri, ákvað að vera á fótum.
—• Þrettán dagar, tautaði hann,
— þrettán langir dagar.
Eva heyrði hann æða um hús-
ið í eirðarleysi, draga út skúff-
ur og ýta þeim inn aftur. Svo
læddist hann á tánum inn til
hennar, og spurði hvort hún
svæfi. Hann hélt á bleiku minn-
isbókinni í hendinni.
—■ Það stendur hérna, sagði
hann og benti á eina síðuna, —
að ég hafi látið þig bíða í þrjú
hundruð þrjátíu og einn tíma.
Er þetta satt?
— Því miður, elskan.
Framhald á bls. 37.
36. tbl.
VIIvAN 13