Vikan - 07.09.1967, Síða 27

við höfum átt saman að sælda.
Þegar við erum bæði farin, ég
og ESJA, hvernig fer fólkið að?
Þessu gat ég náttúrlega ekki
svarað, ég hafði enn ekki heyrt
neinar kosningafréttir að heiman
og það eina sem ég vissi að
fróður maður í pólitík hefði látið
svo um mælt á leiðarþingi á
Vopnafirði s.l. haust að nú yrði
fólkið á landsbyggðinni að fara
að sjá um sig sjálft ef það þyrfti
að ferðast á sjó; úr því það á
annað borð vildi endilega búa í
dreifðum plássum hringinn í
kringum landið; í stað þess að
flytja til Reykjavíkur eins og al-
mennilegt fólk og fá sér vinnu
á skrifstofu; þar var þó hægt að
ferðast með strætisvögnum.
— Nú þykir mér týra, dæsti
m/s KALYMNOS — nema þeir
kaupi Súðina gömlu aftur frá
Kína fyrir slikk eða hali Laxfoss
upp af sjávarbotni og klastri hon-
um saman með úhú sem ku líma
ailt. Jæja, þetta er ekki mitt mál,
þú skilar kveðju heim og segir
að ég kunni vel við mig hér á
Eyjahafi þó ég sakni gömlu kunn-
ingjanna. Ég bið að heilsa hon-
um Guðjóni Teitssyni og vona
að fóturinn á honum sé gróinn,
hann á ekkert að vera að því
að klöngrast upp á hross, nær
væri að fá sér trillu og renna
færi úti á Sviði ef hann hefur
fría stund. Ég bið líka að heilsa
Guðmundi Guðjónssyni skipstjóra
og stýrimönnunum hans og ekki
sízt hásetunum tveimur sem
einna lengst héldu tryggð við
mig. Svo bið ég líka að heilsa
múkkanum heima. Hér er lítið
um múkka. Já, þú mátt svo sem
skila kveðju til ríkisstjórnarinn-
ar, ég er ekki langrækin og er
ekkert að erfa við þá vistaskipt-
in. Nýi eigandinn lætur sér eins
annt um mig og ég væri barnið
hans, ég er líka fyrsta skipið sem
hann eignast, eiginlega frumburð-
ur. Ég er farin að kunna vel við
gríska fánann á skutnum og ef
ég verð gripin snöggri heimþrá,
þá get ég alltaf huggað mig við
að landakortið af íslandi sem
greipt var á vegginn í reyksaln-
um og hangir þar enn og á að
vera framvegis. Þar á arinhill-
unni er líka uppstoppaður ís-
lenzkur máfur sem kafteinn Mik-
ael Pantelis hafði með sér frá
íslandi þegar hann sótti mig. Svo
ég get haldið við móðurmálinu
þó ég sé smám saman að komast
niður í grískunni. Og í brúnni
hangir ennþá gamla skipsbjallan
merkt greinilega m/s HEKLA,
svo það er engin hætta á að ég
gleymi gamla nafninu mínu.
Nú þagnar m/s KALYMNOS
drjúga stund, sennilega er hún
að rifja upp gamlar minningar.
Loks rýfur hún þögnina:
— Þarna kemur hann, nýi eig-
andinn hr. Kokkinos, þú getur
hitt hann að máli og í brúnni
finnurðu nýja skipstjórann minn,
Zacharías Trikalas, hann er ein-
26 VIKAN 36- tbl-
staklega prúður maður og kem-
ur fram við alla eins og göfug-
menni og auk þess held ég að
leitun sé á samvizkusamari skip-
stjóra. Þú mátt skila því heim
að ég sé í góðum höndum.
Við tókum tal saman, ég og
Sakellarios Kokkinos, eigandi
skipsins, það var engu líkara en
gamlir kunningjar hittust og um-
yrðalaust bauð hann mér í hóf
um borð í m/s KALYMNOS sem
halda átti þá um kvöldið í til-
efni af því að nú var lokið breyt-
ingum á skipinu og það átti
raunar að fara sína fyrstu áætl-
unarferð í fyrramálið.
Um kvöldið sat ég dýrðlega
veizlu um borð í m/s KALYMN-
OS, þar svignuðu borð undan
dýrðlegum krásum og góðar veig-
ar glóðu í glösunum. Hr. Kokkin-
os kynnti mig fyrir frænda sín-
um kafteini Mikhael Pantelis sem
hefur verið honum til trausts og
halds við kaup og endurnýjun
skipsins. Þarna hitti ég lika þann
bráðfjöruga Thomas Yamoulas,
sem er fulltrúi á skrifstofu skipa-
félagsins og kann ráð við öllu.
Þarna voru saman komin ýmis
stórmenni sem of langt yrði upp
að telia, m.a. fulltrúi hafnarstjór-
ans í Píreus, hr. Ano Kypseli og
fjölskylda hans. Ég hafði ekki
rætt við þau nema stutta stund
þegar hann bauð mér ásamt fjöl-
skyldu minni að heimsækja sig
á óðal ættarinnar á eynni Poros.
Og hann var ekki einn um hina
margrómuðu gestrisni Grikkja,
því ég hafði ekki lengi spjallað
við kaptein Pantelis þegar hann
sagði mér að ekki kæmi annað
til mála en ég flyti með á jóm-
frúrferð skipsins sem hefjast
átti annað kvöld. Kannski er það
ekki hárrétt málfræði að tala um
iómfrúrferð, en m/s KALYMN-
OS má þó kallast afturbatapía
og það af hæsta klassa. Ég sann-
færðist fljótt um það þegar Mic-
hael Manouses yfirstýrimaður
leiddi mig um skipið og sýndi
mér það. Það var fátt sem minnti
á „HEKLU“ nú orðið: reyksalur-
inn hefur verið þiljaður að nýju
og sama gildir um borðsalinn, í
báðum sölum eru ný og þægi-
leg húsgögn, margskonar lúxus
sem gamla „HEKLA“ varð að
neita sér um. Jafnframt þessu
hafa verið gerðar gagngerðar
breytingar á öðrum sviðum, þann-
ig að nú getur skipið flutt 250
farþega og er búið á fjórum far-
rýmum, I. og 2. farrými og síðan
hefur afturlestin verið innréttuð
sem 3. farrými. Ég hef ferðast
með mörgum grískum skipum
um Eyjahafið og oftsinnis litið
inn á 3. farrými þessara skipa,
vægast sagt held ég að dýravernd-
unarfélagið mundi mótmæla ef
flytja ætfi skepnur í þeim vist-
arverum. Um borð í m/s KAL-
YMNOS gegnir öðru máli, þriðja
farrýmið er einkar vistlegt og
notalegt þó iburður sé að sjálf-
Það er ólíkt að sigla inn á gríska £
höfn, þar blasa við skógi vaxnar hlíð-
ar í stað brattra hamra á íslandi.
■O Elísabet og einn
af áhöfninni.
Tómas Yamoulo þ
er fulltrúi á skrif-
stofu skipafélagsins,
hægri hönd forstjór-
ans og það eru fáir
hlutir sem hann
kann ekki skil á.
<) Hrafn bendir á
Heklu.
Eigandi skipsins á
tali við mann.
sögðu enginn. Þá er fjórða far-
rými, „deck class“, sem algengt
er í grískum skipum, það er
staðsett í stefni skipsins en íbúðir
áhafnar hafa aftur á móti verið
fluttar aftur í skut. Forlestin er
enn eins og hún var.
Manouses yfirstýrimaður, sem
ættaður er frá eynni Andros og
því alinn upp við sjó frá blautu
barnsbeini, sagði mér að 59
manna áhöfn sæi um þjónustu og
öryggi þessara 250 farþega. Auk
hans og Trikalis skipstjóra eru
fjórir stýrimenn, tveir loftskeyta-
menn, fimm vélstjórar, þrír
„pursers" sem gera ekki annað
en sinna farþegum. Þá er að
sjálfsögðu bryti og stjórnar her-
skara af dugmiklum þjónum sem
ekki gefa sér tíma til að halla
sér upp að vegg í heimspekileg-
um hugleiðingum eins og sumir
íslenzkir kollegar þeirra, en eru
á þönum um alla sali. Og loks
eru hásetar, kraftalegir náungar,
dökkir af sólbruna, ífærðir hvít-
um treyjum og nafn skipsins
skráð á brjóst sér.
Þrátt fyrir allar breytingar sem
gerðar hafa verið á skipinu, sagði
Manouses mér að siglingatseki
væru öll þau sömu og hefðu ver-
ið, þetta væru einstakir gæða-
gripir sem reynzt höfðu vel og
þar hefðu engu þurft við að bæta.
Yfirmennirnir luku allir upp ein-
um munni um sjóhæfni skips-
ins og voru í alla staði stoltir af
því. Það hafði sannað hæfni sína
á leiðinni frá íslandi yfir Atlants-
hafið og ekki væri hegðun síðri
á kyrrari slóðum Eyjahafsins. Og
þó getur hvesst þar oft og ræki-
lega og öldur risið hátt. En þeir
sögðust ekkert þurfa að óttast
um m/s KALYMNOS. Björgun-
artæki eru líka hin sömu, jafn-
vel á bátadekkinu má sjá stóra
poka sem merktir eru: GÚMMÍ-
BÁTAR. Og niðri í göngum skips-
ins gefur enn að líta innrömmuð
plögg með nákvæmum reglum á
íslenzku hvernig skuli sjósetja
gúmmíbát og hvernig skuli rétta
hann við ef honum hvolfir. Þá
eru einnig tilskipanir frá Skipa-
eftirliti ríkisins hvernig skuli
slökkva eld, lífga mann úr dauða-
dái og þar fram eftir götunum.
Að sjálfsögðu tæki það Grikki
nokkurn tíma að þurfa að fletta
upp í orðabókum í hvert sinn
sem eitthvað bæri að höndum,
enda fylgir þessum plöggum ná-
kvæm þýðing á grísku og flestum
höfuðtungum heims. Þarna niðri
í ganginum vakti þó athygli mína
stórt skilti yfir einum dyrum;
þar stóð stórum stöfum: KONUR.
Þrátt fyrir glaðværðina sem
ríkti þarna í reyksalnum þetta
kvöld, gat ég ekki varizt því að
hugurinn reikaði aftur í tímann:
þetta var í annað sinn sem ég
sat þarna í gleðskap í reyksalnum
á þessu sama skipi. f hið fyrra
sinn var það við bryggju í Þórs-
höfn í Færeyjum eftir vel-heppn-
aða leikför Leikfélags Reykja-
víkur, flokkurinn var þá að end-
urgjalda gestrisni og höfðingskap
hinna færeysku gestgjafa okkar.
Þá ríkti þar glaumur og gleði
engu síður en nú, stiginn fær-
eyskur dansur og kveðin sjó-
mílnalöng hetjukvæði um Ólaf
konung og Gretti sterka af mik-
illi raust. Nú hljómaði búsúki
með gítarleik og trommuspili og
Angelíka söng angurværum rómi
sönginn um „Lestina sem var á
förum..
Það var árla morguns sem m/s
KALYMNOS lagðist að bryggju
í höfuðborg eyjarinnar Samos.
Sól skein í heiði eins og flesta
daga í Grikklandi, gamall mað-
ur reri á móti skipinu til að taka
við springnum, hann reri stand-
andi eins og siðvenja er í Grikk-
landi og horfði fram. — í Samos
er margt að sjá og enn er eyjan
Framhald á bls. 28.
38. tw. VIKAN 27