Vikan - 31.07.1969, Blaðsíða 36

ÁQÚST HEFTIÐ
BR KOMIÐ
/ \
MESTA REIM-
LEIKASETUR
ENGLANDS
Grein um fyrirbærin í Borely
og skriftina á veggnum þar.
L /

A
ÞEIR SEM HAFA PENINGA
KAUPA
Sagt frá íslenzkum kaupmönnum um aldamótin.
V y
r-------------------------------------^
SIHANOUK:
PRINSINN Á
JAFNVÆGIS-
LÍNUNNI
^___________________________________—■'
------------------------------ N
ÚRVALSBÓKIN:
AÐ GEFAST ALDREI UPP
Frásögn krabbameinssjúklings.
______________________________________'
r S
VERÐUM
AÐ FINNA
UPP GERVI-
HJARTA
L__________J
en lesendur geta skoðað hann í
gegnum glerið á skýlinu hans á
Hallaerisplaninu -—• einhvern
tíma í góða veðrinu.
Á móts við nýju tollvöru-
geymsluna rakst ég á gamlan
mann, sem var að sópa göturnar
ásamt starfsbróður sínum. Hvor-
ugur þeirra vildi í rauninni tala
nokkuð við mig, en þegar ég var
búinn að elta þá út að Hafnar-
búðum, var ég búinn að fá eitt
og annað út úr þeim eldri. Hann
heitir Sessilíus Guðmundsson, og
er frá Stokkseyri; fæddist þar
árið 1885, en kom til höfuðborg-
arinnar árið 1913, og er búinn
að vera við höfnina síðan; allt-
af að hreinsa sama svæðið í 54
ár. „Maður var alls staðar að
flækjast," sagði hann þegar ég
spurði hann hvers vegna hann
hefði komið til Reykjavíkur. „Eg
var fyrst í Grindavík, og reri
þaðan á opnu skipi. Seinna var
ég á skútu frá Reykjavík, en
eins og ég segi, þá hef ég verið
að vinna við höfnina síðan fram-
kvæmdir við hana hófust. Mað-
ur varð að vera ánægður með
það sem maður hafði, það var
ekki um neitt að velja.“
„En hvað gerirðu þá í frí-
stundum?" spurði ég.
„Hvað gera menn á mínum
aldri í frístundum? Maður horf-
ir á sjónvarp og hlustar á út-
varp, ef maður er ekki steinsof-
andi uppi í rúmi.“
Úti á Ingólfsgarði hitti ég
hafnarverkamann sem stóð þar
og hélt í snúru sem strengd var
yfir garðinn. „Ég er að passa
bílana sem vilja vera að þvæl-
ast hér yfir,“ sagði hann. „Það
er verið að afferma timburflutn-
ingaskip þarna, og það getur
verið hættulegt fyrir fólk að
vera þar í kring- Öryggið hér við
höfnina er ekki upp á marga
fiska. Annars líkar mér vel hér,
ég er búinn að vera hér í 13 eða
14 ár — síðan ég flutti frá Akur-
eyri í bæinn. Ja, ég reikna nú
aðallega með að það hafi verið
drengjanna vegna sem maður
var að rifa sig upp; strákar vilja
alltaf vera þar sem mest er um
að vera. Mér er svo sem alveg
sama hvar ég er, þetta er alls
staðar svipað, og það er alltaf
nóg að gera fyrir menn sem
ganga í hvað sem er. Jú, ég var
á sjónum í 13 ár, en lítið í sigl-
ingum. Ég held ég hafi siglt
tvisvar eða þrisvar, og það var
ágætt. Nú er þetta miklu losara-
legra, þessar utanferðir á ég við.
Menn halda ekki eins mikið hóp-
inn núna. Þessir ungu menn vilja
ráða sér meira sjálfir.
— Þetta eru allt prýðisdreng-
ir samt sem áður, og þessi læti
í þeim, þessar stúdentaóeirðir og
þess háttar, ég held að þetta sé
bara ungæðisháttur, og eins
og ungt fólk er. Þó það sé erfitt
að bera það saman, þá held ég
að það hafi ekkert verið betra
þegar ég var ungur. En ég er
ekkert hrifinn af því að maður
sé að beita valdi til að koma
skoðunum sínum á framfæri.
Það hlýtur að vera til einhver
önnur leið.“
Þegar þarna var komið, þurfti
Jóhannes Guðjónsson að stöðva
bíl sem vildi keyra eftir garðin-
um, og ég notaði tækifærið og.
kvaddi, því ég hafði nú komið
auga á hóp sjóliða af frönsku
skipi, sem lá við varðbátabryggj-
una.
Það var kafbátastútarinn
„Commandante Bourdais", skírt
í höfuðið á löngu sáluðum
frönskum kommandant, sem
meðal annars tók þátt í Krím-
stríðinu; en það sem mér finnst
merkilegast við þennan Bourdais,
er að hann fæddist í Bretagne,
þar sem hamagangur er mikill
núna. Það var líka hamagangur
í kringum kommandantinn;
hann endaði líf sitt götugur eft-
ir stóra fallbyssukúlu.
Við landganginn á skipinu,
sem á friðartímum er frönskum
togurum á íslands og Græn-
landsmiðum til aðstoðar, stóð
vopnaður soldáti, og horfði ein-
beittur fram fyrir sig. Við hlið
hans var skilti sem á stóð „Skip-
ið til sýnis kl' 14—17“. Klukkan
var hálf sautján, svo hver fór að
verða síðastur. Samt varð ég að
bíða í 5 eða 10 mínútur áður en
mér var hleypt um borð, þar sem
fransararnir vildu ekki fara með
minna en 8 eða 10 manns í einu.
Svo var lagt af stað í könnun-
arferð um skipið. Leiðsögumað-
urinn talaði frönsku og ekkert
annað en frönsku, svo meirihlut-
inn af því sem hann sagði fór
inn um annað eyrað og út um
hitt — og þaðan í sjóinn. En
hausinn á manni var allur á iði,
því manntetrið hamaðist við að
pota og pata í allar áttir, og tal-
36 VIKAN 31-tbL