Vikan - 22.04.1971, Blaðsíða 40

/£enwood
UPPÞVOTTAVEUN
Þér fáið hvergi fullkomnari uppþvott en i KENWOOD upp-
þvottavélinni. Fyrst þvær hún með sistreymi af heitu vatni
— heitara en þér getið þolað — svo heitu, að það drepur
skaðlega sýkla. Hið hringfarastreymikerfi — sem er aðeins
í KENWOOD — sprautar vatninu, ásamt hreinsivökvan-
um, sem látinn er i vélina um allt leirtauið með óvenju-
iegum krafti.
Það er ekkert á hreyfingu i KENWOOD, nema vatnið, svo
að leirtauið og viðkvæmt postulin er fullkomlega öruggt.
Meðan á skolun stendur, þá gláfægir hreinsivökvinn leir-
tauið og postulinið, en siðan hefst þurrkun.
Það er aðeins KENWOOD, sem veitir fjölbreytt uppþvotta-
val. Þér getið stillt vélina á mismunandi uppþvottaraðferð
— með þvi að stilia stjórnskifuna. Þér getið stöðvað vélina
hvenær sem er, ef þér þurfið að láta i hana eða taka úr
henni.
-mmimemmm
,... <,,)■ mm

.. ...................
HEKLA hf.
Laugavegi 170—172 — Sími 21240.
hvers vegna hann aldrei sýndi
henni blíðuhót.
Tim kom niður þrepin frá
skrifstofunni. Hann veifaði með
vegabréfum þeirra og brosti út
undir eyru. Næstum eins og í
gamla daga, fannst henni.
— Er allt í lagi? spurði hún.
— Já, þeir spurðu ekki um
neitt, nema. . . . Hann brosti
og reyndi að eftirlíkja kok-
hljóði, sem er svo táknrænt
fyrir íbúa Suður-Afríku. —
Eruð þér með skotvopn?
Svo komu þau til Pieters-
burg og voru að svipast um
eftir hóteli. Þá sagði Tim:
— Ég gleymdi að segja þér
að ég fékk bréf frá Nicholas
Pearson í gær.
T_T ún stirðnaði og reyndi að
segja eitthvað, en kom ekki
upp nokkru orði. Tim virtist
ekki taka eftir því. Hann sagði:
— Það liggur þarna í skjala-
töskunni minni. Eg held ég
hafi stungið því niður hjá vega-
kortunum. Ég sýni þér það
seinna. Hann hafði sett utaná-
skrift skrifstofunnar, svo ég
fékk það sent þangað.
Nú varð hún að segja eitt-
hvað.
— Hvernig líður honum.
Skyldi Tim finnast eitthvað
athugavert við rödd hennar?
— Ágætlega, eftir því sem
hann segir sjálfur. Hann er bú-
inn að fá annað starf við aug-
lýsingadeildina. Það hlýtur að
hafa kostað hann ærið fé að
rjúfa samningana við stjórn-
ina eftir svona stuttan tíma.
Hann þurfti sjálfur að borga
heimferðina. En mér er sagt
að hann hafi gert þetta áður.
Hún tautaði eitthvað óljóst.
— En þetta er auðvitað allt
í lagi, meðan hann er ókvænt-
ur. Er þetta ekki ágætis hótel?
Eigum við ekki að fá okkur
bað og drykk áður en við borð-
um?
— Jú. Jú, endilega.
Það hvein í hjólbörðunum,
þegar hann beygði heim að
hótelinu.
TLT ún var farin að taka upp
•*■■*■ úr töskunum, þegar hann
kom upp á herbergið. Vatnið
rann hægt í baðkarið.
— Ég bað um sherry handa
þér, sagði hann. — Það kem-
ur bráðum.
Hann steig yfir töskurnar,
sem ennþá voru á gólfinu,
gekk að náttborðinu og lagði
skjalatöskuna sína á það. Svo
sneri hann sér við. — Hvort
rúmið viltu?
— Mér er alveg sama.
— Þarna er tunglið að koma
upp. Sjáðu!
Joanna leit út og virti fyrir
sér rauðgulu kúluna.
— Ég er að hugsa um ástæð-
una fyrir því að hann skrifaði
þér, sagði hún og reyndi að
láta ekki á því bera hve áköf
hún var.
— Áttir þú ekki von á bréfi
frá honum? Ég hélt að það
væri' þess vegna sem þú vildir
endilega koma við á pósthús-
inu.
Hann virti hana fyrir sér og
beið eftir að hún kæmi með
eitthvert tæmandi svar, eða
hvort hún hefði ímyndað sér
þetta allt?
— Nei, eiginlega ekki. Hún
sá að það stríkkaði á dráttun-
um við munn hans. — Bað-
karið, sagði hann hörkulega og
gekk inn í baðherbergið. —
Það var næstum farið að fljóta
úr því.
Eftir miðdegisverðinn voru
þau svo þreytt að þau flýttu
sér að tæma kaffibollana og
fóru upp á herbergið. Silfur-
skin mánans lýsti upp breiða
rúmið. Skjalataskan lá á nátt-
borðinu.
— Það var bréfið frá Nic-
holas, sagði Jo. — Þú sagðir
að ég mætti lesa það.
Sagði ég það? Tim fór
strax að tína af sér spjarirnar.
— Já . . . sagði Joanna hik-
andi. Það var eins og hún
kyngdi orðinu. Hún fór að
losa rennilásinn, en hann sat
fastur.
— Ætlar þú ekki að hátta?
spurði hann.
— Ætlaðirðu ekki að lofa
mér að sjá. .. .
— Bréfið frá Nicholas?
Það varð dauðaþögn. Þau
biðu bæði eftir því að annað-
hvort þeirra segði eitthvað.
Rödd hans titraði, þegar hann
spurði:
— Hve langt genguð þið,
Joanna? Hann hafði aldrei
kallað hana Joanna. Aldrei.
Hún starði á hann.
— Hve langt?
— Já, hve langt?
— Við . . . við gerðum al-
drei....
— Geturðu svarið það?
Skyndilega var eins og eitt-
hvað bráðnaði í sál hennar.
Hún fór að gráta. Það var
þessi erfiði rennilás sem fyllti
mælinn.
— Ó, Tim, ég hefði aldrei
getað gert það. Datt þér það í
hug að ég. ... Að minnsta
kosti ekki fyrr en. . . .
— Fyrr en hvað?
— Fyrr en ég hefði talað við
40 VIKAN 16. TBL.