Vikan - 03.06.1971, Side 33

EG ER FÆDDUR...
Framhald af bls. 29.
mína í myndinni. Þetta er frá-
bær mynd!“
Enda þótt Chamberlain haldi
því sjálfur fram — sjálfsagt
réttilega — að hann sé enn að
læra leiklist (af reynslunni)
segja meðleikarar hans, að það
sé einstaklega gott að vinna
með honum. Hann sé öruggur,
tillitssamur, kurteis, áhuga-
samur og jafnvel skapgóður,
sem er víst ekki hægt að segja
um alla leikara.
Ken Russell segir til dæmis:
„Hann er mjög blíður og elsku-
legur. Hann gerði allt sem við
fórum fram á.“
Og Peter Dews segir: „Ég hef
aldrei kynnzt viljugri leikara.
Hefði maður sent hann eftir
kaffi hefði hann farið með það
sama.“
Richard útskýrir skapgerð
rína svona: „Ég hef ekkert gagn
rf því að stofna til vandræða.
Ég fæ ekkert út úr því, engan
kraft, eins og sumir leikarar
gera. Þeir verða að vera fjand-
samlegir eða valdagráðugir til
cð fá nægan kraft. Ég reyni að
fá minn kraft beint frá hlut-
verkinu. Ég er alltaf að læra,
pn ég held ekki, að ég verði
roiög teknískur leikari nema á
sviði Dr. Kildare, sem ég náði
fullum tökum á.
„Sjáðu til," segir hann svo og
brosir, „það er ekkert athuga-
vert við sjarma, en maður vill
vera fær um að gera meira,
bæði fyrir ofan og neðan, og á
meðan ég var sjarmörinn átti
ég bágt með það.“
Myndi það vera vegna þess
að hann er innhverfur? „Ef sá
spm er innhverfur hefur mestan
áhuga á, hvað er að gerast innra
með honum og sá sem er út-
hverfur hefur mestan áhuga á
því sem gerist í kringum hann,
þá er ég innhverfur. Það sem ég
þess að vera einn öðru hvoru
t'l að átta mig á sjálfum mér.
Sjáðu til, ég er auðveldlega
sveigður af því ástandi sem rík-
ír hverju sinni og það veltur
’íka töluvert á því við hvern
ég tala. Þess vegna þarf ég allt-
af dálítinn tíma út af fyrir mig
til að komast aftur í jafnvægi,
til að komast að, hvað mér
finnst í raun og veru sjálfum.
É" á auðvelt með að taka þátt
i áhuga og eldmóði annarra —
sem ég tel gott, því það þýðir
að ég á auðvelt með að setja
mig inn í ímyndaðar aðstæður
og persónur."
Næsta persóna sem Richard
þarf að setja sig inn í er Richard
III, aðalpersónu samnefnds leik-
rits Shakespeares. Það er ríkis-
leikhúsið í Seattle, Washington,
sem ætlar að setja leikinn upp,
og Richard er óskaplega kátur
yfir þessu tækifæri, f hans aug-
um táknar það, að hann hefur
verið viðurkenndur sem alvar-
legur leikari í heimalandi sínu.
„Ég hlakka mikið til að komast
vestur," segir hann, „því ég er
farinn að finna dálítið fyrir
heimþrá. Þó er það alveg vist
að ég kem aftur, því ég elska
England og fólkið sem byggir
það... f Englandi finnur mað-
ur það frelsi og umburðarlyndi
sem vantar í Ameríku þessa
dagana.“
Hann horfir út um gluggann
sinn og yfir regnvotan Hyde
Park. Svo segir hann: „Blóm
myndu aldrei geta lifað í Centr-
al Park í New York. Þetta er
eitt af því sem ég elska við
Englendinga, þeir láta blómin
í friði og í staðinn segir hvert
einasta blóm í garðinum þarna
eitthvað fallegt um Englend-
inga.“
„ ... Mér finnst stundum að
ég ætti að fara að skjóta rótum
einhvers staðar," segir Richard
svo. „Stundum dettur mér í
hug, að ég ætti að stofna heim-
ili, giftast og eignast börn.
Hiónabandshugmyndin grípur
mig alitaf öðru hvoru. Ég er 34
ára og er að siá jafnaldra mína
sköllótta, vambmikla og ríka
með uppkomin börn sín. Og þá
fer ég að brjóta heilann um
þessi 6 aukaár mín. Ég er enn
að vaxa og verða „stór“.“
Hann hefur „vaxið“ mikið
c,,'ðustu árin. Honum hefur far-
'ð peysilega fram, með öðrum
orðum. Þótt hann sé hættur að
bvo sér um hendurnar, áður en
hapu fer fj] dyra eins og hann
"erði áður, er hann sennilega
1'vari áhugasama. rólega og
hpjllandi lækninum Kildare, en
hann vill sjálfur viðurkenna.
TTann er svo sem enginn sér-
ffakur engill frekar en aðrir,
en hann er raunverulega heið-
nripfjur. skemmtilegur og við-
vimnanlegur maður.
Hann er eins elskulegur beg-
ar gestir fara og þegar þeir
koma. „Þakka þér kærlega fyr-
ír komuna. Ég vona, að þú haf-
ir fengið eitthvað af viti út úr
bessu snakki okkar. Mikið
^pnnst mér annars gaman að
^ala við þig. Vona að þú verðir
evkí gegnvotur í rigningunni.
Ef til vill er þetta eitt per-
sónutöfrabragðið sem amerískir
sjónvarpsmenn kenndu doktor
Kildare. En eins og þeir segja í
Englandi, þá heldur sjarminn
snákunum í hæfilegri fjarlægð,
og hver hefur gaman af snák-
um? -fc
HEIMKOMAN
Framhald af bls. 13.
hennar á miðanum á glasinu, að
hún væri eingöngu búin til úr
ósviknum ávöxtum. Eftir mat-
inn mundi konan sýna honum
tíglateppið með nýju bótinni,
sem ísmaðurinn hafði klippt
handa henni neðan af hálsbind-
inu sínu. Klukkan hálf-átta
mundu þau bæði fara að breiða
blöðin út yfir öll húsgögnin,
svo að gipsið, sem dytti niður
úr loftinu eyðilegði þau ekki. Á
þessum tíma fór nefnilega digri
maðurinn á hæðinni fyrir ofan
að æfa Miillerskerfið, áður en
hann tæki á sig náðir. Á mín-
útunni klukkan tuttugu mundu
Hicky og Mooney, atvinnulausu
svertingjaleikararnir á III. hæð,
við hliðina á honum. fá vægt
vitleysiskast, og mundu hlaupa
í hring í stofunni sinni, í þeirri
trú að Hammerstein agent væri
að elta þá uppi með sýningar-
tilboð. sem gæfi af sér fimm
hundruð dollara á viku. Síðan
mundi gamli piparsveinninn,
sem bíó í kytrunni fyrir handan
húsagarðsholuna, fara að kvelia
lífið úr flautunni sinni. Sjálf-
virku gasljósin í ganginum
mundu fara að ósa eitri. Þetta
ós hafði gaman af að safnast
saman efst í garðinum. Svo
mundi húsvörðurinn fleygja
fimm krökkunum hennar frú
Zanowitaki frá öskutunnunni,
en þau gátu hvergi verið nema
þar. Og konan, sem hafði verið
gift og skilin óteljandi sinnum,
mundi trítla niður stigann í
kampavínsgulu sokkunum sín-
um og líma miða með nýjasta
frúarnafni sínu á bréfakassann
við bjölluna. f stuttu máli —
lífið mundi ganga sinn vana-
gang, vissa gang í öllu Frog-
more-húsinu.
Joe Parkins vissi með óbifan-
legu öryggi, að svo mundi það
fara og alls ekki öðruvísi. Hann
vissi enn fremur að hann sjálf-
ur — klukkan kortér yfir átta
— mundi herða upp hugann og
grípa hattinn sinn og að konan
hans mundi segja þóttalega:
— Það væri gaman að vita
hvert þú hefðir hugsað þér að
fara?
— Ég ætla bara að skreppa
— Ég skal segja henni mömmu
aS þið farið upp í sófa með
skóna á fótunum.
til McCluskeys, mundi hann
svara. Til þess að reyna einn
billard við gömlu félagana.
Þetta hafði smám saman orð-
ið föst regla. Stundum var
Katý þá háttuð og svaf á sitt
græna eyra. En svo sat hún líka
stundum uppi, reiðubúin til að
bræða burt í deiglu bræði sinn-
ar þann snefil forgyllingar, sem
enn var eftir til skrauts á stall-
hlekkjum hjónabandsins. Öllu
slíku á guðinn Amor einhvern
tíma að standa skil á, þegar
hann einn góðan veðurdag rekst
á fórnarlömb sín úr Frogmore-
húsinu.
En í kvöld, á sama andartaki,
sem Joe Parkins steig yfir
þröskuldinn, upplifði hánn al-
gera lífsvenjubreytingu frá því
sem verið hafði. Þarna var eng-
in Katý til að taka á móti hon-
um og gefa honum rauðan sykr-
aðan koss. f herbergjunum
þremur var allt á rúi og stúi.
Garmarnir hennar voru þarna
hátt og lágt. Skór á miðju gólfi,
krullutöng, hárspennur, morg-
unkjólar og púðurpelsar, lágu
í einum hrærigraut hvert sem
litið var. Þetta var svo ólíkt
konunni hans. Meðan hugurinn
var að falla niður í núll starði
hann dapur á greiðuna, sem enn
hélt dálitlu af hinum brúnu
lokkum hennar á milli tann-
anna. Hún hlaut að hafa flýtt
sér óvenjulega mikið. Því að
venjulega var hún mjög passa-
söm að hirða allt það hár, sem
rotnaði af henni og geyma það
í bláu krukkunni á arinhillunni,
\ von um að það mundi ein-
hvern tíma endurfæðast.
Á gasstjakanum á veggnum
hékk samanbrotin pappírsörk á
mjög áberandi stað. Joe Park-
ins greip hana. Þetta voru
nokkrar línur frá konunni hans
og hljóðuðu svo:
„Kæri Joe! — Ég hef fengið
símskeyti og hún mamma er
ósköp veik. Ég verð að fara
með lestinni klukkan 4.30. Bróð-
ir minn ætlar að sækja mig á
stöðina. Það er köld kótiletta í
22. TBL. VIKAN 33