Vikan - 03.06.1971, Qupperneq 42

—Það er svei mér gott að ég
kem stundum of seint, yður jer
mikið fram í vélritun, herra
forstjóri!
ÞAR TIL DAUÐINN
AÐSKILUR...
Framhald af bls. 22.
þetta var ekki Armand. Það
var Savant læknir.
ltJrún riðaði og hefði dottið,
ef læknirinn hefði ekki
gripið hana. Og þegar hún lá
í örmum hans, fannst henni
það ósköp eðlilegt að þrýsta
kinninni að hrjúfum jakkan-
um, sem ilmaði svo þægilega
af pípureyk og góðu rakvatni.
Hún fann hönd hans strjúka
rólega eftir baki sér. Henni
fannst það notalegt að hún
varð næstum vonsvikin, þegar
hanji sagði: — Flj^tið yður,
við verðum að komast fljótt
héðan! Hann dró hana fram í
stigaganginn og niður stigann.
Hann náði -f 1 jótt í leigubíl og
bað um að þeim yrði ekið til
Hotel des Deux Maries.
Hú fékk herbergi með breiðu
rúmi. Umferðin af götunni
barst inn og náttmyrkrið var
orðið gráleitt.
Savant læknir bað um sterkt
kaffi og koníak. Og unga stúlk-
an í' gestamóttökunni lofaði að
senda upp heita brauðsnúða,
þegar þeir kæmu frá bakaran-
um á horninu.
Helen fór úr regnkápunni,
dró stígvélin af rökum fótun-
um og hneig niður í einn stól-
inn.
— Hvernig stendur á því að
þér eruð hér í París? sagði hún
loksins. (— Og hvaða erindi
áttuð þér í herbergi Armands?
—* Funduð þér nokkuð mark-
vert spurði Savant læknir, án
þess að sinna spurningu henn-
ar.
— Nei! Helen vissi ekki
hvers vegna hún laug, — sagði
honum ekki frá myndinni af
Raoul og Armand með hengda
manninn á milli sín. — Eg veit
ekki einu sinni hverju ég leit-
aði að. — En hvers vegna er-
uð þér hér og hvers vegna
veittuð þér mér eftirför?
— Þér eruð *ekki sú eina
sem er í hættu, Helen, það ér
ég líka ...
— Þér? En . . .
— Einn af sjúklingum mín-
um hefur orðið fyrir fjárkúg-
un, vegna upplýsinga, sem ég
einn vissi um og heyrði undir
þagnarskyldu mína.
Helen hristi höfuðið og strauk
hárið frá enninu. — Ég skil
ekkert af þessu, tautaði hún.
— Og ég sem hélt að þér . . .
En það er aðeins ein skýring
á þessu, May-Lin hlýkur að
standa á bak við þetta.
— Nei, nei, svaraði Savant
læknir og bandaði frá sér með
hendinni. — May-Lin hefur
unnið hjá mér í heilt ár, hún
er dugleg og trú aðstoðarstúlka.
Ég hef oft prófað hana.
— En . . . hárnálin. Munið
þér ekki eftir hárnálinni, sem
ég sýndi yður?
— May-Lin hefur aldrei
komið á heimili yðar. Það hlýt-
ur að hafa verið einhver önn-
ur, sem gaf sig út fyrir að vera
May-Lin.
Helen stóð snöggt upp. —
Það er ómögulegt! Hún var
svo sérstæð i útliti og hefur
■svo sterkan málhreim, að það
er ómögulegt að láta sér skjátl-
ast á því. Þér ljúgið að mér, Sa-
vant iæknir! Þér eruð líka með
í þessu samsæri gegn mér.
Hvers vegna?
— Það var ekki May-Lin.
Hún sýndi mér hárnálar • af
þessari gerð og hún sagði mér
að það væri hægt að kaupa
slíkar nálar fyrir lítinn þen-
ing í snyrtivöruverzlunum.
— Það sannar ekki neitt,
þvert á móti. Þegar May-Lin
komst að því að hún hafði
týnt annarri nálinni þá flýtti
hún sér að kaupa nýja. Ég
veit að það var hún, sem var
hjá okkur þetta kvöld.
— Nei, Helen, það er úti-
lokað, sagði læknirinn.
— Hvers vegna er það
ómögulegt? Hefur hún fjar-
vistarsönnun?
Henni til mikillar undrunar,
sá hún að læknirinn roðnaði.
— Já, sagði hann. — Þetta
kvöld var May-Lin nefnilega
hjá mér.
XT vað hefurðu verið að gera
■“■*■ í París? spurði Raoul.
Hann hélt á viskýglasi í
hendinni og hún sá að hann
reyndi að vera rólegur.
— Ég var að leita að ákveðn-
um hlut. Og ég fann það sem
ég leitaði að!
Helen dró upp myndina og
rétti honum. Raoul hrifsaði
hana úr hendi hennar og starði
á hana.
— Beitir hann þig fjárkúg-
un? spurði Helen.
Raoul rak upp hrossahlátur.
— Hættu þessu, Raoul! öskr-
aði hún, — þetta er ekki til
að hlæja að.
Hann þagnaði og leit á hana.
— Hvar náðirðu í þessa mynd?
Hefurðu stolið henni? Brotizt
inn í íbúð Armands? Þú átt
eftir að iðrast eftir það.
---Beitir hann þig fjárkúg-
un? endurtók Helen.
— Auðvitað ekki, sagði Ra-
oul hratt. — Hvers vegna
spyrðu að því?
— Ég vil fá að vita sann-
leikann, Raoul!
Hann lét frá sér glasið, lét
mynöiria detta á gólfið pg gekk
í áttina til hennar. Hann tók í
handlegg hennar og þrýsti
henni að sér.
Það var freistandi að láta að
vilja hans, gleyma öllu öðru.
En hún varð að beita sig hörðu.
Ef hún gerði það ekki, þá
hjakkaði allt í sama farinu. —
Ég vil vita sannleikann, Raoul.
Er það eitthvað . . . eitthvað
frá fortíðinni sem veitir þér
eftirför? s
— En, Helen . . .
— Hugsaðu um þessa mynd,
tók hún fram í fyrir honum.
— Nú ert þú orðinn ríkur
maður, þekktur og áhrifamik-
ill. Þú ert forstjóri fyrir einu
stærsta verzlunarfyrirtæki í
Evrópu. Skilurðu ekki hvað
getur skeð, ef þessi mynd fell-
ur í hendurnar á óvönduðu
fólki?
— Þá skal það ekki ske!
Raoul sleppti henni, tók mynd-
ina upp af gólfinu og fleygði
henni á eldinn. Andartak gaus
logi upp, svo var myndin horf-
in.
— Nei! hrópaði Helen, en þá
var það of seint og angistin
fyrir hinu óþekkta hvolfast yf-
ir hana.
— Þarna hefurðu það, sagði
Raoul. —- En þú skelfur. Ertu
ekki fegin að þessi hræðilega
mynd er úr sögunni?
— Ég er hrædd, sagði Helen.
— En ég er hjá þér.
- 'Ég er samt hrædd.
Ég get ekki búið við þetta
lengur, hugsaði hún. Ég get
ekki lifað í þessari eilífu ang-
ist fyrir því að eitthvað voða-
legt komi fyrir. Ég skelf við
tilhugsunina um morgundag-
inn, kvíði fyrir næsta skrefi.
Om miðja nótt fór hún fram
úr rúminu og gekk eins og
svefngengill fram í baðher-
bergið. Hún kveikti á Ijósun-
um við spegilinn.
Hún lét renna vatn í hand-
laugina. Volgt vatn, í líkams-
hita. Á hillunni undir speglin-
um lá rakvél Raouls.
En þetta yrði hræðilegur
dauðdagi. Standa kyrr og horfa
á blóðið renna hægt úr æðum
sinum. Og ef dauðinn kæmi
ekki fljótt? Helen opnaði lyfja-
skápinn og tók fram glasið með
svefntöflunum. Hún taldi töfl-
urnar. Það voru aðeins ellefu
eftir í glasinu . . . það var ekki
nóg.
Þá kom hún auga á brúnt
glas án miða. Hún tók úr því
tappann og lyktaði. Það var
bitur möndlulykt.
Blásýra!
Skyndilega varð hún glað-
vakandi. Hvaðan kom þetta
eitur? Hver hafði sett þetta
glas þarna? Hvers vegna?
Og þá varð Helen ljóst að
hún gat ekki svipt sig lífi. Það
var ragmennska. Heimskulegt.
Hræðsla eða ofsóknarbrjálæði
var engin afsökun eða ástæða
til að svipta sig lífi.
Hún tók glasið og lét renna
úr því í vaskinn og skolaði
hann vel á eftir.
Svo skolaði hún glasið og
fleygði því út um gluggann.
Svefntöflurnar lét hún fara
sömu leið og gekk inn í svefn-
herbergið.
Þegar hún breiddi sængina
yfir sig, sló bað hana að Ra-
oul hafði ekki vaknað. Það var
skrítið, hann sem var svo
svefnléttur.
Svalirnar hófust eftir hádegi
næsta dag. Þær fóru um
allan líkama hennar, henni
varð flökurt og hún átti erfitt
með andardrátt.
Hún ýtti frá sér kaffibollan-
um, sem hún var nýbúin að
tæma. Hún fálmaði eftir borð-
brúninni. Hún ætlaði að standa
upp, en fæturnir gáfu eftir.
— Renée! kallaði hún. —
Renée!
En stúlkan var horfin. Eng-
ir.n svaraði.
Og svo hvarf henni röddin.
Hún gat ekki einu sinni hvísl-
að. Hálsinn var þurr eins og
sandpappír og tungan svo bólg-
in að henni lá. við köfnun.
Hvað hafði hún borðað?
Eggjaköku , með sveppum,
kálfakótelettur og salat. Og
svo hafði hún drukkið kaffið.
Hún staulaðist fram í eldhús
og að ísskápnum. Tók fram
heila flösku af mjólk. Hún
varð að beita sig valdi til að
drekka mjólkina en tæmdi
42 VIKAN 22. TBL.