Vikan - 17.06.1971, Blaðsíða 19

Áður en George komst að
til að svara, hrópaði vinur
hans á mann, sem gekk fram-
hjá. Þetta var hávaxinn,
grannur, dálítið álútur maður
með hátt enni, neflangur og
skeggjaður, alveg eins og þess-
ir menn, sem George leiddust
mest. Þeir voru kynntir og
Henry Dashwood settist.
— Vill kannski svo vel til,
að frú Peregrine sé í London?
spurði hann. — Mig langar
mikið til að hitta hana.
— Nei, konan mín er ekki
hrifin af London. Hún vill
heldur vera í sveitinni, sagði
George ákveðinn.
— Hún skrifaði mér fallegt
bréf um gagnrýnina mína. Það
gladdi mig mikið. Það kemur
nefnilega oftar fyrir, að gagn-
rýnendur fái ávítur en hrós,
eins og þér vitið kannski. Ég
var yfir mig hrifinn af bók-
inni hennar. Hún er fersk og
frumleg, svo nýtízkuleg án
þess að vera óskiljanleg. Henni
veitist jafnlétt að yrkja rímað
sem órímað. Það má að vísu
segja, að formskyn hennar sé
óskýrt á köflum, leyfði hann
sér svo að bæta við sem gagn-
rýnandi, því að gagnrýnendum
ber að gagnrýna, — en það á
nú líka við Emily Dickenson.
George Peregrine skildi
hvorki upp né niður í þessu
þvaðri. Maðurinn var við-
bjóðsleg menningarsleikja. En
ofurstinn var vel upp alinn og
því svaraði hann með mátu-
legri kurteisi; en Henry Dash-
wood hélt áfram tali sínu eins
og ekkert hefði í skorizt.
—- Ástríðuþunginn, sem
birtist í hverri línu gerir bók-
ina svo frábrugðna öðrum bók-
um. Mörg ungu ljóðskáldanna
eru fölar, kaldar, blóðlausar,
slappar, gáfaðar mannverur,
en hér birtist dýrsleg þrá í
sinni æðstu mynd. Svo djúp
og varanleg þrá er vitanlega
alltaf sorgleg. Ó, kæri ofursti,
Heine hafði rétt að mæla, þeg-
ar hann sagði að skáldið semdi
smálióð um miklar sorgir.
Nú hafði George Peregrine
fengið nóg. Hann spratt á fæt-
ur.
— Það gleður mig mjög, að
bér skulið tala svo fagurlega
um litlu bókina konunnar
minnar. Hún verður hrifin. En
ég verð að flýta mér, ef ég á
að fá eitthvað að borða.
Hann var kominn heim til
kvöldverðar og þegar Evie var
farin að hátta fór hann inn í
vinnustofuna og leitaði að bók-
inni hennar. Honum fannst, að
harth ætti að líta aftur á hana
til þess að sjá, hvað væri eig-
inlega til að hrífast af, en hann
fann hana hvergi. Evie hafði
víst tekið hana.
— Nú, jæja, tautaði hann.
Hann hafði sagt henni, að
sér fyndist bókin ágæt. Vildi
hún eitthvað meira? Það skipti
þá engu máli. Hann kveikti í
pípunni sinni og las Field,
þangað til hann syfjaði.
TT'n hann neyddist til að
skreppa til Sheffield í
næstu viku. Hann snæddi há-
degisverð í klúbbnum sínum
og var rétt að Ijúka við mat-
inn, þegar hertoginn af Haver-
el kom inn. Hertoginn var
æðstur allra á staðnum og of-
urstinn kannaðist við hann, en
ekki meira en svo, að þeir rétt
heilsuðust. Honum kom það
því mjög á óvart, þegar her-
toginn nam staðar við borðið
hans.
— Það var leitt, að konan
yðar gat ekki verið hjá okkur
um helgina, sagði hann elsku-
legur og þó dálítið feiminn. ■—
Við eigum von á mörgum góð-
um gestum.
George vissi ekki, hverju
svara skyldi. Svo Haverel
hafði boðið þeim Evie í helg-
arboð og Evie hafði afþakkað
boðið, án þess að minnast á
það við hann. Hann hafði þó
þá stjórn á sér, að honum tókst
að stama fram, að sér þætti
það einnig leitt.
— Vonandi tekst betur til
næst, sagði hertoginn elsku-
lega og fór.
Peregrine ofursti var reiður
og hann sagði við konu sína,
þegar heim kom:
— Hvað var þetta með boð-
ið til Havarels? Hvers vegna
neitaðirðu að koma? Okkur
hefur aldrei verið boðið þang-
að fyrr, og hertoginn á beztu
veiðilöndin í greifadæminu.
— Eg hugsaði ekki um það.
Ég hélt bara, að þér myndi
leiðast þar.
— Þú gazt þó minnzt á það
við mig!
— Fyrirgefðu!
Hann virti hana betur fyrir
sér. Hann skildi ekki alveg
svipinn á andliti hennar. Hann
hrukkaði ennið.
— Mér var þó víst boðið
Iíka? hrökk út úr honum.
Evie roðnaði eilítið.
— Nei, þér var ekki boðið.
— Mér þykir það heldur
skammarlegt að bjóða þér
einni!
— Ætli þau hafi ekki hald-
ið, að þú hefðir ekkert gam-
Framhald á bls. 43.
24.TBL. VIKAN 19