Vikan - 17.06.1971, Blaðsíða 36

verið miklu verra. Hugsið yð-
ur ef þér....
— Kettir, tautaði Helen. —
Kettir....
— Hvað eruð þér að segja,
Madame?
—• Ekkert, herra Faure, sagði
hún og hélt niðri í sér andan-
um.
— Ég held þér ættuð að
koma inn, sagði herra Faure.
— Það er farið að kólna. Hann
tók undir arm hennar og leiddi
hana inn í húsið. Hún heyrði
unga manninn segja að hann
ætlaði að fara með það sem
eftir var af súkkulaðinu til vin-
ar síns, efnafræðingsins.
— Ég held.... ég held að
ég fari beint upp í herbergið
mitt, sagði Helen. — Viljið þér
láta mig vita þegar dýralækn-
irinn kemur.
—• Verið bara róleg, Mad-
ame, sagði herra Faure, —-
þetta var aðeins dýr.
— Aðeins dýr, hugsaði Hel-
en, — aðeins köttur.. . . Það
hefði getað verið ég sjálf .. .
það átti að vera ég sjálf....
Allt hafði verið nákvæmlega
reiknað út: Morðin á Síams-
köttunum og öll þau furðu-
legu fyrirbæri, sem höfðu skeð
bæði á undan og eftir þau,
voru tilraunir til að ryðja
henni úr vegi.
Hversvegna?
Vegna þess að Raoul viidi
ná í peningana hennar.- Það
var eingöngu þessvegna sem
hann hafði kvænzt henni. Að-
eins þessvegna. Og frá fyrsta
degi hafði hann áformað að
losna við hana eins fljótt og
mögulegt var.
En hann vissi ekki að það
var tilgangslaust fyrir hann.
Faðir hennar hafði skilið eftir
erfðaskrá, þar sem ákveðið var,
að ef Helen eignaðizt ekki
barn, skyldu allar eigurnar
ganga til velgerðarstofnana.
Raoul vissi þetta ekki, þeg-
ar hann ákvað að losna við
hana. Og hann ætlaði að láta
líta svo út að hún hefði orðið
geðveik.
Hann hafði jafnvel komið
sér upp vitni um það. Vitni,
sem allir myndu trúa. Savant
lækni, sem var þekktur geð-
læknir.
Það var Raoul, sem hafði
komið þvi til leiðar að hún fór
til hans. Það var einn leikur-
inn. Það rann nú fyrst upp fyr-
ir Helen hve samvizkulaus Ra-
oul var. Og þennan mann hafði
hún elskað.
Það var ekki meira en mán-
uður síðan hún hafði legið í
örmum hans og staðið á önd-
inni af hamingju.
Hún hafði elskað morðingja
sinn, nú varð hún að fá hefnd.
Ekki með aðstoð laganna.
Það gæti komið til seinna.
Hún ætlaði að kvelja hann,
eins og hann hafði kvalið hana.
Sýna honum hvernig það var
að lifa í stöðugri angist.
IJelen stóð í garðinum fyrir
-*utan húsið sitt og horfðiinn
um gluggann á vinnuherbergi
Raouls. Hann sat við skTÍf-
borðið og talaði í símann. Hann
hélt á sígarettu milli grannra
fingranna. Hann var alvarleg-
ur á svipinn. Það var áhyggju-
svipur í gráum augunum, en
svipur hans var allur svo op-
inn og heiðarlegur að Helén
gat ekki annað en hugsað: —
Hvernig get ég tortryggt hann?
Hvernig getur hann verið
svona miskunnarlaus?
Hún beið þangað til hann
hafði lagt frá sér símann, ýtt
stólnum frá skrifbdrðinu og
tekinn til að lesa dagblað. Þá
læddizt hún að glerdyrunum
og opnaði þær.
— Sæll, Raoul, sagði hún.
Hann hrökk við og varð ná-
fölur undir sólbrunanum. —
Helen!
Þetta hljómaði eins og nið-
urbælt óp. En eftir andartak
var hann búinn að átti sig og
gekk til móts við hana með
útbreiddan faðminn.
— Helen, hvar hefir þú ver-
ið? Ég hefi verið svo hræddur
um þig. Ég var einmitt núna
að hringja í allar áttir til að
vita hvort nokkur hefði orðið
var við þig.
Þú hefðir orðið góður leik-
ari, hugsaði hún. En hún sagði
ekkert og lét hann faðma sig
og kyssa, áður en hún ýtti
honum frá sér.
— Hvar hefirðu verið, end-
urtók hann.
— Hér og hvar, sagði hún
og tók af sér höfuðklútinn. Svo
gekk hún að barskápnum og
hellti koníaki í glas handa sér.
— Og hvernig hefir þér liðið?
— Mér. ... ég .... ágæt-
lega, þakka þér fyrir. Ég hefi
haft mikið að gera.
Hún sá að hann missti ör-
yggið, sá greinilega uppnám-
ið í augum hans.
— Mig langar til að halda
samkvæmi, sagði hún bros-
andi. — Eða réttara sagt svo-
lítið miðdegisverðarboð.
— Fyrir hverja?
— Aðeins okkur fjögur.
— Hvað áttu eiginlega við?
spurði Raoul undrandi. — Hel-
en, er þetta nýtt merki um. . . .
Hann þagnaði. Það var sýni-
legt að hann var í vandræð-
um.
— Láttu það fjúka, sagði
hún eggjandi. — Áttu við að
þetta sé nýtt merki þess að ég
sé geðveik? Ég get sagt þér
eitt, þegar ég hugsa um und-
anfarnar vikur, þá finnst mér
að það gæti vel verið að ég
hefði gleymt einhverju, að ég
hafi orðið minnislaus. En það
er engin ástæða til að óttast
það. Finnst þér það, ástin mín?
— Hverjum ætlarðu að
bjóða? spurði hann snögglega
og kveikti í sígarettu.
Helen lét sem hún væri undr-
gndi. — Hversvegna ertu
svona taugaóstyrkur.
Hann maldaði í móinn. — Ég
er ekkert taugaóstyrkur.
— Af einhverjum ástæðum
finnst mér sem þú hafir ekki
búizt við mér heim.
—: Auðvitað átti ég vona á
þér, en ég gat ekki skilið hvert
þú hafðir farið. Það er ástæðan
fyrir því að ég er kannske eitt-
hvað æstur.
— Ég hefi hugsað mér að
bjóða May-Lin og Savantlækni
til miðdegisverðar á morgun,
sagði Helen. — Og ég vil endi-
lega að þú verðir heima. Það
sem ég hefi að segja ykkur er
mjög áríðandi.
Hún beið ekki eftir svari,- en
gekk hratt inn í svefnherberg-
ið sitt, læsti dyrunum og
glugganum út að svölunum.
Svo háttaði hún og sofnaði
strax.
Stundvíslega klukkan átta
næsta kvöld, opnaði Helen
dyrnar fyrir May-Lin og Sa-
vant lækni og bauð þau hjart-
anlega velkomin.
Hún hellti Gin-fizz í glös
og þegar Raoul kom niður,
stuttu síðar, opnaði hún dyrnar
að borðstofunni. Hún gaf þeim
fyrst tært kjötsoð, síðan kálfa-
steik og súkkulaðiábæti.
— Ég hlakka til að vita
hvernig ykkur bragðast þetta,
sagði hún, þegar hún bar inn
há glösin með ábæti. — Þetta
er möndlusúkkulaði hrært
upp með þeyttum rjóma. Ég er
snillingur í að búa til þennan
rétt.
— Helen hefir alltaf verið
hreinn meistari í matargerð,
sagði Raoul, — en þetta yfir-
gengur nú allt, ástin mín. Hann
brosti, en Helen sá að hann var
með einhverjar viprur við
munninn og röddin var alltof
hávær, til að vera eðlileg. Hann
sneri sér að Savant lækni. —
Húshjálpin er farin fyrir
nokkru, en síðan sér Helen
sjálf um heimilisstörfin.
— Ég flæmdi stúlkuna burt,
sagði Helen og brosti blíðlega.
May-Lin leit á hana.
— Hvað eigið þér við með
því, frú Bertram?
— Meðal annars lagði ég
dauða ketti í rúmið hennar,
sagði Helen og hló. — Þessut-
an var ekki . hægt að treysta
henni; hún laug og stal. .. .
— Helen! tautaði Raoul.
— Er það ekki rétt hjá mér,
ástin mín? Eða heldurðu að
þetta hafi verið ímyndun. Hún
hallaði sér að Savant lækni. —
Sjáið þér til, sagði hún glað-
lega, — upp á síðkastið hefir
einhver veiið að gera tilraun
til að láta líta þannig út að ég
sé ekki með réttu ráði og nú
hefi ég ákveðið að bæla þenn-
an orðróm niður, eitt skipti
fyrir öll.
Hún þagnaði og horfði lengi
og fast á Savant lækni, Raoul
og May-Lin. — Það er eigin-
lega þessvegna, sem ég fékk
ykkur til að koma hingað í
kvöld. Ég hefi nefnilega gerzt
svo djörf að byrla ykkur eit-
ur.
•
T margar mínútur var graf-
arþögn í skrautlegu borð-
stofunni. Kertin í háu silfur-
kertastjökunum loguðu rólega,
aðeins einn vaxdropi rann nið-
ur.
—• Ég setti eitur í súkku-
laðikremið, sagði Helen ró-
lega. — Eitur sem hefir skjót
áhrif. Fyrst fáið þið hitakóf,
svo verða kinnarnar kaldar og
þvalar og fingurgómarnir
dofna, sá dofi breiðizt smátt
og smátt um allan líkamann ...
Hún leit á Raoul. Hann
nuddaði saman höndunum og
skelfingin skein úr augum
hans.
— Ertu farinn að finna fyr-
ir áhrifunum, elskan? spurði
Helen brosandi og sneri sér
að May-Lin. — Og hvernig
líður yður? Er hitakastið far-
ið að gera vart við sig? Hún
36 VIKAN 24. TBL.