Vikan - 02.09.1971, Síða 37

Sjúkrasokkar-
allar geríNir.
Teygjusokkar og
teygjusokkabuxur,
mismunandi litir
og áferb.
Teygjusokkar handa
körlum, hnéháir,
margir htir
og stærðir.
— Strakarmr verða æíir ut
í mig.
— Ef þú gerir aldrei neitt,
sem er verra en þetta, Car-
stairs, þá verður allt gott.
Þegar hann gekk burt, hras-
aði hann um pílviðargrein, en
ég . hló ekki. Ég held, að upp
frá þessari stundu hafi ég byrj-
að að verða fullorðinn.
Við höfðum nú gengið þrjá
hringi í kirkjugarðinum, — eða
fjóra. Ég hafði talað allan tím-
ann. Nú sagði Heatherington:
— Og um hádegisbilið kom-
uð þér upp á skrifstofuna til
mín og meðgenguð.
— Já, sagði ég. — Gátuð þér
kannski greint bank mitt á
dyrnar frá hjartslætti mínum?
— Þér voruð náfölur, en við
því hafði ég búizt.
—• Partridge gamli var klókur.
Heatherington bretti upp
kragann, gaf mér hornauga og
sagði:
— Þér vissuð ekki, hve klók-
ur hann var.
Ég lyfti augabrúnum spyrj-
andi og sló saman höndunum
til þess að halda á mér hita.
— Við vissum, að það voruð
þér, sem höfðuð verið óhepp-
inn með blekið.
— Vissuð þér það, rektor?
— Partridge sá, þegar það
gerðist. Hann var á leið inn
í bókasafnið og sá það gegnum
glerhurðina. Hann sagði mér
það strax. Ég varð æfareiður.
Ég hefði farið niður á stund-
inni til þess að standa yður
að verki. En það mátti Part-
ridge ekki heyra nefnt. Hann
sagði:
„Ef þér farið niður núna,
rektor, þá fer sá blettur aldrei
af“, — og það var ekki gólfið,
sem hann hafði í huga.
Við vorum aftur komnir að
gröfinni og í þetta skipti stönz-
uðum við. Ég vissi, að við sá-
um hann báðir fyrir okkur í
síðasta sinn — í snjáðu fötun-
um og með vingjarnlega and-
litið, sem geislaði af mannúð
og skilningi. Við minntumst
sérstæðs manns, sem vissi hvað
er mikilsverðast í þessum marg-
brotna heimi.
— Ætti hann ekki skilið að
hafa stein, sagði ég og leit á
legsteinana í kring, sem voru
af ýmsum stærðum og gerð-
um.
Heatherington leit hvasst á
mig með þessu stingandi augna-
ráði, sem annaðhvort er honum
meðfætt eða hann hefur til-
einkað sér.
— Partridge hefur reist sér
hundruð lifandi legsteina.
Ég tók upp veskið.
— Ég vildi gjarnan fá að
gera eitthvað.
— Það var vingjarnlegt af
yður, svaraði hann.
— Það hefur enga fjárhags-
lega þýðingu fyrir mig.
Hann tók við, seðlunum, sem
ég rétti honum og vöðlaði þeim
saman.
— Á að letra nokkuð sér-
stakt á steininn?
— Aðeins „Hygginn maður“,
sagði ég, — á latínu náttúr-
lega, en ég man því miður ekki
hvernig það er.
— Partridge mundi hafa fyr-
irgefið yður.
Hann lagfærði frakkakrag-
ann og leit á úrið sitt.
Við réttum hvor öðrum
höndina, stöppuðum hita í
kalda fætur okkar og kvödd-
umst. Það var ekki sennilegt,
að leiðir okkar lægju saman í
þriðja sinn.
Heatherington gekk burt og
beygði höfuðið njóti. vjndinum.
Ég horfði á eftir honum. Ég
gleymdi að spyrja hann, hvort
blekklessan hefði dofnað á hin-
um tuttugu árum.
35. TBL. VIKAN 37