Vikan - 07.10.1971, Side 7

verðug. Innan þessa síðast-
talda hóps eru fáeinir, sem
hann álítur örugg dæmi um
sálnaflakk.
Dr. Stevenson leggur sér-
staka áherzlu á fæðingarbletti
í þeim tilvikum, er barn segir
frá sínu fyrra lífi. Barn segir
t. d. hispurslaust: „og svo var
ég hengdur af því að ég hafði
gert þetta eða hitt“. Þetta barn
hefur á hálsinum undarlegan
fæðingarblett, sem lítur út eins
og far eftir rennilás.
Annað barn segir frá því
hvernig það hafi verið drepið
i fyrra lífi: „Einhver stakk
hníf í mig, svo ég dó“. Þetta
barn ber merki eftir hnífs-
stungu.
Fyrstu viðbrögð þeirra sem
þetta heyra eða lesa, er vitan-
lega að halda, að barnið sjálft
hafi skáldað upp slíkar sögur
út frá þessum fæðingarblett-
um, en Stevenson segir að slík-
ar skýringar séu of einfaldar
og ódýrt fengnar. Barnið hef-
ur nefnt nöfn og staði, og það
hefur verið hægt að ganga úr
skugga um, að ákveðnar per-
sónur hafa lifað og dáið eins
og börnin hafa sagt frá. Fæð-
ingarblettirnir eru eftir því
sem dr. Stevenson segir, sterk
merki um að frásagnir barn-
anna tilheyri ekki ímyndun-
inni, heldur eigi sér raunveru-
legan bakgrunn.
PRÓF EFTIR DAUÐANN.
Samkvæmt þeim athugunum
sem þegar hafa verið gerðar,
þá eru það helzt sérlega við-
kvæmar minningar, sem
smjúga gegnum dauðann og
stinga upp kollinum í öðru
lífi. Vegna þessa, hefur dr.
Stevenson stungið upp á því
sem hann kallar prófun með
lás.
Þetta er mjög svo tímafrek
prófun um’ sálnaflakk og get-
ur hver sem er tekið þátt í
henni. Hún byggist upp á því,
að maður byrjar á að kaupa
sér flókinn samsetningalás, og
er hann byggður upp af sex
tölum. Maður getur sjálfur val-
ið tölurnar og velur þá ein-
hverjar tölur, sem merkja eitt-
hvað sérstakt fyrir mann sjálf-
an,. eða merkja orð sem maður
er bundinn sterkum tilfinninga-
böndum. Er það gert til þess
að maður muni frekar orðið.
Maður sem sagt býr sjálfur
til lykil að lásnum, skrifar
hann niður og geymir á örugg-
um stað. Orðið man maður, því
að það er lykill að þeirri sam-
setningu eða stafaröðun, sem
getur opnað lásinn.
Prófið er svo tvenns konar:
Stutt og mjög langt. Það stutta
gengur út á að þegar maður
deyr, gefur maður sig til kynna
— ef mögulegt er — og segir
þá orðið gegnum miðil. Með
þeim hætti getur einhver eftir-
lifandi opnað lásinn. Þetta get-
ur — eftir því sem dr. Steven-
son segir — ef tilraunin tekst
vel, verið merki þess að við-
komandi sé iifandi eftir dauð-
ann.
Til þess að vera viss um að
samsetningin falli ekki í rang-
ar hendur, fær hver sem er,
einnig miðlar og stærðfræðing-
ar að reyna að opna lásinn með-
an tilraunadýrið er enn lifandi.
Prófunin sem lengri tíma
tekur, gengur út á það, að sá
sem lásinn kaupir, safnar sam-
an upplýsingum um sjálfan sig,
fingraförum, rithandarsýnis-
hornum, hljómböndum, upp-
tökum með röddum o. s. frv.
Allt er þetta læst inni í banka-
hólfi með samsetningarlás,
kjallara eða einhverjum þeim
stað, þar sem það varðveitist
vel. Eftir hundrað ár, eða svo,
fæðist kannski barn einhvers
staðar, og trúi maður á endur-
holdgun, nefnir þetta barn
kannski einhvern tíma ævinn-
ar, að það hafi í fyrra lífi
keypt samsetningarlás. Ef við-
komandi man þá lykilinn, get-
ur hann opnað og fengið þann-
ig sönnun fyrir því, sem hann
man úr fyrra lífi. En þetta er
svo fjarlægt próf, tímafrekt,
að það er ekki hægt að nota
til sönnunar á okkar dögum.
RÖDDIN SEM PRÓFAR.
Vísindamaðurinn í Lundi
hefur notað frítíma sinn til
rannsókna sinna á endurholdg-
un — enda fara engar rann-
sóknir fram opinberlega á
Norðurlöndum á endurholdg-
un.
„Eg er reyndar alls ekki
sannfærður um að endurholdg-
un eigi sér stað,“ segir hann,
„en eftir að hafa komizt í kynni
við sumt af því efni sem dr.
Stevenson hefur safnað að sér,
þá hefur forvitni mín vaknað.
í Bandaríkjunum eru til pró-
fessorsembætti í sálnaflakki,
þar er það vísindagrein sem
sett er jafnhátt öðrum vís-
indagreinum, og nýtur virðing-
ar sem slík.“
Vísindamaðurinn í Lundi
hefur fengið fólk til að opna
sig fyrir sér, og sitthvað hefur
komið í ljós, sem bendir til
þess, að það hljóta að finnast
þeir hlutir sem skynjun manns
nær ekki að nema.
Flest það fólk er venjulegt
fólk, sem segir frá furðulegum
hlutum, sem það aldrei áður
hefur þorað að segja frá.
Við getum nefnt sem dæmi
járnbrautarstjórann, sem er
sannfærður um að hann sé
hjálparahdi eða milliliður, ein-
hvers okkar.
„'É'g er orðinn hátalari fyrir
„Röddina" sem talar til mín.
Vetrarkvöld eitt stóð ég í lest-
inni og sá þá ljós frá bíl. Þá
heyrði ég allt í einu röddina
segja: „Hemlaðu eins og hægt
er! Þessi bíll verður vélarvana
þar sem vegurinn liggur yfir
teinana".
Ég byrjaði að hemla Isetina
niður, og þegar ég kom auga á
veginn skammt undan, sá ég
bílinn standa mitt á teinunum.
Vélin hafði vissulega bilað þar,
en vegna þess að ég byrjaði
nægilega snemma að bremsa
af lestina, gat ég stöðvað hana
í tíma.
Annað skipti var það, að á
vetrardegi kom ég út úr beygju,
og var stormur og hríð. Sá ég
þá trjástofn falla þvert á tein-
ana. Ég hemlaði, og mér datt
í hug að fara inn til farþeganna
og biðja þá að kasta sér niður
á gólfið.
Þá heyrði ég „Röddina"
segja: „Gerðu það ekki! Kast-
aðu þér sjálfur niður, ef þú
ferð inn til farþeganna, meið-
ist þú sjálfur".
Ég hlýddi og kastaði mér
niður á meðan ég bað guð að
vernda okkur. Meðan ég bað,
fannst mér sem rafmagnaður
kraftur lyki um lestina.
Lestin stanzaði, ég reis upp
og sá að hurðin inn til farþeg-
anna var brotin. Ég hrópaði
inn til þeirra, og það kom í
ljós, að enginn þeirra var
meiddur, það var aðeins ég
sem fékk fáeinar skrámur. Það
undarlega var, að allir í vagn-
inum höfðu heyrt mig hrópa
til þeirra: „Kastið ykkur á gólf-
ið eða undir sætin!“ Fólkið
hlýddi og enginn slasaðist.
Greinar voru skrifaðar í dag-
blöðin, og þar stóð, að ég hefði
opnað hurðina og beðið farþeg-
ana að kasta sér á gólfið. Það
gerði ég ekki, en samt sem áð-
ur var það þessi aðvörun sem
bjargaði farþegunum".
TÆKNIFRÆÐINGUR
f MUNKAKÓR.
Tæknifræðingur einn hefur
sagt aðra sögu, sérlega áhuga-
verða og einstæða.
„Ég er tæknimenntaður og
stend vissulega báðum fótum
á jörðinni. Kvöld eitt vorum
Framháld á bls. 37.
40. TBL. VIKAN 7