Vikan - 07.10.1971, Síða 9

mig eða þá að þeir komast í
samband við mig gegnum ein-
hvern sem þeir eru að spila
með 'og þekkir mig. Ef ég held
að ég geti slappað af með þeim,
spila ég með þeim. Ég vil spila
með hverjum sem er, en ég vil
helzt þekkja að minnsta kosti
einn mann þar. Það er erfitt
að koma inn í stúdíó þar sem
maður þekkir engan og spila.
Það er erfitt að spila og erfiðara
að ná góðu sambandi við menn.
— Þú heldur sem sagt ekki
að fólk biðji þig að spila með
sér bara vegna þess að þú ert
Ringo Starr, fyrrverandi Bít-
ill?
— Nei, fólkið sem hringir í
mig vill fá mig vegnk þess að
ég spila eins og ég geri eða þá
að minn stíll fellur vel inn í
það sem þeir eru að gera.
— Sessionirnar með Howl-
in’ Wolf koma ekki út, er það?
(Ringo neitaði að láta gefa út
það sem hann spilaði með Wolf
vegna þess að honum fannst
hann aldrei ná sambandi við
hina hljóðfæraleikarana).
— Nei, ekki það ég veit, enda
fannst mér það allt of sundur-
laust. Ég snilaði aðeins eitt
kvöld. Mér fannst Howlin’ Wolf
samt stórkostlegur. Hann syng-
ur manni bezta blues í heimi.
En áður en maður getur snilað
með honum, þarf maður að
komast í gegnum þetta: „Nei,
sko mig hérna með Howlin’
Wolf, mesta bluessöngvara okk-
ar tíma og hér er ég að spila
með honum, dvergurinn ég.“
Maður fer í gegnum svona
ástand. Sumt fer alveg með
mann, þú veizt. Það er hægt að
komast í betra samband við BB,
vegna þess að hann spilar á
gítar. Howlin’ Wolf spilaði ekk-
ert, hann söng bara. Eric spil-
„Ég hætti þegar við immim að
hvíta albúminu. Þá fannst mcr ég
ckki vera i sambandi við hina . .
en þá fannst þeim það sama . . .“
aði á gítar og einhver annar
gítarleikari sem heitir Charlie
held ég, var með Howlin’ Wolf.
En hvorki BB né Howlin’ Wolf
eru meira fyrir mér en bara
sessionir með John og George.
Enginn spilar rythma eins og
John og ég er viss um að Ge-
orge er bezti rokk-gítarleikar-
inn í heiminum.
John gerir marga góða hluti,
eins og til dæmis „slideið“ á
„Get Back“. John er líka góður
sólóleikari, því hann er brjál-
aður! Ég veit ekki hvort rétt
er að segja að hann sé reikandi,
en hann spilar sóló eins og
amatör. Samt er það eðlilegt,
hann er ekkert að leika. Hann
spilar villta hluti, eins og gömlu
bluesistarnir.
Þegar við vorum að spila með
Howlin’ Wolf var Eric alveg ...
það var einhver náungi með
honum sem spilaði alveg ótrú-
lega einfaldlega, en Eric varð
alveg yfir sig hrifinn, því hon-
um dytti sjálfum aldrei í hug
að spila svona einfalt. Það er
til dæmis eins og hljómagang-
urinn sem ég spila og það er
bara vegna þess að ég kann
ekkert annað. Ég meina, það er
barnalegt. Ég spila eins og barn.
Teikningar eftir börn eru stór-
kostlegar.
Zak (sonur Ringo) teiknar
svona hluti sem eru stórkost-
legir. Það er alltaf eitthvað að
ske: eitthvað í loftinu hoppar
á eitthvað annað og það hoppar
yfir eitthvað allt annað hinum
megin og svo allt í einu er sól-
in komin niður eða í miðjuna
eða upp og fólk segir: „Nei,
auðvitað verður þú að hafa sól-
ina hérna megin svo að skugg-
inn sé réttur þarna megin ...“
og svona kjaftæði. Svona spila
ég, bara eitthvað ... Mér finnst
T. Rex stórkostlegir, á meðan
ég man. Mér finnst þeir aldrei
hafa verið betri. Það er eins og
þegar við fórum á hljómleikana
hjá Dylan og hann kom með
The Band með sér í fyrsta
skipti. Þá stóðu einhverjir
menn upp á fyrsta bekk og
bölvuðu honum. „Ægilegt,“
sögðu þeir. „Svikari! Svikari!“
Það er orðið slæmt þegar fólk
vill ekki leyfa þér að gera það
sem þig langar. Við erum að
skapa músík og annaðhvort
kaupir fólk það eða ekki. Það
er eins með brauð: annaðhvort
finnst manni brauð gott eða
manni finnst það ekki gott.
— Ég er búinn að spyrja þig
um álit. þitt á plötum Johns og
Georges. Hvað um Paul?
— Mér þykir sárt að hlusta á
plöturnar hans, af því að ég
Framhald á bls. 33.
Skæruliðarnir á Akureyri
Hljómsveit Inqimars Eydal án skæruliðafatanna: Bjarki, Finnur, Helena,
Ingimar, Grímur og Arni.
Okkur dauðbrá þegar við
komum inn í Sjálfstæðishúsið
á Akureyri í sumar. A svið-
inu, þar sem við bjuggumst
við að sjá Hljómsveit Ingimars
Eydal, stóð vigalegur hópur
fólks, sem virtist vera að koma
beint fró Víetnam; þannig var
klæðnaðurinn.
En svo fórum við að athuga
málið. nánar, og þá gerðum við
okkur grein fyrir því, að þetta
var Hljómsveit Ingimars Ey-
dal eftir allt saman; það sem
skeð hafði var að þau höfðu
dressað sig upp og valið sér
grænskræpótta alklæðnaði.
Enginn skyldi dirfast að fara
til Akureyrar án þess að líta
við í „Sjallanumí1 og hlusta
þar á Ingimar Eydal (sjálfan
Che Guevara) og hljómsveit
hans. Þau bættu við sig manni
í sumar, heitir sá Grímur Sig-
urðsson og leikur á gítar, bassa
og trompett — og við og við
styður hann á orgelnótur.
Bjarki Tryggvason, sá ljúfi
drengur, hefur svo gott sem
lagt gítarinn á hilluna og helg-
ar sig nú bassaleik með mjög
góðum árangri. „Það er víst
aðallgea ég sem stend í vegi
fyrir því,“ sagði Bjarki, þegar
við spurðum hvort ekki væri
væntanleg plata frá hljóm-
sveitinni, en eins og kunnugt
er hefur ekki komið plata frá
þeim um langan tíma — ekki
síðan þeir Bjarki, Árni
(trommuleikarinn) og Grímur
bættust í hópinn og eru nú
nærri tvö ár síðan það var.
„Við erum satt að segja allt-
af með höfuðið í bleyti,“ sagði
Ingimar, „og einhvern tíma
ákváðum við að eitt lagið á
þeirri plötu yrði „Maria Isa-
belle“, sem við höfum verið
með á prógrammi í töluverð-
an tíma. Nú erum við að reyna
að láta það fara saman, að við
förum suður og tökum bæði
sjónvarpsþátt og plötu í einu
— og áður myndum við að
sjálfsögðu gera upp við okkur
hvort þetta yrði tveggja eða
fjögurra laga plata.“
Eftir að Þorvaldur Halldórs-
son (hann er nú að hugsa um
að flytja til Noregs og vinna
Framhald á bls. 37.
40. TBL. VIKAN 9