Vikan - 07.10.1971, Síða 15

Joe Louis var heimsmeistari í hnefaleik í
tólf ár samfleytt. Framkoma hans og dreng-
skapur innan og utan hringsins var til fyrir-
myndar og margir eru á þeirri skoðun, að
hann hafi lagt meira af mörkum til réttinda-
baráttu blökkumanna í Bandaríkjunum en
flestir aðrir.
UR ALDARINNAR
„The Brown Bomber" Joe Louis í keppni við Billy Conn. Á efri
myndinni víkur Conn sér naumlega undan vinstri handar höggi, en
á þeirri neðri, sem tekin er andartaki síSar, fellur hann fyrir haegri
handar höggi andstæðings síns. ÞaS var sem hann hefSi orðiS fyrir
sprengju . . .
leikum áhugamanna. Hann
bað Joe að æfa með sér
nokkrar lotur. Það varð úr,
en á æfingunni fékk Joe vel-
útilátið högg undir hökuna.
Þá gerðist það sem sjaldan
skeði, Joe varð reiður, og
ósjálfrátt svaraði hann fyrir
sig það rækilega, að áhuga-
meistarinn hneig í gólfið, Joe
til mikillar undrunar.
Þetta atvik varð til þess, að
hinn ungi maður leiddi hug-
ann mjög að hnefaleikujgum.
„Ég sló þennan meistara nið-
ur,“ sagði hann við sjálfan
sig. ,,Ég hlýt að hafa ein-
hverja hæfileika í þessa átt,“
og hann lét innrita sig í
Brewster Center Boxing Club.
Joe hafði nú breytzt í ungan
mann með ákveðið markmið
í huga. Hann hætti í hand-
langarastarfinu og gerðist
smyrjari á bifreiðaverkstæði.
Launin voru mun betri, eða
einn dollar á dag. í árslok
1932 þreytti Joe sína fyrstu
keppni, en andstæðingurinn
var of sterkur, þekktur hnefa-
leikari, Johnny Miler að
nafni. Miler hafði lengi verið
bezti hnefaleikari Bandaríkj-
anna í léttþungavigt og keppti
fyrir land sitt í OL í Los An-
geles 1932. Miler lék sér að
hinum unga negra eins og
köttur að mús og sjö sinnum
sló hann Joe í gólfið, en hann
reis jafnharðan á fæt'ur aftur
og hugrekki hans og hreysti
vakti athygli. Joe ákvað nú
að fella niður ættarnafnið
Barrow í leikjum framtíðar-
innar, svo að ættingjar hans
þyrftu ekki að skammast sín
fyrir hann og tók upp nafnið
Louis. Hann æfði þrefalt
meira en áður og vann marga
sigra í leikjum áhugamanna.
í 54 leikjum vann hann 43
sinnum á rothöggi. Honum
tókst að fá vinnu hjá Ford-
verksmiðjunum og hlaut 25
dollara í kaup á viku, móður
hans og hinum mörgu syst-
kinum hans til mikillar
ánægju.
Það var fyrir tilviljun, að
Joe varð atvinnumaður í
hnefaleikum, háskólamennt-
aður negri, Julian Black þráði
það mjög að verða fram-
kvæmdastjóri þeldökks hnefa-
leikara, hann áleit sig hafa
fundið hinn rétta, sá hét
Clintön Bridges.
Bridges og Joe áttu að hitt-
ast í hringnum og Black bauð
Jack Blackburn, sem eitt sinn
hafði verið einn færasti hnefa-
leikari í heimi í veltivigt og
var nú frægur þjálfari, að sjá
bardagann og gefa sér góð
ráð. Það einkennilega var, að
Blackburn, sem sjálfur var
þeldökkur, gerðist aldrei
þjálfari svartra hnefaleikara.
„Það er ekki til neins,“ sagði
hann, „þeir hvítu vilja ekki
sjá negra á toppnum. Það
verða aðeins vonbrigði, ef þú
gerir samning við þeldökkan
hnefaleikara.“ En Black var
þrár. Clinton Bridges vann
joe á stigum og Black það nú
um álit hans. Blackburn svar-
aði án þess að hika:
„Ef þú vilt endilega verða
framkvæmdastjóri þeldökks
hnefaleikara taktu heldur
strákinn sem tapaði, Joe Lou-
is. Hann hefur rétta taktinn
í hreyfingunum og virðist
vera hnefaleikari af guðsnáð.“
Black fékk með sér lög-
fræðinginn Roxborough, er
einnig var svertingi sem fé-
laga og þeir Black og Rox-
borough gerðu nú nákvæma
áætlun um atvinnumennsku
Joe Louis.
„Manstu hve fyrirlitinn
Jack Johnson var vegna sig-
urbrossins alræmda,“ sagði
Roxborougt „Þú mátt alls
ekki brosa í hringnum, Joe,
ef þú sigrar hvítan andstæð-
ing.“ „Þú skalt heldur ekki
segja nein stóryrði eða brand-
ara í hringnum,“ bætti Black
Framháld á bls. 39.