Vikan - 07.10.1971, Page 37

COTY
ORIGINAL
VARALITIR
Nýir litir:
28 Castilian Clay
29 Venetian Red
'30 Royal Plum
Sanseraðir litir:
21 Sunny Pink
45 Toffee Baige
50 Cinnamon Sugar
53 New Penny Red
79 Marigold
97 Honey Pot
Cream litir:
48 Melonie *
49 Red Orange
58 Sure Strawberry
61 Tomato Red
62 Pretty Plum
76 Beau Pink
ENDURHOLDGUN
Framhald af bls. 7.
við hjónin í kvöldheimsókn hjá
góðum vini okkar.
Hann hafði þá nýlega fengið
sér hljómplötu, sem hann vildi
að við fengjum að heyra. Brátt
fylltist herbergið af fallegum
kórsöng.
„Það er munkakór sem syng-
ur“, fræddi gestgjafinn okkur,
hvíslandi.
Ég hlustaði af áhuga. Þetta
var tónsmíð frá miðöldum sem
flutt var, og það var í fyrsta
sinn, sem ég heyrði slíka tón-
list, og hafði hún mikil áhrif
á mig.
Platan var LP, og voru marg-
ir söngvar á henni. Ég varð
fyrir æ meiri áhrifum af söngn-
um. Ég hallaði mér aftur í
stólnum og horfði út yfir trén,
og á þau sló ljósgrænum
bjarma.
Ég komst í undarlegt hugar-
ástand. Það var sem eitthvað
svifi í kringum mig, biði átekta
og fylgdist með. Alveg eins og
einhver væri kominn inn í
herbergið til þess að ná sam-
bandi við mig. Og allt í einu
tók ég eftir því, að hin í her-
berginu hurfu frá mér og vegg-
irnir leystust upp í gráa þoku.
Ég sá ljós, sem stöðugt varð
skærara. Þetta eitthvað sem
sveif kringum mig, rann nú
hægt inn i mig og sameinað-
ist mínum líkama.
Allt í einu sá ég, að ljósið
sem ég sá, var ljós yfir altari.
Yfir altarinu hékk mynd af
Mariu guðsmóður. Framan við
það stóð karlmaður í brúnum
munkakufli sem bundinn var
um hann með reipi. Hann lyfti
hægt höndunum og horfði út
yfir rökkvaða kirkjuna.
Ég bar kennsl á munkinn —
það var ég sjálfur.
Ég heyrði mína eigin rödd —
en gamla og háa: — Kyrie
Eleison . . . Kyrie Eleison . . .
Söngurinn hljómaði allan
tímann, og nú heyrði ég að
hann kom úr herberginu inn
af kórnum. Milli kórsins. og
herbergisins var rimlaveggur
og ég Sá í bleikföl, upphafin
andlitin á klausturbræðrunum,
sem sungu af guðlegri innlif-
' un.
Ég hafði úndarlega tilfinn-
ingu um að ég, jafnframt því
að standa niðri í kórnum, væri
einnig þátttakandi í kirkjunni
sjálfri. Hjartað fylltist af óum-
ræðilegri sorg og sársauka. Það
var páskadagskvöld, og í síð-
asta skipti hafði ég og bræð-
urnir skotizt inn í kirkju til að
syngja hina bönnuðu messu.
Gamli guðsþjónustumátinn var
ekki lengur leyfður, og það
átti að leggja niður klaustrið.
Nýir tímar og nýir herrar voru
í landið komnir. Við máttum
ekki lengur fara að köllun
okkar og raddir okkar brustu
í grát.
„Þú grætur — er eitthvað
að?“
Raddir hinna komu til mín
úr órafjarlægð. Kirkján gliðn-
aði frá og ég barðist í móti,
vildi ekki vakna. Andlit hinna
tróðu sér fram, urðu æ greini-
legri og veggirnir komu aftur
á sinn stað.
Tónlistin var hljóðnuð og
andlit mitt var vott af tárum.
Ég var í mikilli geðshræringu,
og tók upp vasaklút til að þerra
andlit mitt.
Stuttu seinna spurði ég hver
þessi síðasti söngur hefði ver-
ið, og svarið var: „Þetta er
„Improperiene“ eftir Pale-
strina, hann er sunginn á pásk-
um.“
ERFITT AÐ SANNA.
Vitnaleiðslur um sálnaflakk
eru orðnar margar. Okkar álit
er, að ekki dugi lengur að halda
þeim áfram, heldur krefjist
þær skýringa. En ekkert er
jafnerfitt að skýra — þannig
er eðli málsins.
Vísindamaðurinn í Lundi
heldur því samt sem áður fram
að það sé mögulegt að sanna
endurholdgun.
Hann þarfnast hins vegar
fleiri tilvika, meira efnis að
vinna úr og fleiri miðla. Hann
hefur ekki hugsað sér að hætta
og gefast upp — því hann seg-
ir að þegar sé svo rriargt ör-
uggt orðið.
☆
SKÆRULIÐARNIR Á
AKUREYRI
Framhald af bls. 9.
þar við iðn sína, rafvirkjun)
ha^tti í hljómsveitinni í fyrra-
haust,' fánnst okkúr hún détta
eitthvað niður á tímabili, en
nú eru þau komin í fínt form
aftur. Hljóðfæraskipan er
óvenju fjölbreytt (gítar, bassi,
trommur, orgel, píanó, cemba-
lett, trompett. saxófónn, klari-
nett og ýmis ásláttarhljóðfæri),
enda er það mottó hljómsveit-
arinnar að vera með „eitthvað
fyrir alla“.,
Grímur. þessi Sigurðsson er
liðtækur, gitar- og bassaleikari
og skeirimtilegur blásari, haf-
andi leikið í ýmsum hljómsveit-
um norðanlands undanfarin ár.
Árni trommari Sigurðsson
stendur alltaf fyrir sínu og er
góður hljóðfæraleikari, eins og
áður hefur komið fram hér í
þættinum.
Góður vinur minn einn bjó
á Akureyri fyrir mörgum
mörgum árum, og hefur sá oft
sagt mér sögur af því þegar
þeir bræður Finnur og Ingi-
mar Eydal léku jazz þar sam-
an — og komu öllum á gap-
andi óvart, m. a. þekktum, er-
lendum jazzleikurum, með
snilli s’inni; þá voru þeir
ófermdir pottormar, íklæddir
stórum ullarsokkum og gúmmí-
skóm. Það eru til margir góðir
hljóðfæraleikarar á íslandi, en
engan sé ég renna jafn full-
komlega saman við hljóðfæri
sitt og Finn Eydal og eru fáir
sem jafn gaman er að horfa á,
þegar hann leggur sig fram.
Um Ingimar er óþarfi að fjöl-
yrða, hann er sá eini af „gamla
skólanum", sem ennþá fylgist
með og tekur þátt í því sem er
að ske og maður kemst ekki hjá
bera virðingu fyrir Helenu
Eyjólfsdóttir, þeirri góðu söng-
konu og miklu konu.
Það vita allir, að Hljómsveit
Ingimars Eydal er góð hljóm-
sveit, en sennilega vita ekki
jafn margir að> hún saman-
stendur af fyrsta flokks fólki.
Mig langar að síðustu að full-
vissa fólk um það.
P.S. Trúbrot voru á Akur-
eyri þessa sömu daga og léku
í Alþýðuhúsinu. Þegar gestir
hússins klöppuðu mikið fyrir
„Chirpy Chirpy Chegp Cheep"
(Og þú líka, bróðir minn Brút-
us!) varð Magnúsi Kjartans-
syni að orði: „Verði ykkur að
góðu“!
PALLADÓMUR
Framhald af bls. 25.
Helzt munar um Pál Þor-
steinsson, þegar hann ritar um
þjóðmál. Honum lætur raunar
40. TBL. VIKAN 37