Vikan - 07.10.1971, Page 50

hann fremur beina því gegn
mér: hún hafði ekki hringt
hjá neinum af hinum íbúun-
um og hafði því ekki verið
hleypt inn af þeim, og úr því
að enginn hafði getað verið í
5 F til að hleypa henni inn,
hafði hún greinilega ekki hringt
dyrabjöllunni og hafði ekki
verið hleypt inn og hafði alls
ekki verið með mér. Ég var
með öðrum orðum glópur.
Mér fannst ég smám saman
vera að komast í vont skap og
fór að tala hátt: „Heyrið þér,
hvað er það eiginlega, sem þér
eruð að reyna að halda fram?
Þér virðist gefa í skyn, að hún
hafi alls ekki komið hingað í
fylgd með mér.“
Hann hlífði mér ekki. „Já,
þannig virðist okkur málið
liggja fyrir."
Eg hringsnerist eins og
kompásnál. Svo sneri ég mér
aftur að honum. „Sjáið hérna.“
Ég tók leikhúsmiðana upp úr
vasanum og rétti þá til hans
með titrandi höndum. „Ég ætl-
aði að bjóða henni í leikhúsið
í kvöld-------.“
Hann ýtti miðunum til hlið-
ar. „Við verðum að komast al-
veg til botns í þessu og at-
huga, hvað við höfum til að
halda okkur við. Þér segið, að
hún hafi heitið Stephanie
Riska.“ Mér féll ekki, hvernig
hann sagði „Þér segið“. „Hvaða
heimilisfang hefur hún?“
„Farragut 120.“
„Hvernig lítur hún út?“
Ég hefði átt að vita betur en
svo, að ég færi að koma með
lýsingu. Þá fannst mér hún
standa ljóslifandi fyrir framan
mig. Mér tókst aðeins að segja:
„Hún nær mér hingað — —,“
svo varð ég að hætta.
Lögregluþjónninn og hús-
vörðurinn störðu forvitnislega
á mig, eins og þeir hefðu al-
drei fyrr séð mann gráta. Ég
reyndi að snúa andlitinu und-
an, en þeir höfðu séð tárin.
Leynilögreglumaðurinn var
önnum kafinn við að skrifa
eitthvað upp, en þvoglaði „Lát-
ið þetta nú ekki ná valdi á
yður,“ á meðan hann var að
skrifa.
„Sg er ekki hræddur vegna
þess, að hún er fjarverandi,"
sagði ég. ,,Ég er aðeins hrædd-
ur vegna þess, að hún hefur
horfið á svo kynlegan hátt. Eg
get alls ekki skilið það. Það
minnir á töfrahugmyndir af
þeirri tegund, að fólk er látið
hverfa um hábjartan dag vegna
áhrifa frá töfradufti. Ég er
blátt áfram farinn að trúa á
drauga aftur “
Viðtal við Olof Palme
• Olof Palme, forsætisráðherra Svíþjóðar, hefur lengi
verið sá af stjórnmálaleiðtogum Norðurlanda sem mesta
athygli hefur vakið og mestur styrr staðið um. Hann hefur
stundum sýnt viss róttæk tilþrif og orðið þannig banda-
rískum framámönnum ærið áhyggjuefni. Viðtal við Palme
birtist í næstu Viku.
Rætt við leiðtoga Framboðsflokksins
• Sá flokkur gerði sitt til að gera síðustu kosningar til
Alþingis líflegri og skemmtilegri en þess háttar viðburðir
hafa lengi verið, enda sýndi það sig að ótrúlega margir
kjósendur kunnu að meta grínið og áreiðanlega miklu
fleiri en þeir, sem fóru í framboð fyrir flokkinn eða
greiddu bonum atkvæði. í næstu Viku birtist viðtal við
einn helzta framámann flokksins, Gunnlaug Ástgeirsson.
ísland er eins og álfasaga
• Svo segir Maria Jósefsdóttir, á hebresku Mirjam Bat-
Jósef, alþjóðleg listakona sem er fædd í Berlín, alin upp
í ísrael, var búsett ( París í nærri tvo áratugi og er nú
íslenzkur rikisborgari. Hún hélf nýlega sýningu í Norræna
húsinu og tókum við hana tali af því tilefni.
ínœstu
Hann skeytti ekkert um til-
finningar mínar, en byrjaði
aftur á yfirheyrslu sinnL „Og
þér mættuð henni klukkan 8.
15 fyrir utan Bailey-Goodwin
bygginguna, segir þér; hún
hafði þá með sér pakka, sem
átti að afhenda hér. Fyrir hvern
vinnur hún?“
„Blaðaúrklippuskrifstofu,
sem heitir Græna Stjarnan.
Eigandi hennar er maður að
nafni Hessen. Hann hefur að-
eins haft á leigu lítið, dimmt
húsnæði í bakhlið neðstu hæð-
ar Bailey-Goodwin byggingar-
innar.“
„Hvað er það eiginlega?“
„Það er mér varla Ijóst sjálf-
um. Hún reyndi einu sinni að
útskýra það fyrir mér. Þau
hafa lista með nöfnum við-
skiptavinanna, og svo lesa þau
öll dagblöðin yfir. í hvert
skipti, sem þau rekast á eitt-
hvert þessara nafna í einhverju
samhengi, klippa þau það úr,
og þegar þau hafa safnað svo-
litlum bunka, senda þau úr-
klippurnar til viðskiptavinar-
ins, sem getur svo límt þær í
sérstaka bók Verðið fyrir þessa
þjónustu er á að gizka fimm
dollarar fyrir hundrað úrklipp-
ur. Þannig hef ég að minnsta
kosti skilið það.“
„Hvernig er hægt að hafa
nokkuð upp úr slíku?“ óskaði
hann að vita.
„Það veit ég heldur ekki, en
hún fær tuttugu og tvo dollara
á viku.“
„Gott og vel. Við skulum þá
reyna að sannreyna eitthvað
af öllu þessu.“ Hann tók mig
allra fyrst með sér til bygg-
ingarinnar, þar sem hún vann.
Hún var náttúrlega algerlega
mannauð, að undanteknum
nokkrum skrifstofum allra
efst, þar sem bersýnilega var
unnin eftirvinna. Hann náði í
næturvörðinn, sýndi honum
lögregluskírteini sitt og fékk
hann til að hleypa okkur inn
í litlu skrifstofuna.
Ég hafði aldrei áður komið
þangað inn, en hafði alltaf
beðið eftir henni við útganginn,
þegar vinnu var lokið á kvöldin.
Ég er ekki viss um, að þetta
húsnæði hafi frá upphafi yfir-
leitt verið ætlað fyrir skrif-
stofur; það minnti meira á ein-
hvers konar úr sér gengna
birgðageymslu. Þar inni var
ekki einu sinni gluggi, aðeins
aflöng loftræstirifa alveg uppi
undir loftinu með útsýni beint
út að berum múrsteinsafkima.
Niðurlag í næsta blaði.
50 VIKAN 40. TBL.