Vikan - 18.05.1972, Síða 11

sig bak við dagblöðin. Þau liía
grímuklæddu lífi.
Gott rijrildi getur komið
manni í hátíðaskap
Hvað er þá gott og skipulegt
rifrildi og hvað er vont rifrildi?
Við skulum athuga það góða
fyrst. Gott rifrildi skapar
nýrri og betri fótfestu. Gott
rifrildi endar ekki í táraflóði,
heldur bjartsýni, jafnvel há-
tíðaskapi.
Dr. Bach hefir búið til eins-
konar stefnuskrá í 8 liðum,
sem „sjúklingar" hans hafa
með sér heim til að læra að
rífast. í fyrstu finnst þeim
þetta fjarskalega kjánalevt. Er
nokkurt vit í þessu? En eftir
nokkra umhugsun og tilraunir
sýnir það sig að þetta er þó
nokkuð snjallt. Hér fara á eft-
ir, í stuttu máli, þessi 8 atriði:
1. Rífist strax, þegar þér er-
uð í þörf fyrir það. Troðið ekki
reiðinni niður í gamlan poka,
það vinnur ekki bug á henni.
2. Báðir aðilar verða að full-
vissa sig um að ástæðan fyrir
óánægjunni iiggi tjós fyrir.
Fvor fyrir sig á að segja hrein-
skÞnislega hvað þeim liggur á
hjarta og fullvissa sig um að
mótaðih geri slíkt hið sama. Ef
annar aðili þagnar, lítur í
kringum sig og reynir að leiða
talið að einhverju öðru, þá á
hiklaust að krefjast að hann
haldi sér við málefnið.
í vondu rifrildi er þrefað um
yfirskins vandamál. Hann jag-
ast út af matnum, þegar raun-
verulega ástæðan er að honum
finnst henni ekki þykja nógu
vænt um sig. Til þess að rifrild-
ið beri raunhæfan árangur, þá
er nauðsynlegt að báðum aðil-
um sé ljóst hvert hið raunveru-
lega deiluatriði er.
3. Áður en lagt er út í rifr-
ildi er rétt að leggja allt vel
niður fyrir sér. Hversvegna
er maður eiginlega reiður?
Hvernig er bezt að haga því
þannig að hinn aðilinn skilji
þetta sem bezt? Er þetta raun-
verulega rifrildis vert? Vil ég
bara þrefa um allt og ekkert
og í því tilfelli hversvegna?
Hvaða málamiðlun hefir mað-
ur hugsað sér?
Segið einfaldlega:
Ég œtla að rífast!
4. Þarnæst segir maður maka
sínum að maður ætli að rífast.
Þetta hljómar kannski dálítið
undarlega, en það er í því fólg-
ið að maður stillir upp tafliíju
: byrjun leiks. Þessut.an er það
ekki heiðarlegt að ráðast á hinn
aðilann óundirbúinn. Maður á
líka að koma sér saman um
hvenær tímabært er að ræða
deilumálin. Ef komið er að því
að ganga til borðs, þá er bezt
að borða fyrst og bíða með
rifrildið fram yfir mat. En það
má ekki skjóta því lengi á
frest.
5. Meðan á rifrildinu stend-
ur er líka nauðsynlegt að hafa
gát á því að ekki sé íarið inn á
hliðarspor, tíma og orku eytt
til einskis. „Skilurðu hvað ég
meina?“ og til svars hefir hinn
aðilinn upp hvert tilefni þræt-
unnar er.
6. Það má ekki þrefa í
blindni. Maður verður að reyna
að skilja viðbrögð og tilfinn-
ingar hins aðilans. Rifrildi, þar
sem spúið er galli í allar áttir
er tilgangslaust og alls ekki
mannsæmandi.
7. Hvor aðilinn sem er á rétt
á að t.aka sér hvíld, ef hann
eða hún eru orðin þreytt. Grát-
köst eru oft merki þess að mál
sé að linni um stund. Þessi
hvbd má vara aút frá hálftíma
uon í viku, en alls ekki lengur.
8. Hvenær er góðu rifrildi
lokið? Því lýkur venjulega af
s.jálfu sér, þegar báðir aðilar
hafa viðrað skoðanir sínar, og
athugið veb hlustað á álit hins
aðfans og skiljið það. Það leið-
ir venjulega til málamiðlunar.
„Ég skal gera þetta, ef þú
breytir hinu.“ Rifrildi, þar sem
maður reynir að koma rothöggi
á mótstöðumann sinn, er vont
rifrildi.
Þriðji aðili
Dr. Bach kemur fram með
nokkuð furðulegt atriði í skipu-
lagsskrá sinni, nefnilega að það
sé ágætt að hafa áheyranda,
þriðju persónu. Ástæðan er sú
að maður leggur sig betur fram
ef einhver hlustar á. En þessi
þriðja nersóna verður að vera
jafngóður vinur beggja deilu-
aðila. Og að sjálfsögðu má
hvorugur deiluaðili draga hann
ínn í þræturnar eða bera mál-
stað undir hans dóm.
Eftir gott rifrildi er maður
léttari í skapi, kátari og eins
og endurborinn. Jafnvel þótt
rifn'ldið hafi verið þreytandi,
þá finnst manni sem það hafi
verið vel þess virði. Og eftir
rifrildið er gott að yfirfara
sameigin’ega og líka hvort í
rmu lagi, gang málsins og hvað
megi af því læra upp á fram-
tíðina.
Sjúklegt rifrildi
En eftir vont rifrildi, ljótt
rifrfdi og siúk1egt. rifrildi, lið-
ur manni iRa, maður er reiður,
sár, óánægður og dauðþreyttur,
Framháld á bls. 38.
20. TBL. VIKAN 11