Vikan - 18.05.1972, Blaðsíða 20

Lykillinn
Hvað myndi ske, ef Polly
væri ekki með lykil-
inn, hugsaði ég. með-
an við gengum út að
bíl Shlakmanns. Alice
gekk hægt, hún reyndi
að teygja tímann, hún var að
reyna að fá lengri frest. Ég
hafði ekki þennan hæfileika til
að loka augunum fyrir stað-
reyndunum, ég hefði átt að
vera algerlega lamaður við til-
hugsunina um það, sem án efa
henti fjölskyldu mína, áður en
þessi dagur væri á enda. En það
undarlega skeði, ég var kom-
inn í baráttuskap og reiðubú-
inn til að mæta hverju sem
var, þótt mér væri ljóst að við
höfðum varla einn möguleika
á móti þúsund til að ná í barn-
ið. Fyrir tuttugu og fjórum
tímum hefði ég ekki getað gert
neitt þessu líkt, það var því
ljóst að jafnvél John Camber
gat breytzt.
Meðan við sátum í bílnum
spurði ég Shlakmann hvaða
samband hefði verið á milli
föður hans og lyklanna að
bankahólfinu.
-—■ Hvað ætlaði hann að gera
við innihald bankahólfsins?
-—■ Brengla þessu öllu fyrir
okkur. Eyðileggja algerlega við-
skiptin fyrir okkur, þessi gamli
refur! Hann ætlaði að fara með
það í lögregluna!
— Hvaða viðskipti? spurði
Alice. — Við vitum ekki hvað
er í þessu bankahólfi.
— Hvað segið þér?
— Við höfum enga hugmynd
um það. Hvað er í því?
— Eiturlyf, sagði Shlakmann
rólega.
Tunglið var rétt komið fram
úr skýjunum, þegar við kom-
um að bátaleigunni. Það var
myrkur í skýli Mullinghams,
en báturinn var bundinn við
bryggjuna, eins og hann hafði
lofað. Hann hafði látið okkur
fá góðan bát. Þetta var alumin-
bátur, fimm metra langur, létt-
ur og þægilegur. Og hann hafði
búið hann vel út. Þarna voru
árar, bátshaki. kaðalrúlla og
varageymir fyrir eldsneyti, sem
var tengdur aðalgeyminum
með sogslöngu.
— Hvert förum við? spurði
ég, þegar við vorum komin um
borð í bátinn. — Ég vil vita
hvar dóttir mín er.
— Hún er um borð í báti
Montez.
—■ Hvar er hann?
— Það fáið þið að vita, þegar
við komum þangað. Hann sett-
ist fram í og sneri sér hálf-
vegis að okkur. — Verið ekki
alltaf með þessar spurningar,
reynið heldur að koma ykkur
af stað.
Ég kom vélinni í gang með
einu handtaki og við runnum
út á ána. Það var ekki gott
skyggni og ég var reiður sjálf-
um mér yfir því að hafa ekki
tekið með mér gott ljósker.
Við þögðum öll meðan við
sigldum niður með ánni í átt-
ina að fenjunum. Ég sat öðr-
um megin á afturþóftunni með
höndina á stýrissveifinni og
Alice sat við hlið mér. Hún
lagði höndina snöggvast á
hönd mína og þrýsti hana. Ég
get ekki lýst því hve þakklát-
ur ég var fyrir þetta litla merki
þess að hún hafði, að minnsta
kosti, fyrirgefið mér, en ég
þagði.
Þegar við nálguðumst fenja-
svæðið sagði Shlakmann:
—■ Camber, þekkið þér eitt-
hvað til Barry Creek?
—■ Já, að degi til gæti ég
fundið það strax, án erfiðleika.
en . . .
— Fjandinn hafi það. það
þýðir ekkert að tala um dags-
birtu . . .
— Ég skal reyna að finna
það, þér megið bóka að ég er
jafn áfjáður og þér í að finna
rétta staðinn.
— Hve langt er þangað?
— Ég veit það ekki vel. En
þá kom ég auga á fyrstu bauj-
una og benti Shlakmann á
hana. — Ef það væri fjara,
gætum við betur áttað okkur,
en þar sem við sjáum ekki
bakkann, þá er erfitt að átta
sig á því hvað er árvatn og
hvað er sjávarflóð. Við verð-
um að halda okkur í straumn-
um og ef við getum það, þá
held ég að það séu aðeins sex
kílómetrar til Barry Creek.
—- Við eigum að fara að
Creekskurðinum.
— Þann skurð kannast ég
ekkert við, sagði ég órólegur.
— Er hann hérna megin við
Barry Creek eða hinum meg-
in? spurði Alice.
— Eins og hálfum kílómeter
hérna megin.
— Ég skal reyna, sagði ég.
— Liggur báturinn þar?
— Ef hann er þar þá ennþá,
sagði Shlakmann. Ég jók hrað-
ann þegar við komum út á
nokkuð breitt lón, sem ég
kannaðist við og þrátt fyrir
mikinn þunga Shlakmanns,
þaut báturinn yfir vatnið og
myndaði silfurglitrandi rák í
kjölfarinu.
— Þetta var skárra, sagði
Shlakmann. — Haldið þessum
hraða.
—■ Ég vildi að ég gæti það,
en það er nú ekki svo gott,
svaraði ég. — Ef við festum
okkur í leðjunni, getum við
setið þar í viku, án þess að
nokkur maður verði okkar var.
Það er engin umferð hér um
þetta leyti árs.
Við urðum að fara hægt
gegnum fenljasefið. Ég þorði
ekki að auka hraðann eftir að
við komum út úr lóninu. Ég
var ekki viss um straumlín-
una, svo við snigluðumst frá
einni bauju til annarrar. Mig
verkjaði í allan líkamann og
sveið í augun af áreynslunni
við að rýna niður í vatnið.
í fyrsta sinn, síðan þessi
martröð hófst, fann ég fyrir
einhverri jákvæðri atorku,
fann að ég framkvæmdi eitt-
hvað og gerði það vel. að ég
hélt skýrri hugsun og fram-
kvæmdi eitthvað markvisst.
En tíminn leið og þegar mið-
nættið nálgaðist fór ég að
verða taugaóstyrkur aftur. Ég
vissi að þau ætluðu að hringja
til mín og hvað myndi ske,
þegar ég svaraði ekki í sím-
ann? Skyldu þau hafa síma-
samband í bátnum? Myndu
þau þá létta og sigla til hafs?
Montez myndi örugglega ekki
leggja neitt í hættu. Ef hann
gæfi upp vonina um að ná í
lykilinn, myndi hann, án efa,
losa sig við Polly og þá gæt-
um við aldrei komið með
sannanir fyrir því hvað lá að
baki barnsráninu. Við höfðum
engar sannanir í höndunum og
hann hafði vernd stöðu sinnar
vegna.
—■ Geturðu ekki aukið hrað-
ann? spurði Alice.
— Nei, ég get það ekki, svar-
aði ég í örvæntingu minni. —
Það væri mjög óskynsamlegt.
Ég leitaði í ofvæni að bauju.
Við skriðum áfram og ég
sveigði bátnum sitt á hvað.
Þarna var ekkert til að fara
eftir, aðeins mjóar rennur
gegnum þriggja metra hátt
sefið og mér fannst ég alveg
hjálparvana. Þetta var eins og
að villast í völundarhúsi, vita
ekkert hvert skyldi halda.
Nú var farið að fjara út.
Vatnið hafði, fram að þessu,
hulið allan fenjagróðurinn, svo
vatnið var aðeins spegilsléttur
flötur í tunglskininu, en nú var
fenjagróðurinn farinn að sjást
upp úr og ég sá að straumur-
inn lá í suður. Ég valdi mjóa
rennu, sem lá í þá áttina. Ég
var heppinn, því að rétt strax
kom ég auga á bauju í myrkr-
inu og andartaki síðar sá á svo-
litla straumröst, sem gáraði
sléttan vatnsflötinn. Ég stöðv-
aði vélina.
— Hvað er nú að? spurði
Shlakmann.
— Uss! hvíslaði ég og benti
honum á röstina.
— Johnny, hvað er að?
— Þarna er ekki neitt, sagði
Shlakmann.
Við vorum umkrind sefi á
báðar hliðar.
— Það getur verið að ekk-
ert sé á þessum bletti, hvísl-
20 VIKAN 20. TBL.