Vikan - 18.05.1972, Blaðsíða 15

STORMUR
í TEKATLI
SMÁSAGA EFTIR RUTH FINCH
KveSjubréfið! Hún kveið fyrir því og hafði
slegið á frest að skrifa það. Hvernig
skrifar maður manni, sem maður elskar -
hafði elskað - ó, elskaði enn,
fjandinn eigi það...
Teið réði úrslitum, það við-
urkenndi Jenný fyrir sjálfri
sér. Það var teið. Hún lauk við
að láta niður í töskuna og horfði
í kringum sig í svefnherberg-
inu þeirra, en sá varla neitt
fyrir táramóðu. Þau Páll höfðu
verið svo hamingjusm hér. Já,
alla þessa mánuði, sem þau
liöfðu búið þarna, höfðu þau
verið hamingjusöm. Andartak
horfði Jenný á töskuna, hik-
andi, hendurnar bjuggust jafn-
vel til að taka upp úr henni
aftur. Þetta var nú bara nátt-
kjóll, tannbursti, undirföt...
Þá minnti hún sjálfa sig á,
hvers vegna hún varð að fara.
Ef við erum orðin svona eftir
átta mánuða hjónaband, hvern-
ig verðum við þá orðin eftir
nokkur ár? Ef annað hvort
okkar hefur þá ekki myrt hitt
áður.
Hún lokaði töskunni • með
ákveðnum smelli, gekk síðan
um íbúðina til að fullvissa sig
um, að allt væri í lagi. Svo var,
í fyrsta sinn siðan hún flutti
þangað inn. Þetta átti að vera
aðalskellurinn fyrir Pál að
finna, að allt var í röð og reglu
í íbúðinni, þegar hann kæmi
heim um kvöldið. Hann var
alltaf að kvarta um óreglusem-
ina hjá henni. (Hvernig vogaði
hann sér slíkt, ósnyrtilegasti
maður í heimi?) Nú skyldi hún
sýna honum nokkuð. Hún ætl-
aði að skilja við íbúðina svo
óskiljanlega snyrtilega, að það
liði yfir hann þegar hann kæmi
heim. Þetta yrði hæfilegt um-
hverfi fyrir hann til að lesa
kveðjubréfið frá henni. Sá
mátti nú leita sér huggunar í
blettalausu eldhúsinu og ótrú-
legum eyðileikanum á eldhús-
bekkjunum. Sá skyldi fá að
faðma þetta að sér, þegar hann
kæmi heim.
Kveðjubréfið! Hún kveið
fyrir því og hafði slegið á frest
að skrifa það. Hvernig skrifar
maður manni, sem maður elsk-
ar — hafði elskað — ó, elskaði
enn, fjandinn eigi það, og segir
honum, að bezt væri fyrir ykk-
ur bæði, að þið skilduð áður en
sú ást, sem eftir væri yrði
kæfð? Þetta var rétt, hugsaði
hún og var ánægð með orðið.
Kæfð eða troðin undir fótum.
Hvort var betra? Hún fann
pennann sinn innan um dótið á
botninum í veskinu sínu og
varð enn ákveðnari, þegar hún
mundi, hvernig Páll hellti öllu
draslinu úr veskinu yfir rúmið
þeirra í gærkveldi. (Þarna voru
kvittanir úr verzlunum, fimm
varalitir, gamlir reikningar,
fjórir óhreinir vasaklútar, þrjú
þvottaduftssparimerki, tvö út-
runnin útlánsspjöld úr bóka-
safninu og margt fleira).
„Hvernig ferðu að því að
bera allt þetta rusl með þér?“
hafði hann spurt.
„Hver sagði, að þú mættir
opna veskið mitt?“
„Það gerðir þú, þú baðst mig
að finna ökuskírteinið þitt,
manstu það ekki? Nú geturðu
bara gert svo vel og fundið það
sjálf — og ég óska þér góðs
gengis. Ég er viss um, að það er
fallið úr gildi,“ bætti hann við.
. og þú hefur gleymt að endur-
nýja það.“
„Ég held nú síður,“ laug hún,
fann skírteinið og komst að
raun um að hún hafði ekið
bílnum ólöglega síðasta mán-
uðinn.
Og þetta sem hafði verið svo
indælt kvöld, eftirvæntingar-
ríkt, án þess að nokkurt styggð-
aryrði hefði fallið. En svo hafði
reiðin soðið í henni vegna at-
viksins með veskið, og hún
hafði blásið í glæður ósam-
lyndisins með því að hæðast að
honum, þegar hann háttaði á
sinn venjulega hátt, henti föt-
unum í áttina til stólsins og lét
þau svo liggja á gólfinu, þar
sem þau lentu.
„Ert þú nú einmitt rétti mað-
urinn til að tala um snyrti-
mennsku eða hvað?“
Rifrildið, sem á eftir fylgdi,
var þreytandi og venjulegt, en
minningin um það gerði Jenný
ennþá bálvonda og styrkti hönd
hennar, þegar hún skrifaði:
„Kæri Páll.
Það er hrœðilegt að gera sér
Ijóst, að okkur urðu á mistök,
þegar við giftumst, en kannski
er betra að sjá það nú en
seinna. Það er þess vegna, sem
ég fer í burtu (hún vildi ekki
segja honum hvert, hann myndi
hvort sem er upDgötva það
f'iótlega') til að gera málin uvp
við sjálfa mig (útþvælt orða-
tiltæki, hvað svo sem það
þvddil og komast að raun um,
hvernig bezt sé að haga skiln-
aði okkar. Mér þykir leitt, að
þetta fór svona, en við hefðum
annars áreiðanlega gert hvort
öðru lífið leitt og endað með
því að hata hvort annað. Það
hefði ég ekki getað þolað.“
Síðan eyddi hún tíu mínút-
um til þess að velta fyrir sér,
hvort hún ætti að enda bréfið
með þín, ástarkveðjur eða
beztu óskir. En hún var ekki
ánægð með neitt af þessu. Það
síðasta var of kuldalegt og hin
fyrri kynnu að vekja falskar
vonir. Loks skrifaði hún bara
nafnið sitt.
Síðan lokaði hún dyrunum
að íbúðinni og gekk hratt í át.t-
ina að leigubílastaurnum á
horninu.
Ungur maður sat á móti
henni í lestinni og þaut á fætur
til að hjálpa henni með tösk-
una. „Það virðist ætla að birta
upp um helgina,“ sagði hann
ákafur.
„Já,“ svaraði hún, og röddin
var köld og áhugalaus. Ég er
enn ung, hugsaði hún. Mér
urðu á mistök, ég giftist ekki
rétta manninum. En þetta eru
ekki endalokin. Eftir skamman
tíma kemst ég yfir þetta með
Pál (eins og alvarlegan en ekki
ólæknandi sjúkdóm) og ég er
enn ung, einhvers staðar kynni
annar að leynast...
„Eruð þér líka að fara til
Vestursanda?" spurði ungi
maðurinn.
„Já.“
„Nú, kannski sé ég yður þar.
Hvar verðið þér?“
„Hjá systur minni,“ svaraði
hún dauflega og tók síðan vilj-
sndi hanskann af vinstri hend-
inni.
„Það er gaman að vera í fríi
þar,“ sagði ungi maðurinn og
var nú ekki eins hress og áður.
Það lítur greinilega ekki út
fyrir, að öllu sé lokið fyrir mér,
hugsaði hún, en var ekkert sér-
lega ánægð einhvsrra hluta
vegna. f staðinn fór hún að
hugsa um Angelu. Angela
myndi hugga hana. , Angela
gerði aldrei bjánalegar skyssur
eins og t.d. að giftast ekki þeim
rétta. Hafði hún ekki einmitt
haft sinar grunsemdir um Pál?
En þá hafði Jenný ekki hlustað
á hana. Angela hafði alltaf haft
á réttu að standa. Hún hafði
beðið og aldrei látið ástina
rugla dómgreind sína. Margir
menn höfðu elskað hana og
þráð. Hún var svo falleg, hún
Angela, auðvitað þráðu karl-
menn hana. Hún hafði verið
Framhald á bls. 38.
20. TBL. VIKAN 15