Vikan - 18.05.1972, Qupperneq 21

FRAMHALDSSAGA EFTIR
E. V. CUNNINGHAM
6. HLUTI - SÖGULOK
Bátsferðin í myrkrinu
varS kapphlaup um tímann.
Barnsræningjarnir
myndu ábyggilega missa
þolinmæSina og losa
sig við Polly. Og viS vissum
ekki einu sinni hvar
lykillinn var...
aði ég. — En eitthvað er þarna
rétt hjá, eitthvað sem truflar
straumrennslið. Báturinn get-
ur verið hér í nágrenninu, svo
það er bezt að tala ekki upp-
hátt, Shlakmann, við sjáum
ekkert í gegnum sefið.
— Góði, gerið eins og hann
segir, hvíslaði Alice lágt, —
Johnny veit hvað hann er að
segja.
— Allt í lagi, hvíslaði hann.
Eg losaði árarnar og fékk
honum aðra. — Danglaðu var-
lega með árinni frammi í hjá
þér, ég tek hina árina og stýri
um leið. Við rerum rólega nið-
ur rennuna og skyndilega kom
hliðarrenna í ljós. Þaðan kom
straumsveipurinn. Við rennd-
um okkur þangað inn og brátt
kom í ljós renna, sem var tíu
metrar á breidd. Fimmtíu
metrum neðar sáum við báts-
skrokkinn, það var nokkuð stór
þilfarsbátur og hann lá í miðri
rennunni eins og svartur skuggi
og það var ekkert ljós sjáan-
legt um borð.
Við nálguðumst hann hægt
og hljóðlega og það tók okkur
að minnsta kosti tíu mínútur
að komast þennan síðasta spöl.
Ég hafði verið að hugsa um
hvernig við kæmumst um borð
í hann, en þegar við komum
nær, sáum við að við hlið báts-
ins var fleki og kaðalstigi var
festur við borðstokkinn. Shlak-
mann festi okkar bát og ég
skreið fram í og Alice á eftir
mér.
Hún verður kyrr í bátn-
um, hvíslaði Shlakmann. —
Þér komið með mér. Alice ætl-
aði að mótmæla, en ég hvísl-
aði að henni: — Gerðu eins og
hann segir. Bíddu hérna.
Hún horfði andartak á mig,
svo kinkaði hún kolli. Shlak-
mann var farinn að klifra upp
bátshliðina og ég fylgdi hon-
um eftir. Þegar hann kom upp,
hikaði hann andartak og ég
gat séð yfir borðstokkinn. Ég
sá vel yfir þilfarið. Það var
breitt og rúmgott. Aftur á voru
þægilegir stólar og þar var líka
bar með flöskum og glösum.
Hjá barnum var sófi eða bekk-
ur og í fyrstu sá ég ekki mann-
inn sem í honum lá. En þegar
Shlakmann steig um borð, þaut
hann upp. Þá sá ég að þetta var
Cambosia.
— Shlakmann! Hvað ert þú
að gera hér? Gerði Montez boð
eftir þér? Ég heyrði ekki í
neinum báti.
— Ekki það? Shlakmann
hló.
Á andartaki var ég kominn
yfir borðstokkinn og stökk í
þrem skrefum að káetudyrun-
um, reif upp hurðina og fór
inn í myrkrið. Fyrir aftan mig
20. TBL. VIKAN 21