Vikan - 18.05.1972, Qupperneq 22

Lykillinn
heyrði ég að Cambosia öskr-
aði:
—• Hver fjandinn er þetta?
Svo var kveikt í káetunni.
Lenny var sezt upp í sófan-
um, þar sem hún hafði legið
og starði undrandi á mig. En
til fóta sá ég lítinn böggul.
vafinn inn í gráa kápu. Það
var dóttir mín. Á næsta augna-
bliki greip ég hana í faðminn
og þrýsti henni að mér með
skjálfandi höndum og hún
snökkti: —• Pabbi, þú kreistir
mig svo fast.
Ég fálmaði strax eftir káp-
unni hennar og stakk titrandi
hendi í vasana, en þar var
enginn lykill.
—- Hvar er lykillinn? öskr-
aði ég. — Hann var í kápu-
vasa telpunnar.
— Nei, hann var þar ekki.
Það var ekkert í vösum henn-
ar. En hvernig komstu hingað?
Hvar er maðurinn minn?
Ég svaraði ekki. En heyrði
að Cambosia og Shlakmann
öskruðu úti á þilfarinu og svo
heyrði ég skothvell. Ég gekk
að dyrunum og gægðist út. Þá
heyrði ég aðeins ragnið í Shlak-
mann. Voldugar lúkur hans
héldu um hálsinn á Cambosia
og ég sá að hann var með
skammbyssu í hendinni, en svo
losaði hann takið um byssuna
og hún datt á þilfarið. Nokkr-
um sekúndum síðar sleppti
Cambosia, sem rann eftir þil-
farinu og stöðvaðist ekki fyrr
en við borðstokkinn, en byss-
an rann fyrir borð.
Ég sá móa fyrir náfölu and-
litinu á Alice, þegar hún kom
upp kaðalstigann, svo þaut hún
framhjá mér inn í káetuna.
Ég varð sjúkur af hryllingi
yfir því að vera vitni að þessu
morði. Nú var komið að mér.
Til að bjarga Alice og Polly,
varð ég að gera nokkuð, sem
mig hafði aldrei dreymt um
að gera, ég varð að berjast . . .
Mér varð hugsað til Alice.
Ég hafði í rauninni aldrei
kynnzt hennar innri manni,
vissi lítið um hugsanir hennar.
En nú var mér ljóst, að hvað
sem á undan hafði gengið og
hvað sem öðru leið, þá var hún
nú algerlega á mínu bandi,
reiðubúin til að gera allt sem
orðið gæti að liði og það veitti
mér ótrúlegt þrek. Nú, þegar
það var kannski orðið of seint,
varð mér ljóst hve stórkost-
legri konu ég var kvæntur.
Ég stóð kyrr við káetudyrn-
ar og beið.
—■ Camber, hvar ertu? öskr-
aði Shlakmann.
— Hérna, sagði ég og gekk
nokkur skref í áttina til hans.
Ég fann að ég var orðinn ótrú-
lega rólegur.
— Fæ ég svo lykilinn?
Hve oft hafði ég nú heyrt
þessa setningu! — Hann er
ekki hér, hann er týndur.
— Þú sagðir að krakkinn
væri með lykilinn. Farðu frá,
öskraði hann og ýtti mér til
hliðar, en ég réðist á hann að
aftan og hengdi mig með öll-
um þunga um háls hans. En
hann gat losað sig á nokkrum
sekúndum. Ég flaug á hann og
barðist við hann í örvæntingu
og ég fann varla fyrir höggun-
um. sem hann lét dynja á mér.
Það tók hann varla mínútu að
fella mig og ég fann að hann
greip ógnartaki um háls minn
og þrýsti fast að, svo ég var
að kafna. Það dunaði fyrir eyr-
um mér.
En svo fann ég skyndilega
að hann losaði takið og dró
nokkur þung andvörp og ég sá
óljóst að hann rétti úr sér, rið-
aði við og féll á þilfarið.
Ég lá kyrr þar til rofaði til
í höfðinu á mér, svo skreið ég
að honum og tók um úlnlið
hans, en fann engan æðaslátt
og þá fyrst sá ég blóðið á skyrt-
unni hans og skildi hvað hafði
komið fyrir. Skotið úr skamm-
byssu Cambosia hafði þá hitt
hann í brjóstið.
Ég staulaðist á fætur og
studdi mig við borðstokkinn.
Svo sá ég Alice koma út á þil-
farið með Polly í fanginu.
— Þeir eru báðir dauðir,
sagði ég, hásum rómi.
— Er allt í lagi með þig?
spurði hún.
— Já. Að vísu var ég aum-
ur um allan líkamann og hægri
handleggurinn yrði ekki til
mikils gagns fyrst um sinn, en
það gat verra verið.
Nú var Lenny líka komin út
á þilfarið. Hún virtist róleg og
það var eins og hún vissi ekk-
ert af því sem hafði skeð. Hún
hélt á stórri, svartri tösku. var
í glæsilegri hvítri buxnadragt
með glitrandi demantsarmband
á handleggnum og með stóra
demantsnælu í barminum. Og
hún var jafn sakleysisleg á
svipinn og áður, engilfögur.
— Johnny, við verðum að
flýta okkur af stað, sagði Alice.
— Leyfið mér að koma með
ykkur, sagði Lenny biðjandi.
—• Nei, sagði Alice kulda-
lega. Hún þrýsti Polly fastar
að sér.
— Maðurinn minn er á leið-
inni hingað. Honum er trú-
andi til alls.
—- Hann er eiginmaður yð-
ar, sagði Alice.
— Ég vil ekki vera hér, þeg-
ar hann kemur, frú Camber.
— Ég er hrædd við hann. Þeg-
ar hann kemst að því að lyk-
illinn er týndur og að þið haf-
ið komizt undan með barnið
ykkar, verður hann óður. Hann
mun ekki hika við að myrða
mig. Þið eruð búin að fá Polly
aftur og hún hefur ekki beðið
neitt tjón. Hverju skiptir það
þá fyrir ykkur þótt ég komi
með? Ég gef ykkur drengskap-
arorð um það að ég skal yfir-
gefa ■ ykkur, þegar við erum
komin út úr feninu.
— Eins og þér hafið nokk-
urn drengskap til að bera. sagði
Alice með fyrirlitningu.
En þá lyfti Polly höfðinu frá
öxl móður sinnar. — Ég vil að
Lenny komi með, sagði hún
með skærri rödd.
Alice hikaði um stund. Svo
kinkaði hún kolli, án þess að
segja nokkurt orð og gekk að
stiganum . . . Ég bauð henni
að hjálpa henni með Polly nið-
ur stigann.
— Ég þarf enga hjálp, sagði
hún snöggt
Alice bar Polly niður í bát-
inn og Lenny fylgdi henni eft-
ir, en ég hikaði andartak, áður
en ég fór á eftir þeim. Ég fór
inn í káetuna og þurrkaði alls
staðar þar sem verið gat að við
Alice hefðum skilið eftir
fingraför.
— Hvað ertu að gera? kall-
aði Alice, — það er brjálæði
að bíða hér lengur.
Ég svaraði ekki, ég stóð graf-
kyrr og hlustaði. Þær heyrðu
líka hljóðið. Við hljótum að
hafa heyrt það um stund, þótt
við hefðum ekki tekið eftir
því. Þetta var ekki vélarhljóð
frá utanborðsvél, þetta var
ábyggilega hljóð í hundrað
hestafla innanborðsvél . . .
Ég losaði bátinn okkar og
ýtti honum frá flekanum. Síð-
an tók ég ár og fór að stjaka
okkur áleiðis að hávöxnu sef-
inu, sem lá meðfram skurðin-
um.
— Hvað ertu að gera? spurði
Alice. — Hvers vegna seturðu
ekki vélina í gang?
Ég benti henni austureftir
skurðinum, þar sem dökkur
skuggi kom í ljós.
— Við komumst ekki fram-
hjá honum og ég veit ekki
hvernig er þarna vestur frá.
Það eru ótal rennur og skurðir
í sefinu og sker á milli. Nú.
þegar farið er að fjara út eru
þetta dauðagildrur. Er hann
vopnaður, Lenny?
—■ Hann er með Luger
skammbyssu.
Við vorum nú komin að sef-
veggnum og ég kannaði dýpið
með árinni. Það var um 60
sentimetrar. Ég stjakaði bátn-
um inn í sefið.
— Hann er mjög góð skytta,
sagði Lenny.
Ég lagði fingur á munninn.
Hann hafði stöðvað vélina og
glæsilegi hraðbáturinn rann
hljóðlega upp að flekanum. Svo
kallaði hann: — Ohoj — An-
gie! Komdu og taktu við lín-
unni. Þegar hann fékk ekkert
svar öskraði hann einhver
blótsyrði á sínu eigin máli og
ég heyrði hann nefna Lenny.
Síðan heyrðum við að hann
batt bátinn og kleif upp stig-
ann. Strax á eftir heyrðum við
hann skella káetuhurðinni og
þá tók ég í ræsisnúruna, en
vélin fór ekki í gang. Ég reyndi
aftur, en ekkert skeði.
— f guðs bænum, Johnny,
komdu vélinni í gang, hvíslaði
Alice.
Hurðin skall aftur að stöf-
um og þá sá ég hvað var að
hjá mér, ég hafði gleymt að
snúa kveikijulyklinum. Þegar
ég hafði gert það, fór vélin
strax í gang, en á sama augna-
bliki var kveikt á ljóskastara,
sem lýsti allt upp í kringum
okkur. Ljósið kom ekki frá
þilfarsbátnum, heldur frá hrað-
bátnum. Mig hefði ekki órað
fyrir því að hann kæmist svona
fljótt á milli bátanna. Einasta
forskotið sem ég liafði voru
þessar fáu sekúndur sem hann
þurfti til að ræsa vélina og
losa bátinn.
Við vorum komin lengra inn
í sefið. Báturinn sveigðist til
og frá og það var næstum
ómögulegt að stýra honum. En
svo komumst við út í rennu og
í skurðinum, sem lá samhliða
okkar skurði, heyrði ég hrað-
bátinn þjóta áfram. Svo kveikti
hann aftur á ljóskastaranum
og lýsti upp með honum gegn-
um sefið. Við lögðumst niður
í bátinn, ljóskastarinn var svo
sterkur að okkur fannst sem
FramhalcL á bls. 36.
22 VIKAN 20. TBL.