Vikan - 18.05.1972, Síða 46

stakk þeim aftur í umslagið og
reyndi að líma það aftur á ný.
Síðan leit hún á úrið og þaut
upp stigann.
„Ég hélt að þú værir búin að
taka upp,“ sagði Angela og elti
hana. „Hvað ertu að gera?“
„Jenný henti fötunum sínum
aftur niður í töskuna. „Ef ég
verð fljót,“ sagði hún, „þá næ
ég heim um fjögurleytið.“
Hvers vegna fór ég nú að skrifa
þetta bréf? hugsaði hún. Ef ég
verð nú of sein, ef hann hefur
nú komið snemma heim ...
„Þú ert þó ekki að fara aftur
til hans?“ æpti Angela og nú
gekk alveg fram af henni.
„Þú hefur verið mér mjög
góð og ég er þér þakklát," sagði
Jenný og tók utan um systur
sína. „Ef ég hefði ekki komið
hingað á þennan hátt, sett nið-
ur í töskuna og farið að heim-
an, hefði ég aldrei komizt að
þessu.“
„Komizt að hverju?"
„Öllu mögulegu: Hvernig
hann er raunverulega, hvernig
ég er raunverulega. Hvernig
ástin er raunverulega."
„Þú átt við eftir að hafa bor-
ið hann saman við Gordon? Ég
vona sannarlega, að þú hafir
Iært eitthvað af því. Og hvers
vegna ætlarðu svo til baka?
Þegar þú sérð hvaða mistök þú
hefur gert? Það er enn ekki of
seint, þú ert enn ung ...“
„Ef ég bara flýti mér,“ sagði
Jenný, flaug niður stigann og
opnaði bleiku útihurðina, en á
eftir henni bárust vein Angelu:
„Þú ert galin, Jenný.“
Við hliðið sneri hún sér við
og kallaði: „Angela, hefurðu
nokkurn tíma sagt Gordon, að
þú elskir hann?“
Ferðin heim virtist taka
helmingi lengri tíma en ferðin
um morguninn, og svo var löng
biðröð eftir leigubílum. Klukk-
an var því meira en fimm, þeg-
ar hún hljóp lafmóð upp stig-
ann upp í íbúðina. Hún heyrði
símann hringja um leið og hún
stakk lyklinum í skrána og
hendur hennar skulfu svo mik-
ið, þegar hún kom inn, að hún
gat varla haldið á tólinu.
„Hvar hefurðu verið? Ég hef
verið að reyna að ná í þig síð-
ustu klukkutímana," sagði Páll,
„a.m.k. síðan klukkan fjögur.“
„Ég var að koma inn.“ Nú er
hann að hringja til að afsaka
þetta með teið, hugsaði hún.
„Ég ætlaði bara að segja þér,
að ég þarf að vinna dálitla yf-
iryinnu í kvöld, svo að það er
bezt að við hittumst hjá Carlo
í staðinn fyrir að ég komi fyrst
heim.“
„Carlo?“ spurði hún sljólega.
„Já. Láttu nú ekki eins og þú
haldir, að ég hafi gleymt þessu.
Þú veizt, að ég er ekki alltaf
eins vitlaus og þú vilt vera
láta.“ Svo varð röddin alvar-
ieg, þegar hann hélt áfram: „Ég
vissi ekki, að það var gat á pok-
anum, það er alveg satt, elsk-
an.“
„Ég hélt ekki, að þú hefðir
haldið það.“
„Ég skal sannarlega óska þér
almennilega til hamingju með
daginn í kvöld,“ bætti hann við
um leið og hann kvaddi.
Asninn! hugsaði hún um leið
og hún lagði tólið á. Hann held-
ur þó ekki að við höfum þegar
verið gift í heilt ár. Kannski
virðist það vera lengra en það
er.
Hún vissi ekki vel, hvort hún
átti að hlæja eða gráta, þegar
hún leit á almanakið til að vera
viss í sinni sök. Brúðkaupsaf-
mælið þeirra var sannarlega
ekki fyrr en eftir fjóra mánuði.
En mánaðardagurinn í dag kom
henni einhvernveginn kunnug-
lega fyrir sjónir. Hún hafði séð
hann einhvers staðar skrifaðan
fyrir stuttu. Og líka þennan
veitingastað hjá Carlo. Þá
mundi hún allt í einu eftir
gamla reikningnum í lokaða
umslaginu í tösku Páls.
Hjá Carlo, hugsaði hún, fyrir
tveim árum síðan.
Og allt í einu gei’ði hún sér
ljóst, hvaða dagur var í dag: í
dag voru tvö ár síðan þau höfðu
hitzt í fyrsta sinni. Þau höfðu
borðað hjá Carlo, það hafði
orðið skyndileg þögn og þau
höfðu starað hvort á annað eins
og þau minntust allt í einu ein-
hvers. Upo á þennan dag höfðu
þau haldið fyrir ári síðan, þá
var hún nýbúin að setja upn
trúlofunarhringinn. En núna
hafði hún steingleymt, degin-
um. Það hafði hann ekki.
Þetta er ástin, hugsaði hún,
sleinhissa, og fór fram í eldhús-
ið til að rífa kveðjubréfið í
tætlur.
I HÚMI
NÆTURINNAR
Framhald af bls. 35.
lega af bakinu á honum, og
hann hreyfði sig alls ekki.
— Við skulum halda okkur
að henni mömmu þinni.
Reyndu nú einu sinni að segja
satt. Mér gengur ekki annað til
en að hjálpa þér. Svo sneri
hann sér við og greip í axlirn-
ar á mér.
— Horfðu á mig! Hann hristi
mig. Hættu þessu alveg, krakki!
Ekki einu sinni þú trúir því,
að þetta hafi verið slys. Við
verðum að athuga allt sem
kringum þetta er, vandlega,
annars finnirðu aldrei frið. Þér
verður að batna. Það er verk-
efnið, sem ég hef tekizt á hend-
ur!
Svona hafði hann aldrei tal-
að við mig áður. Röddin var
óstyrk og hún virtist vera í
æsingi. Jæja, jæja, nákvæmis-
vélin mín, svo að það er þá
líka hægt að særa þig? Væri
það hugsanlegt að setja sand
inn í verkið í vélinni?
Þegar ég fór að tala, hvarf
þreytusvipurinn af andlitinu á
honum, en vonleysi kom í stað-
inn. Augun í honum leiftruðu,
þegar ég sagði:
— Þetta er svo löngu um-
liðið, að það er engar skýring-
ar hægt að gefa héðanaf. En
eitt get ég sagt þér fyrir víst:
Mamma var saklaus. Þetta var
slys.
Robert svaraði engu, en hélt
svo fast um úlnliðinn á mér, að
mig sárverkjaði.
— Æ-æ, þú meiðir mig!
Svona á ekki að fara með geð-
sjúkling! Hann sleppti mér og
allur litur hvarf úr andlitinu á
honum.
Við fórum aftur til gistihúss-
ins. Um kvöldið var ég í fall-
egasta kjólnum mínum, glæsi-
kjól úr rauðu, þunnu silki, sem
hafði verið saumaður sérstak-
lega á mig. Ég leit í spegilinn
og stóð á öndinni. Þykkt, ma-
hognírautt hárið lá í skínandi
bylgjum um klassíska, spor-
öskjulaga andlitið, sem ég hafði
svo oft verið fullvissuð um, að
skáld ein fengju lýst, þar eð
það væri ekki af þessum heimi.
Og auk þess á ég það alls ekki
sjálf, heldur hef það að láni.
Undir dökkum, titrandi augna-
hárunum leiftruðu stór augu
móti mér — ævintýraleg augu,
segir Robert, kannski vegna
þess, að augnabrýnnar eru svo
þéttar, en kannski líka vegna
þess, að þau eru svo furðulega,
svo óróvekjandi blá, að mig
hnykkir alltaf við að sjá þau.
Ég hef heyrt, að þessi korn-
blómslitu augu séu sjaldgæf og
mjög dáð, en mér er lítið um
þau og til þess hef ég mínar
ástæður. Ég forðaðist þa> því,
nú eins og endranær, og leit
niður og athugaði fallega út-
línu axlanna. bogadregna hök-
una og fallega hálsinn, með
perlunum hennar mömmu,
þessum frægu. Ég vætti fram-
teygða neðrivörina með tung-
unni, þessa neðrivör, sem Ro-
bert kallaði alltaf „synduga".
Ég brosti að spegilmyndinni af
mér, en ég var enginn Narciss-
us, og hvíslaði bara:
— Þú ert falleg, mamma. Svo
fór ég niður og vakti strax
nokkra ókyrrð. Robert beið
mín í forsalnum.
í brúðkaupsferðinni lærði ég
fyrst að þekkja Robert, gáfur
hans, víðtæka menntun og hinn
gífurlega fróðleiksforða hans.
Mér varð nú ljóst, hversu mjög
ég hafði vanmetið hann, og eft-
ir því sem aðdáun mín á hon-
um jókst, gerði ótti minn við
hann það að sama skapi. Upp-
runi hans var af lágum stigxim,
eins og ég þegar var búin að
komast að. Faðir hans, lágt-
settur embættismaður, hafði
dáið ungur, og móðir hans
hafði átt fullt í fangi með að
sjá börnunum sínum þremur
íarboi'ða. Hann hafði þrælað
mikið til þess að geta kostað
nám sitt, og aldrei tekið þátt í
samkvæmislífi hinna stúdent-
anna. Það var því furðulegt að
sjá þetta fyrirbæri, sem var
maðurinn minn, umgangast
höfðingja eins og „fínn maður“.
Hlédrægni hans var ekki nein
fjandsamleg varnarafstaða.
Hann hafði ánægju af því að
skoða erlent jurta- og dýraríki,
tiginleik landslagsins og dá-
semdir góðra listaverka. Hann
kunni líka að meta góð vín,
glæsileik kvenna og umhverf-
isins. Hann var enginn mein-
lætamaður en tók nautnunum
eins og útfarinn heimsmaður.
Hann átti eignir, en þær aldrei
hann. Þegar við komum úr
brúðkaupsferðinni, fór hann
aftur til Belvedere og sökkti
sér í starf sitt, eins og ekkert
hefði í skorizt.
Ég hafði enn nóg um að
ltugsa. Ýms lagaleg atriði
burfti að ræða við Baron von
Zenius, sem’ var umboðsmaður
minn og hann hitti ég í Mun-
ohen. Svo varð að ákveða stöðu
Roberts í fyrirtækinu. Stjórn-
armennirnir voru áhyggjufull-
ir, en ég var fljót að róa þá
með því, að Robert væri gjör-
sneyddur áhuga á viðskipta-
málum.
Svo var fjöldi skjala, sem
þurfti að undirrita. Ég átti
einkaviðtöl við lögfræðingana
mína í Hamborg og svo við
Bankann. Svo þurfti að kauoa
hús og húsgögn og ráða starfs-
fólk. Mér þótti afskaplega gam-
cn að bessu öllu. Það var in-
dæR að hafa nóg að hugsa.
enda braggaðist ég og dreymdi
mömmu sialdan. En nú var
gifting mín orðin heyrinkunn.
46 VIKAN 20. TBL.