Vikan - 01.06.1972, Page 22

«c
þetta við Jean Renard, þar sem
mér skildist að hann væri yf-
irleitt alls staðar með í ráðum.
En hann vildi ekki segja álit
sitt. Anfísa hafði sagt mér að
Jean væri sonur Frakka, sem
hafði kvænzt stúlku af ætt
greifans og að greifinn hefði
tekið hann í fóstur, þegar hann
missti foreldra sína. Það skýrði
betur fyrir mér stöðu hans á
heimilinu.
Mér kom ágætlega saman við
Ivan gamla, sem hafði fylgt
mér frá Finnlandi og með
hjálp hans er Símons bróður-
sonar hans, tókst mér að velja
rólegan smáhest fyrir dregn-
inn. Það tók nokkuð langan
tíma að fá Paul til að reyna,
en ég var ekki lítið hreykin
þegar ég fékk hann á bak og
hálfum mánuði síðar mættum
við Paul Dmitri greifa, þegar
við vorum að ríða gegnum
skóginn. Jean var í fylgd með
greifanum, sem ljómaði af
ánægju.
— Þarna sérðu, Jean, það er
satt sem ég sagði þér, þessi
stúlka er stórkostleg! Og hvert
er ferðinni heitið?
—• Paul ætlar að sýna mér
þorpið. Ég hef heyrt að það sé
nýlega búið að byggja skóla,
mig langar til að sjá hann.
—- Ef þið eruð heppin, þá
hittið þið líka eitthvað af nem-
endunum, þegar ávaxtatínslan
hefst, þá hverfa allir úr skól-
anum. Berið Maryu Karlovu
kveðju mína og segið henni að
við reiknum með að hún komi
til Arachino til að hjálpa okk-
ur fyrir dansleikinn.
Það var eins og hann tæki
það sem gefið að ég vissi
hvern hann var að tala um.
Ég held að honum hafi ekki
verið Ijóst að konan hans hafði
aldrei talað neitt við mig og
ég átti ekki gott með að skilja
þjónustufólkið, sem talaði að-
eins rússnesku.
Þorpið leit allt öðruvísi út í
maísólinni, en þegar ég sá það
fyrst við komu mína. Limgerð-
ið kringum litlu kirkjuna var
nú alsett hvítum blómum. En
þegar við riðum í gegnum
þorpsgötuna, gat ég ekki ann-
að en borið fátæklegu kofana
saman við glæsileg húsakynni
á Arachino og allan munaðinn
þar. Kofarnir voru líkastir
gripahúsum, enda var ekki
annað að sjá heldur en að hús-
dýrin væru í sömu húsum og
fólkið.
Þegar við komum að litla
skólahúsinu var hópur barna
að ryðjast út og hvarf fljót-
lega niður eftir götunni. Ung
stúlka, í svörtu pilsi og út-
saumaðri blússu kom brosandi
á móti okkur.
— Það er erfitt að sitja inni
í svona góðu veðri, sagði hún.
•— En hve gaman er að sjá þig,
Paul. Þetta hlýtur að vera
kennslukonan þín. Komið inn
bæði tvö.
Við gengum inn í skólastof-
una og Paul varð strax hug-
fanginn af íkorna, sem þar var
í búri.
— Ég heiti Marya Karlova,
sagði hún og við brostum hvor
við annarri. Ég hafði það á
tilfinningunni að mér ætti eft-
ir að líka vel við þessa stúlku.
— Marya, hvenær kemur
Andrei frændi í heimsókn,
spurði Paul. — Það er svo
langt síðan ég hef séð hann.
— Hann kemur líklega á
dansleikinn, sagði Marya.
— Já, greifinn bað mig að
bera yður kveðju og sagðist
vonast eftir aðstoð yðar. Hvaða
dansleikur er þetta?
— Hefur enginn sagt yður
það? Það var undrunarsvipur
í gráum augum hennar. — Það
er alltaf haldinn dansleikur á
afmæli greifafrúarinnar í júní-
lok. Það er mikil hátíð og fólk
kemur alls staðar að úr Rúss-
landi. É'g hef nú grun um að
þér fáið að skrifa boðskortin
þetta árið.
— Ég er hrædd um að greifa-
frúin hafi ekki háar hugmynd-
ir um mig.
— Ekki? Hún ætti nú að vera
yður þakklát. Þér hafið gert
svo mikið fyrir drenginn. Við
héldum að hann fengist alls
ekki til að fara á hestbak fram-
ar.
— Hvað kom fyrir? Ekki
einu sinni Anfisa fæst til að
segja mér það.
Hún leit snöggt á mig, svo
sagði hún: — Það var slys,
hvað sem þau segja. Paul var
með Andrei föðurbróður sín-
um í reiðtúr. Andrei hefur allt-
af verið góður við drenginn
og passað hann vel. Það var
eitthvað sem fældi hest Pauls,
hann prjónaði og drengurinn
féll af baki og lenti í læknum.
Andrei var á Suleima, hesti
Natösju og hann fældist líka,
enda er hann svo fælinn að
hann þolir varla skrjáf í laufi.
Andrei var lengi að ná taki á
honum og snúa honum við. Þá
voru nokkrir bændur og Ren-
ard komnir á staðinn. Þeir gátu
bjargað drengnum, en hann
hefði drukknað, ef þeir hefðu
komið síðar. Hann var með-
vitundarlaus og lá með höfuð-
ið niðri í vatninu.
— Og svo er föðurbróðirinn
ásakaður fyrir að hafa ætlað
að myrða drenginn.
— Það er hreinasta lygi,
sagði Marya og augu hennar
skutu gneistum. — Það er
hræðileg lygi. Ef Natsja heldur
þessu ennþá fram, þá er tími
til kominn að einhver komi
vitinu fyrir hana.
Ég varð furðu lostin yfir
þeim hita sem bjó í rödd henn-
ar.
— Ásakaði hún hann opin-
berlega fyrir þetta?
— Já, strax þegar hún sá
hann. Fyrir framan lækninn og
alla viðstadda. Hún sagði að
hann hefði riðið leiðar sinnar,
án þess að hjálpa drengnum.
Það var hræðilegt hneyksli.
Andrei fór strax í burtu. Hann
hefur komið hingað nokkrum
sinnum, en hann hefur aldrei
farið til Arachino síðan.
Áður en við fórum bað Mar-
ya mig um að heimsækja sig.
— Ég bý á Ryvlach, einum af
smábýlum greifans. Það er al-
veg mátulegur reiðtúr þangað
og ég er alltaf heima um helg-
ar.
Paul var skrafhreyfinn á
leiðinni heim og bætti við
stykkjum í raðþrautina, sem
ég hafði myndað mér um fólk-
ið á Arachino og það vo’ru
stykki sem vöktu forvitni mína.
— Ef Andrei frændi kemur
á dansleikinn hennar mömmu,
getum við þá ekki líka farið
til Ryvlach til að hitta hann,
það er miklu skemmtilegra þar
en á Arachino, Rilla? f fyrra
kom hann með bjarnarunga,
þegar hann kom af veiðum og
hann hefur lofað að færa mér
bjarnarunga seinna, þegar ég
er orðinn stærri. Mamma vill
ekki að ég fari til Ryvlach, en
Marya er þar alltaf, Andrei
frændi býr hjá henni.
Þetta kemur þér ekki við,
sagði ég við sjálfa mig. Vertu
ekki að skipta þér af málefn-
um annarra. En ég gat nú samt
ekki látið hjá líða að hugsa um
þetta.
Nokkrum dögum eftir að ég
hafði hitt Maryu, var ég köll-
uð inn til greifafrúarinnar. Eg
hafði aldrei fyrr komið inn í
svefnherbergi hennar og ég rak
upp stór augu. Það var svo
skrautlegt, búið gylltum,
frönskum húsgögnum og rúm-
ið var eins og geysistór bátur
með rósrauðum tjöldum, sem
voru borin upp af gylltum
englamyndum. Knipplinganær-
föt og hýjalínsþunnir silki-
sokkar lágu á víð og dreif út
um allt herbergið. Sjálf var
Natasja klædd í glæsilegan
morgunslopp með hárið laust
yfir axlirnra og hún var und-
ursamlega fögur.
— Ég vil helzt að þér farið
ekki með Paul til þorpsins eða
látið hann hitta Maryu Kar-
lovu. Skiljið þér það?
— En madame, það er nauð-
synlegt fyrir drenginn að hitta
fólk.
— Skólinn er fyrir börn
bændanna, ekki fyrir son minn.
— Hann hefur gott af því að
vita hvernig önnur börn lifa
lífinu.
— Þér skuluð ekki reyna að
þrefa við mig. Það var reiði-
glampi í dökkum augunum. —
Ég hef sagt yður meiningu
mína og það á að vera yður
nóg.
— Auðvitað, madame, en
hvað mig sjálfa áhrærir, þá
hef ég hugsað mér að hitta
kennslukonuna aftur.
— Þér um það. Svo var það
ekki annað. En ég ætla að biðja
yður að taka þennan nafnalista
og kortin, sem liggja á skrif-
borðinu mínu, fylla þau út og
sjá um að þau verði póstlögð
sem fyrst. Þér megið fara!
Hrokafull framkoma hennar
og skipandi röddin gerði mig
fokvonda, en ég reyndi að sitja
á mér, tók listann og fór.
Sem betur fór tók undirbún-
ingurinn undir dansleikinn
hverja stund næstu vikur. All-
ir virtust eiga fullt í íangi, en
ég gat stolizt burt þrem vikum
fyrir dansleikinn, til að ríða
yfir til Ryvlach.
Það var heitt þennan dag og
skógurinn angaði af harpix.
Þegar ég kom út á engið skein
sólin á rauðar valmúubreið-
urnar og suðið í engisprettun-
um fyllti loftið.
Ryvlach var fallegt lítið hús
í niðurníddum skrautgarði,
sem var fullur af heslirunnum
og .mosavöxnum steinbekkjum.
Marya lá á hnjánum og var að
hreinsa illgresi úr rósabeði.
Hún stóð brosandi á fætur,
þegar hún kom auga á mig.
— Komdu og heilsaðu upp á
Veru gömlu frænku, meðan ég
Framhald á bls. 34.
22 VIKAN 22. TBL.