Vikan - 30.11.1972, Blaðsíða 33

heyrir til okkar. Hvert liggja
þessar dyr, Claes?
— Þær eru á veggnum fyrir
neðan veröndina. Við þrepin.
— Claes, hvers vegna sækist
einhver eftir lífi þínu? Ég
neyddist til að leggja fram þessa
spurningu, það var tilgangs-
laust að látast lengur, ég varð
að komast að ástæðunni, ann-
ars hiefði ég ekkert við að
styðjast, ekka von um að nokk-
ur myndi leggja trúnað á orð
mín.
— Eg veit það ekki.
— Það hlýtur að vera ein-
hver ástæða. Mættuð þið nokkr-
um, þegar þið fóruð niður?
— Bara Axel frænda.
— Og hvað sagði hann?
— Hann spurði hvert við
værum að fara. Ég sagði að
Ann langaði til að vita hvern-
ig húsið liti út að næturlagi.
Svo fór hann.
— Sagði hann ykkur ekki að
koma ykkur í rúmið?
— Nei.
Það hefðu allir aðrir gert,
hvers vegna hafði hann látið
þau komast upp með þetta at-
hæfi? Nema þá að hann hafi
vitað hvert þau ætluðu í raun
og veru! Hann hafði líka heyrt
hvað sagt var við fangageymsl-
urnar við matborðið.
— Claes, veiztu eitthvað um
Axel frænda þinn, sem hann
vill ekki að þú talir um? Eitt-
hvað sem þú hefur séð eða
heyrt, sem þér hefur kannski
þótt skrítið, eða er það?
— Þarna um nóttina, þegar
ungfrú Dickman dó, sástu nokk-
uð þá? Sástu hann? í forsaln-
um. Áður en þetta skeði?
— Nei.
-—■ Claes, hefur þú nokkurn
tíma blásið í blístruna?
— Aldrei. Þessir hundar
voru svo andstyggilegir, mér
hefði aldrei dottið í hug að
kalla á þá. Það var gott að Ax-
el frændi skaut þá.
- Claes, hvernig stóð á því
að penninn hennar ungfrú
Dickman var undir koddanum
þínum?
Hann starði á mig. — Gamli
penninn hennar, nei, vertu nú
ekki svona heimsk.
— En hann var þar, Claes.
— Hvaða bjáni hefur sett
hann þar? sagði hann reiði-
lega. — Það hefur verið Gunn-
vör. Það skal hún svei mér
fá borgað.
— Það var ekki Gunnvör,
sagði ég snögglega.
Átti ég að spyrja hann út um
kennarann líka? Það leyndist
einhver angi af nagandi ótta
með mér ennþá og mér fannst
nauðsynlegt að losna við hann.
— Claes, hvað var það sem
þú tókst frá kennaranum, sem
hann var svo reiður út af.
Hann hikaði það lengi að ég
fór að verða vonlaus um að
hafa þetta út úr honum.
— Það var dagbókin, sagði
hann í fyrirlitningartón. —
asnalega dagbók. Þú getur ekki
hugsað þér hvað hann skrifaði
um andstyggilega hluti!
— Fékk hann bókina aftur?
— É'g fleygði henni í hann,
sagði hann með semingi. —
hann sló til mín og ég varð svo
reiður að ég fleygði bókinni í
hann.
— Sástu þegar hann datt?
Nei, ég hélt hann ætlaði
að hjóla í mig, svo ég tók til
fótanna. En ég heyrði þegar
hann datt. Þið töluðuð við
hann á sjúkrahúsinu, hvað
sagði hann þá? Sagði hann
ykkur ekki frá þessu?
— Nei. Ég efaðist ekki um að
þetta var rétt og ég skildi vel
að Hansson kaus heldur að
þegja en að láta nokkurn mann
heyra um þessi kjánalegu sam-
skipti hans og drengsins.
Ljósrákin undir hurðinni
skýrðist nú æ meir, klukkan
var fjögur og sólin var komin
upp fyrir stundarkorni, en
ennþá var nokkur stund, þang-
að til fólkið vaknaði. Mér datt
allt í einu í hug að Klemens
og Axel ætluðu að leggja
snemma af stað. Við gætum ef
til vill vakið athygli bílstjór-
ans, þegar hann tæki bílinn út.
Það var hræðilega kalt, ég
heyrði að tennurnar glömruðu
í munnum barnanna. Ég fór
að hafa áhyggjur af Claes aft-
ur. Ef hann fengi lungnabólgu
var hann í hættu, það gat orð-
ið til þess að Axel yrði að ósk
sinni, að þetta djöíullega bragð
heppnaðist. Hafði hann kann-
ski tekið það með í reikning-
inn, þegar hann lokaði mig
inni? Að þótt ég gæti komið í
veg fyrir asmakastið, þá gæti
ég ekkert að gert ef hann fengi
lungnabólgu.
Þetta kom mér til að hugsa;
ég rak börnin á fætur og skip-
aði þeim að ganga fram og aft-
ur til að halda á sér hita. Ég
veit ekki hve margar ferðir við
skokkuðum eftir draugalegum
ganganum.
Klukkan hálf sjö heyrðum
við að bílnum var ekið fram.
— Verið þið nú alveg hljóð, ég
ætla að kalla. En ég gerði það
ekki. Ég var skyndilega hrædd
um að Axel færi kannski sjálf-
ur niður þrepin og það gat orð-
ið örlagaríkt. Þegar ég áttaði
mig, var það líka orðið of seint.
Við heyrðum fótatak í mölinni
fyrir utan og svo varð alger
þögn.
Þá heyrðum við fótatak í
þrepunum. Claes lagðist á gólf-
ið og gægðist undir hurðina.
— Það er Lund, sagði hann. —
Með töskurnar. Bara að hann
heyri nú, hann er svo hræði-
lega heyrnardaufur.
Hann heyrði ekki til okkar.
Ég sá honum bregða fyrir gegn-
Framhald á bls. 44.
;Ji3S
48. TBL. VIKAN 33