Vikan - 30.11.1972, Blaðsíða 47

ig í fjandanum stendur á að
hún er hérna?
— Hann hefur líklega sleppt
henni út. Komdu nú, við verð-
um að flýta okkur.
— Bíddu andartak, hún er
með band um fótinn.
Ég kallaði aftur: — Klem-
ens! Klemens! Við erum í
kjallaranum!
Við gátum ekki séð þá og
við heyrðum Axel segja eitt-
hvað og síðan Klemens svara
snöggt:
— Nei, ég þarf að athuga
þetta nánar.
Svo heyrðum við að hann
togaði í hurðina. Hann kallaði:
— Dyrnar eru læstar. Komdu
og hjálpaðu mér, Axel, bíddu,
okkur liggur ekkert á.
Við heyrðum bílhurðinni
skellt og svo var vélin ræst.
Einhver kom á harða hlaupum
og andartaki síðar var hurðin
rifin upp og við flýttum okk-
ur út í sólskinið.
— Malin, hvað er um að
vera? spurði Klemens. — Hvað
er að ske, í herrans nafni . . . !
— Við vorum lokuð inni í
kjallaranum, við áttum að
deyja þar. Það var Axel frændi
sem gerði það. Er það ekki,
Malin? sagði Claes, sem nú var
að leysa bandið af skjaldbök-
unni.
— Malin! Rödd Klemens var
hrjúf og spyrjandi.
— Þú, þú hefðir ekki átt að
láta bróður þinn aka burt,
muldraði ég. Ég gat ekki litið
upp á hann, gat ekki sagt þetta
með skýrari orðum.
— Komdu, við getum ekki
staðið hér. En hann stóð samt
kyrr eins og hann væri fros-
inn við jörðina. — Þetta getur
ekki verið. Axel . . . En hann
ók eins og brjálaður maður . . .
Það var greinilegt að hann
skildi hvorki upp né niður.
— Vera Dickman . . . það
var þá hann, sem . . .
Við heyrðum áreksturinn, en
enginn gat hreyft sig. Ekki
fyrr en Lund kom æðandi út á
veröndina.
— Það hefur orðið slys!
Sendiherrann! f trjágöngun-
um! Það var hringt frá hest-
húsinu!
— Hringið eftir sjúkrabíl!
Og farið inn með börnin!
Við tókum til fótanna. Við
Klemens vorum ein hjá hon-
um, þegar hann dó. Fólkið
hafði hópazt saman, en Klem-
ens veifaði þeim í burtu og
lagðist á kné við hlið bróður
, síns. Hann hafði kastazt út úr
bílnum og ég sé strax að hann
var með innvortis blæðingar.
Klemens lyfti honum upp. —
Hvers vegna gerirðu þetta,
Axel?
— Hún — Vera Dickman —
hún sá okkur — okkur Gabri-
ellu, hvíslaði hann með erfið-
ismunum. — Hún vildi fá pen-
inga — ég hefði aldrei losnað.
’Ég gat ekki — tekið þá áhættu
■— þegar ég var svo nálægt tak-
markinu.
— Gabriella? sagði Klemens
vantrúaður. — En það eru tutt-
ugu ár síðan. Þú lofaðir pabba
—■ Getur maður lofað — að
hætta að elska? Hún veit ekk-
ert. Lofaðu mér . . . Klemens,
segðu henni það ekki. Hún hef-
ur haft nóga erfiðleika. Við
gátum — ekki gert að þessu ...
Fyrirgefðu, Klemens, enginn
skal fá að vita þetta.
Axel sagði ekkert meira.
Þegar sjúkrabíllinn kom, var
hann látinn.
Við mættum doktor Renfeldt
og Gabriellu á leiðinni. Þau
höfðu hlaupið og voru bæði
móð og óttaslegin. Þegar Ga-
briella sá svipinn á Klemens,
fór hún að gráta og Klemens
tók hana í faðm sér.
— Hvernig gat þetta skeð,
Klemens? spurði doktor Ren-
feldt með skjálfandi rödd. —
Hvernig gat þetta skeð?
— Hann var orðinn seinn
fyrir og ók of hratt, svaraði
Klemens lágt. — Hann hlýtur
að hafa misst vald á bílnum.
Ég laumaði mér burt frá
þeim, það eina sem ég gat gert,
var að sinna börnunum.
48.TBL. VIKAN 47