Vikan - 30.11.1972, Blaðsíða 36

Glæsilegt úrval viðarklæöninga
HARÐVIÐARSALAN SF.
Grensásveg 5 símar 85005 - 85006
SKUGGAGIL
Framhald af bls. 17. •' •
þá vissi ég, að ég myndi ekki geta
afborið það. Kvöldinu áður, þegar
hún ' var borin burt á
sjúkrabörum, sat ég uppi i
ibúðinni okkar og mér , varð
snögglega ljóst, hvernig yrði,
þegar hún væri horfin, og mig
hryllti við hugsuninni. Þá gæti ég
ekki lengur átt heima i þessari
skemmtilegu ibúð. Við vorum nú
búnar aö vera þar I fimmtán ár
og þarna yrði allt fulit af end-
urminningum um hana. Ef hún
dæi, yrði ég aö flytja búferlum.
Allt þetta var að brjótast um I
huga minum meöan ég beið. Beið
eftir hverju? Það var ég ekki viss
um, vegna þess, aö Gaylord
læknir var ékki kominn enn, en ég
beið, ef ske kynni að ein-
hver læknir þyrfti að fá
upplýsingar, eöa þá, að mömmu
versnaði skyndilega. Ég ætlaöi að
biða hérna meöan ég fengi leyfi til
þess, enda þótt heimsóknar-
timinn væri ekki fyrr en siödegis.
Karbóllyktin var nú minni en
þegar ég kom fyrst, en liklega var
ég bara tekin að venjast henni.
Oðru hverju brá fyrir þef af eter,
þessu nýja svæfingarmeðali, sem
nú var fariö að nota við upp-
skuröi. Ég hafði heyrt, að ef
sjúklingurinn andaði fast að sér
mundi hann deyja samstundis.
Og ég hafði heyrt, að margir
Sjúklingar dæju af eter, jafnvel
þótt sjálfur uppskurðurinn gengi
að óskum. Ég haföi heyrt
ýmislegt, en ég reyndi aö trúa þvi
ekki, og þá sá ég lækni I siöum
hvitum slopp ganga inn i
biðstofuna.
Hann stanzaöi og leit i kring um
sig og loks á mig. Ég gat enga
ástæðu séð til þessa hiks hjá
honum, þar eö ég var ein i
biöstofunni. En hann virtist hika
og næstum-kveinka sér við að
nálgast mig. En svo þegar hann
gekk hægt til min, gat ég séö aö
þetta var ungur maður og mjög
alvarlegur á svipinn. Að öðru
leyti tók ég ekki eftir honum á
þessari stundu, þvi að ef hann
væri að leita mln, þýddi það sama
sem einhverjar fréttir af möður
minni og þaö gátu varla verið
góðar fréttir.
Hann sagði: - Ungfrú Randell?
- Já, sagði ég. og kom varla upp
oröinu. — Ég er Jane Randell.
Er móðir min . . . .?
Hann settist á bekkinn við
hliðina á mér. - Móöir yöar? sagði
hann, eins og I einhverri óvissu.
- Ellen Randell . . . ., móðir
min .... já. Hún er sjúklingur
Gaylords læknis.
Hann leit á mig forvitinn á
sviþinn og eins og i einhverri
óvissu. -Mér fannst hún segja, aö
dóttir sin væri hérna, og þér kalliö
hana móður yöar ....
- Hvað ætti ég að kalla hana
annað? sagöi ég og var orðin reið
við hann fyrir að vera, af ein-
hverjum ástæöum að draga aö
segja mér það sem ég vildi heyra
og óttaöist, öðrum þræði.
- Já, vitanlega, sagði hann.
Afsakið. Ég er Wade læknir.
Michael George Wade læknir.
- Gleður mig að sjá yður,
læknir, en ef þér gætuð sagt mér
eitthvað af móður minni, hvernig
liður henni.
- Það var riú einmitt erindi mitt
hingað, sagði hann lágt. - Þetta er
einmitt þaö sem Gaylord lækni
grunaði. Það er æxli .... og
kannski fleiri en eitt. Þau verður
að taka burt og hún væntir þess að
veröa skorin upp i fyrramálið.
Ég lokaöi augunum og var allt I
einu mjög þteytt. - Hún deyr, er
það ekki?
- Hún hefur góða möguleika að
lifa þetta af, sagöi hann
hressilega. - Þér vanmetið skurð-
læknislistina, ungfrú Randell. Nú
hafa æxli veriö tekin úr konum,
árum saman og margar þeirra
hafa sloppið vel frá þvi. Við
höfum haft brennisteinseter I
þrjátiu ár, og kunnum með hann
að fara, svo að þetta er sárs-
aukalaust. Hann er alveg
öruggur.
- Já, sagði ég, - en þær virðast
flestar deyja seinna - eftir
aðgerðina. Er það ekki?
- Jú,‘ það getur orðiö hitasótt.
Skurðlækningar eru ekki
fullkomlega öruggar, en þaö
veröur nú samt að hætta á þær og
okkur fer fram með hverju ári.
Og að öðru leyti er móðir yð^r
heilsuhraust.
Ég trúði nú litið á þaö, sem
hanp varð að segja, þvi að ég
hafði séð móður minni fara jafnt
og þétt aftur siðustu mánuðina. -
Segið mér læknir: Hve mikla
möguleika á hún á þvi aö lifa
þetta af?
-Meira en helmings möguleika,
sagði hann alvarlega.
Þegar þetta átti við um móður
mina,. var það sama sem
dauðadómur.
- Ungfrú Randell, hélt Wade
læknir áfram. - Ég kom tii þess að
segja yður, að móður yðar langar
aö tala við yður.
- Fariö þá meö mig til hennar,
sagði ég og var orðin óþolinmóö
við þennan unga mann og þess
gætti nokkuð i málrómnum. -
Strax!
Ég veit, að ég var dálitið
skipandi og ætlaði að standa upp,
en hann lagði þá báðar hendur
létt á axlir mér. Ég gat ekki
annaö gert en setiö kyrr, enda
þótt ég væri óþolinmóð við hann
og móöguö af þvl, hve nærgöngull
hann var. Og ég ætlaði aö fara að
hafa orð á þvi, þegar ég leit beint
á hann. Augu hans voru djúpblá
og langt milli þeirra og út úr þeim
skein innileg meöaumkun meö
36 VIKAN 48. TBL.