Vikan - 11.01.1973, Blaðsíða 23

kæri sig ekki um að þér spyrjið
óþægilegra spurninga. En þar
sem frú Mentius hefir ekki svifizt
þess að bera mig þessum sökum,
állt ég að ég sé i fullum rétti til að
verja mig.
Ann samsinnti þvi, en henni
fannst öll þesý saga vera með
ólikindum. Vissulega hafði
Mentius komið einkennilega fram
við þau, þegar hann svæfði þau i
þrjá sólarhringa, en hún trúði þvi
alls ekki á hann að hann gerði
eins og Stahling var að segja
henni. Lisl hafði auðvitað logið að
bróður sinum, það var nú alveg
viss um. Nema þá að Stahling
hefði fundið þetta upp, til að verja
sjálfan sig.
Siðar, þegar hún hitti Hugh á
tennisvellinum, sagði hún: Nú
skaltu heyra nýja sögu. Og svo
sagði hún honum frá samtalinu
v® Stahling.
Hann skellihló. — Þar hefir
Sally litla bitið i fingurinn.
— Hvað áttu við?
— Já, við þekkjum þennan Kurt
Oetterli. Við Martin höfum haft
nokkur viðskipti við hann, þess-
vegna höfum við haft spurnir af
honum. Þeir eru nú ekki eingöngu
herbergisfélagar, hann og
Stahling, ef þú skilur hvað ég á
við.
Ann varð hikandi. — Ég hefði
aldrei trúað sliku' á Stahling,
hann litur ekki þesslega út.
— Það sést nú ekki alltaf á yfir-
borðinu. Þar hefir Sally Hka mis-
reiknað sig. Að minnsta kosti
hefði hún getað fundið upp ein-
hvern sennilegri föður fyrir öll
þessi börn. Ætlar þú að byrja?
— Biddu andartak, Hugh. Ég
trúi þvi aldrei að Sally hafi logið
visvitandi. Hú hlýtur að hafa
trúað þespu sjálf, annars hefði
henni ekki dottið I hug að segja
þetta. Heldurðu að það sé
Mentius, sem er faðirinn0 Og að
Lisl hafi fundið upp þessar sögur,
tilaðhllfa honum? Nei, þá trúi ég
þessu miklu frekur á Villeneuve.
Þau eru ábyggilega mjög
hamingjusöm hjón. Ég á bágt
með að hugsa mér að Mentius
leggi sig niður við stúlku eins og
Lisl.
— Ja, ekki veit ég það, sagði
Hugh áhugalaus. En það kemur
mér ekkert á óvart. En komdu nú,
við skulum byrja að leika. Ég hefi
hugsað mér að læra þennan
fjandans leik, meðan ég er hérna,
þótt það gangi að mér dauðum,
sem það gerir liklega.
Þau hófu leikinn og Ann gat
ekki annað en hlegið að
furðulegum tilburðum Hughs og
hún gleymdi I svipinn þessum
furðusögum, sem Stahling hafði
sagt henni.
Eftir miðdegisverðinn fóru þau
öll inn á danssalinn, þar sem
Sally hafði komið fyrir stereo-
tækjum. Hún hafði jafnvel reynt
að skreyta salinn með blóm-
sveigum og mislitum ljósum.
Þar voru lika þjónar til að sjá
um ávaxtasafann og Húgh hafði
tekið að sér að vera plötusnúður
og hann stillti tækin svo hátt, að
doktor Mentius, sem hafði meira
dálæti á Mozart, gretti sig og
greip um eyrun.
Arnold Hirsch var kátur og Ann
til undrunar kom hann og bauð
henni upp I dans.
— Ég veit vel hvað þér hugsið,
sagði hann. — Þessi gamli karl
kann auðvitað ekki að dansa
annað en gavotte. Þér skuluð búa
yður. undir allt annað.
Og það varð orð að sönnu, hún
varð undrandi. Þegar þau komu
út á autt dansgólfið, hóf hann að
dansa villt shake og Ann skellihló.
— Hvernig I ósköpunum hafið
þér lært þetta?
— Æft mig fyrir framan
sjónvarpið I herberginu mínu.
Það fylgir yngingartilraununum.
Michael bauð lafði Kitty upp og
hún lét ekki á sér standa, fleygði
sér út I villtan dans, sem hún
sagðist sjálf hafa fundið upp og
það var lika mjög sennilegt.
Martin Hirsh sat hjá Mentius-
hjónunum og hann var fýlulegur á
svipinn. Eftir stundarkorn stóð
hann upp og fór. Faðir hans tók
eftir þvi, lyfti brúnum, en sagði
ekkert, hélt áfram að dansa,
þangað til Ann var orðinn svo
uppgefin að hún óskaði þess að
hann gæfist, upp svo hún gæti
hvllt sig.
Hugh hafði rétt sett nýja plötu
á, þegar dyrunum var hrundið
upp og Stahling hreinlega féll inn
I salinn, með Villeneuve á eftir
sér. Læknirinn lyfti honum upp og
urraði eitthvað á þýzku við hann.
Stahling öskraði llka og sparkaði I
lækninn, reyndi að sllta sig
lausan. Dansinn hætti og Hugh
stöðvaði fóninn.
Mentius flýtti sér til þeirra.
— Láttu hann vera, Claude,
sagði hann rólega og aöstoðar-
læknirinn sleppti honum. Stahling
slagaði og það var greinilegt aö
hann var ekki eingöngu drukkinn,
heldur frávita að reiði.
— Skepna, sagði hann loð
mæltur, — að breiða út svona
lygasögur um mig.
Mentius varð undrandi. —
Hvaöa lygasögur?
Stahling benti á Sally, sem sat
kyrr I sæti sinu. Það var ljóst að
hún vav lafhrædd:
— Spyrjið hana, sagöi hann.
Mentius sneri sér við. — Sally,
hvaö er hann að tala um?
Sally spratt á fætur. — Herbie,
viö skulum heldur koma inn á
skrifstofuna þlna.
— Hversvegna? spurði
Stahling. — Eruð þér hrædd um
að sjúklingar yðar fái að vita
sannleikann?
— Hvað er þetta eiginlega?
spurði Mentius konu sína og það
var óánægjuhreimur I rödd hans.
Sally var mjög eymdarleg. —
Herbie, það var eingöngu það að
ég var svo áhyggjufull út af þessu
með Lisl og hinar stúlkurnar og
ég ... .Hún horfði með sektar-
svip á Sthaling.
— Og svo bar hún það út að ég
væri faðir þessarra ófæddu
barna.
— Ég er fjarskalega leið yfir
þessu og ég skammast mln, sagði
Sally, — Ég bið svo innilega
afsökunnar.
— Það eruð ekki þér, — Það
eruðekki þér, sem þurfið að biðja
fyrirgefningar, það er maðurinn
yðar, sagði grautarleg raust frá
dyragættinni.
— Fyrir það, sem hafið gert við
systur mina.
Þau sneru sér öll að dyrunum.
Þar stóð karlmaður I leðurjakka,
hendur I vösum og andstyggilegt
glott á vörum. — Ætlið þér ekki að
segja þeim frá þessu, —
sjúklingunum, á ég við. Hvað þér
erúö að fikta við liffræðina á
rannsóknadeildinni yðar.
Mentius leit kuldalega á hann.
— Þér skuluð ekki tala um þá
hluti, sem þér hafið ekkert vit á.
En hvað yður sjálfum við kemur,
þá ætla ég ekki að rökræða neitt
við ýður. Viljið þér gjöra svo vel
og hafa yður út héðan, ég vil ekki
hafa neitt saman við yður' að
sælda.
— Nei, þvl trúi ég vel, en það
getur verið að við eigum eftir að
ræðast við, kannske fyrr en yður
varir. Komdu Ernst, þú ert búinn
að verða þér nóg til skammar.
— Ekki fyrr en ég hefi sagt upp,
sagði Stahling þvöglulega.
— Þú lætur það rétt vera aö
segja upp.
— Jú, þaö geri ég, ég vil ekki
vinna fyrir morðingja.
Kurt greip i arm hans og
teymdi hann með sér út og
Mentius sagði við Villeneuve: —
Sjáðu til að þeir fari héðan. Og
segðu Stahling að hann geti sótt
tveggja mánaða laun á morgun.
— En hann var drukkinn,
Herbie, sagði Sally. — Hann
verður búinn að jafna sig á
morgun.
Mentius leit á hana og slðan á
Villeneuve. — Viltu gera það sem
ég bað þig.
Villeneuve kinkaði kolli og fór.
Mentius sneri sér svo að gestum
slnum.
— Ég bið ykkur afsökunar á
þessari truflun. Stahling hefir
fyrirgert rétti sinum, en við
skulum ekki tala nánar um það
nú. Herra Ba'rktow, hvernig væri
að fá svolltið meiri tónlist?
Hugh setti plötu á fóninn og
dansinn hófst á ný. En andrúms-
loftið hafði breyzt og fljótlega
fóru gestirnir að týnast i burtu.
Ann beið til miðnættis, þar til
Michael var fyrir löngu sofnaður I
hylki sinu. Þá fór hún úr rúminu,
fór I peysu og pils, gekk gegnum
dagstofuna og fram á ganginn.
Hún gekk að dyrum Hughs og
drap létt á dyr. Hann opnaði
næstum strax og var alklæddur.
Hún hvislaði: — Er lafði Kitty
vakandi?
Hann hristi höfuöið. — Hún
liggur I frystinum, það getur
ekkert vakið hana.
— Má ég koma inn?
— Gjörðu svo vel.
Hún gekk inn i herbergi hans,
sem var við hliðina á svefn-
herbergi lafði Kitty, sem var
lokað méð sterklegri hurð, sams-
konar hurð og var á milli
herbergis hennar og Martins.
Hann sá hvert hún horfði og-
sagði: — Hú'heldur þeim læstum,
svo þú þarft ekkert að óttast.
Jafnvel þótt hún lægi ekki i frysti-
skápnum, myndi hún ekki koma.
Hún hefir ekki komið hingað
nema þrisvar, slðan við komum.
— Hvernig stendur á þvi?
Hann yppti öxlum. — Hver
veit? Ja, reyndar veit ég
ástæðuna, en þú hefir sjálfsagt
engan áhuga á því. Það hefir
örugglega ekki verið þessvegna
sem þú kemur hingað um hánótt.
Ég veit að erindi þitt hlýtur að
vera eitthvað sérstakt. Hann
lokaði fyrir sjónvarpið og Ann
gekk inn I herbergið og settist I
sófann.
— Hugh, þetta sem skeði I kvöld
hefir gert mig órólega. Ég hélt að
Lisl hefði skrökvað upp sögu
sinni, en það litur út fyrir að bæði
Stahling og Kurt bróðir hannar
trúi þessu. Og það versta af þvl
öllu var að Sally viðurkenndi að
hún hefði búið söguna til. Það
hlýtur að liggja eitthvað
óhugnanlegt á bak við þetta, að
minnsta kosti eitthvað sem Sally
finnst óhugnanlegt. Hversvegna
skyldi hún annars hafa verið að
ljúga upp á Stahling?
— Já, þetta er allt ákaflega
furðulegt.
— Hugsaðu þér ef það er satt að
hann hafi gervifrjófgað hana og
slðan tekið fóstrið. Og ekki ein-
göngu hana, heldur llka fleiri
stúlkur. Heldurðu að þetta 'geti
verið satt?
—-Ég veit það ekki, sagði Hugh
hugsandi. Það væri ekki úr vegi
að reyna að komast inn i þennan
sal, þar sem þeir stunda llf-
fræðina.
— Það hefir mér lika dottið i
hug.
— En það er vlst ógerningur að
komast þangað.
— Helduröu að þaö væri ekki
hægt að stinga upp lásinn?
Framhald á bls. 39.
2. TBL. VIKAN 23