Vikan - 11.01.1973, Blaðsíða 15

lögreglustjórinn áfram, — en við
höfum rannsakað allar þiljurnar
nákvæmlega og getum ekki
fundið neitt holrúm undir þeim.
— Það einfaldasta væri að rifa
þær allar upp, sagði Bagshott.
— Þetta eru sextándu aldar
þiljur, sagði lögreglustjórinn i
óánægjutón. Hann hafði áhuga á
fornminjum.
— Ég vildi helzt fara þangað
strax ef ég má, sagði Bagshott.
— Alveg sjálfsagt. Eg hef
fengið vagn, sem þér getið haft
til umráða. En lofiö mér að hvisla
nokkru að ykkur, herrar minir.
Hann Wayland lávarður — ágætis
maður af góðri ætt, sem hefur
verið hér i margar kynslóðir — og
með heiðarlegan vitnisburð úr
hernum — en er bara dálitið
erfiður með köflum. Hefur til-
hneigingu til einveru........
— Ha? sagði Bagshott.
— Já, til að lifa eins og einbúi.
Bitur af sér alla gesti.
Þarf að fara að honum m.eð lagni.
Sannast að segja.............og
lögreglustjórinn hreyfði sig eins
og hann bæri glas að munninum.
— Já, einmitt, sagði Bagshott.
— Þakka yður fyrir,
lögreglustjóri.
— Svo er hann að veiða, sagði
lögreglustjórinn.
Bagshott var i hálfgerðum
vandræðum að skilja þetta, en þá
var tilkynnt, að billinn væri til-
búinn og fundinum lauk.
— Já, herra minn, sagði Morris
dauflega. — Og það hafa orðið
fleiri breytingar á honum. Hann
setur skóna sina öfugu megin við
dyrnar. Hann var vanur að skrifa
smá—orðsendingar til okkar
þjónustufólksins, að kvöldi, ef við
áttum að gera eitthvað i bitið að
morgni, en nú pikkar hann þetta á
nýju ritvélina sina, og ég veit ekki
einusinni, hvernig hún er hingað
komin. Og svo er hann alveg
hættur við sildina.
— Ja hérna: sagði Tommy i
meðaumkunartón. — Jæja, það
þýðir nú ekkert að fara aö biða
hérna núna, þar sem hann er að
heiman. En viltu segja honum, að
ég ætli að koma seinna.
— Allt i lagi, herra minn.
Hambledon flýtti sér af stað til
þess að gá að Bagshott og fann
hann i hálfdimmum Stórasalnum
að horfa á skuggana, sem
lengdust i sifellu.
— Þetta er ekki nema satt hjá
þeim, sagði hann. — Þetta er
óhugnanlegur staður og hér er
ekkert rafmagnsljós, að minnsta
kosti ekki i þessum hluta hússins.
— Komdu með mér, sagði
Hambledon og dró hann yfir
salargólfið að litilli hurð lengst i
burtu. — Ég vil sýna þér útsýnið
út yfir sjóinn, áður en dimmir.
— Útsýnið..........? byrjaði
Bagshott.
— Stórkostlegt útsýni. Komdu
og horfðu beint út á sjóinn.
A leiðinni spurði Bagshott: —
Hvað er langt siöan þú hittir
Wayland lávarð siðast?
— Það er þó nokkuð langt, sagði
Tommy kæruleysislega. —
Dimmir ekki fljótt hérna norður-
frá?
— Jú, þáð er talsvert dimmt i
skammdeginu.
Þeir óku beinustii leið til
Barebreak Hall, sem var
harðneskjuleg og fráhrindandi
útlits i nóvemberkuldanum.
Höllin var byggð um húsagarð á
þrjár hliðar og Stórisalurinn var
beint framundan þeim, þegar
þeir óku inn i húsagaröinn. Þarna
var lögregluþjónn á verði við úti-
dyrnar, en þó spölkorn frá þeim,
tók Bagshott eftir, og hafði orð á
þvi. ,
— Vertu ekki að lá honum það.
Hann langar ekki til að hverfa.
Égheld ég verði að byrja á þvi að
tala við Wayland.
Hambledon gekk að
útidyrunum á suðurálmunni —
eina hluta hússins, sem búið var i
— og greip i bjölluhandfang.
Dyrnar opnuðust og fornlegur
þjónn kom fram og horfði á hann
tortrygginn.
— Gott kvöld, Morris, sagði
Hambledon. — Munið þér eftir
mér. Ég heiti Hambledon. Ég var
hér yfir eina helgi fyrir nokkrum
árum.
Gamli maðurinn rýndi á
Hambledon og svo lifnaði ofurlitið
yfir andlitinu á honum. —
Afsakið, herra minn. Ég hefði átt
að þekkja yður, en sjónin er bara
farin að bila hjá mér.
— Er Wayland lávaröur heima?
Morris hörfaði aftur á bak. —
Hans hágöfgi tekur ekki á móti
gestum.
— Hann tekur móti mér, sagði
Tommy hressilega.
— Ég skal segja honum, að þér
hafið komið, sagði Morris dræmt,
— en mér hefur verið skipað að
segja, að hans hágöfgi taki ekki
móti neinum.
— Hann tekur móti mér, endur-
tók Tommy.
Morris kom út á tröppurnar og
talaði nú laumulega. — Ég vildi
óska, að svo væri, en ég efast
bára um það. Hann sem talar
varla við mig.
— Virkilega? Hvað gengur að
honum?
— Ég vildi óska, að ég vissi það.
Hann er búinn að vera svo
skritinn i nokkra daga — eða
siðan hann kom úr veiðinni.
— Er hann ekki heilbrigður?
— Jú, það held ég hann sé, en
hann er bara .... breyttur.
Jæja, farðu bara og biddu hann
að tala við mig, þá ertu vænn.
— Það get ég ekki rétt eins og
er. Hans hágöfgi er úti að veiða.
Veiða?
— Já, úti á bryggjusporðinum.
Og beitir möðkum. Hann gróf þá
upp sjálfur og setti þá i dós.
— Hjálpi mér. sagði
Hambledon.
Þeir gengu gegn um litlu
dyrnar út á breiðan garðhjalla,
sem var lagður stéttarhellum og
náði fram með allri hliðinni á
húsinu. Þeir gengu yfir hann og
hölluðu sér fram á riðið að
framan.
— Dásamlegt, finnst þér ekki?
hélt Hambledon áfram. — Þetta
er þverhniptur hamar, tvö
hundruð fet á hæð, niður að
þessari fjörurönd fyrir neðan og
svo tekur við endalaus Norður-
sjórinn, rauðblár i aftanskininu
og lyftir sér svo mjúklega, að
maöur gæti aldrei .... jæja, allt
i lagi, sagði hann og leit á
Bagshott. — En við höfun nú
annars nógan tima. Og svo lengst
til vinstri, sérðu sporðinn á
dálitilli bryggju og á henni mótar
fyrir fiskimanni.
— Ég sé manninn, en hann er
ekkert að fiska.
— Hann hefur verið að þvi. Með
fnaðki, Bagshott, með
venjulegum ánamaðkii sjó. Nú er
hann að taka saman dótið sitt, til
þess að fara heim, þvi að það er
farið að kólna og bráðum verður
orðið dimmt. Þetta þarna er
einka-bryggja fyrir húsið hérna,
og eina leiðin þaðan er brattar
tröppur, sem koma upp við hinn
endann á þessum hjalla. Tvö
hundruð sjötiu og fimm tröppur
og aðeins tveir sléttir pallar til að
hvila lúin bein. Ég sagði honum
Wayland — en nú er fiski-
maöurinn iíorfinn, eigum við að
ganga yfir að tröppunum og hitta
hann? Ég sagði honum Wayland
að hann ætti að setja þarna lyftu,
þvi að annars yrðu kálfarriir á
honum bólgnir eins og á list-
dansara.
— En það hefur hann væntan-
lega ekki gert, sagði Bagshott og
lagði hægt af stað eftir hjallanum
við hlið Hambledons. — Hver er
þessi fiskimaður, sem þú hefur
svona mikinn áhuga á? Er það
Wayland sjálfur, eða hvað?
— Birtan er orðin of dauf til
þess að geta þekkt mann
almennilegt, þegar hann er tvö
hundruð feta leið fyrir neðan
mann. En mér var sagt rétt áðan,
þegar ég kom i húsiö, að hús-
bóndinn hefði farið að veiða, svo
að ég geng út frá, að þetta sé
hann. Þú þekkir hann ekki, eða
hvaö, Bagshott?
— Nei. Aldrei séð hann.
Allt i einu fór fótatak að nálgast
og maöur kom i ljós, sem gekk
þreytulega, eins og við mátti
búast af manni, sem hefur keifað
upp tvö hundruð sjötiu og fimm,
niu þumlunga háar tröppur. Hann
lét ekki i ljós neina undrun að sjá
tvn menn á garðhjallanum sinum,
heldur hélt hann beint áfram og
kinkaði aðeins kolli til þeirra, án
þess að á honum sæist, að hann
kannaðist neitt við þá.
Hambledon varpaði engum
orðum á manninn, sem hélt
áfram, án þess að lita um öxl.
— Var þetta þá loksins ekki
Wayland lávarður? spurði
Bagshott.
— Það var nauðalikt honum.
— En hann kannaðist ekkert við
Þig
— Nú, gerði hann það ekki?
sagði Hambledon og fylgdi
manninum með augunum,
þangað til hann hvarf sjónum
fyrir hitt hornið.
Bagshott leit á Hambledon og
sá, að svipurinn á honum var
hörkulegur og djúpar hrukkur við
munnvikin.
— Jæjaþá. Hvað nú?
— Við skulum gefa honum tiu
minútur til að þvo sér hendurnar
og biðja um te — og sild, og svo
býst ég við að við förum og náum
tali af honum.
Hambledon, með Bagshott i för
með sér, togaði i járnhringinn við
dyrnar I norðurálmunni og
djúpróma bjalla svaraði og svo
kom Morris til dyra. En nú varð
Bagshott fyrri til og hann gekk
fram og rétti Morris nafnspjaldið
sitt.
— Bagshott yfir-lögreglufulltrúi
óskar viðtals við Wayland lávarð,
sagöi hann i embættistón.
— Hans hágöfgi tekur ekki móti
gestum, sagði Morris.
— Farið með nafnspjaldið mitt
til hans, sagði Bagshott og gekk
svo valdsmannlega fram, að
Morris fann, að hann var búinn að
hleypa báðum mönnunum inn,
áöur en hann vissi, hvaðan á sig
stæði veðrið. Hann sagði „Guð
minn góður” i hálfum hljóðum og
lokaði siðan útidyrunum.
Hann bað þá að biða andartak
og brokkaði siðan frá þeim, eftir
ganginum. Þeir heyrðu, að hann
barði á eina hurðina og opnaði
hana siðan.
Nú kom Morris til baka. —
Gerið svo vel, herrar minir.
Þeir eltu hann eftir ganginum
og inn i vistlega stofu þar sem allt
var fullt af bókum og leður-
klæddum hægindastólum, og
þarna var lika stórt borð og við
það sat maður og sneri að þeim.
Hann leit upp þegar þeir komu
inn og Hambledon athugaði hann
vandlega. Þetta var vafalaust
Wayland. Sama litlausa hárið yfir
háu enni, sama ljósleita hörundið,
en útitekið af veðrum og vindi,
sama bogna nefið, margar kinnar
og skarpleg haka, ljósblá augu og
þunnar varir. Annað eyrað var
útstæöara en hitt — þetta stóð allt
heima. En samt þekkti hann ekki
Hambledon -þegar hann leit á
hann.
— Wayland lávarður? sagði
Bagshott i spurnartón.
Framhald. á bls. 36.
2. TBL. VIKAN !5