Vikan - 29.03.1973, Blaðsíða 32

t lok slöasta hluta sögunnar varö
ruglingur, og þessvegna byrjum
við aftur á 20. kafla I þessu blaði.
Skuggagil
20. kafli.
Við gengum út úr turninum og
ég krækti arminum i hans arm
þegar við gengum að húsinu. Ég
var alveg búin að gleyma
dularfullu konunni i flaksandi
kjólnum. Og ég hafði gleymt
Lance Devois, sem var sýnilega
að elta hana. Það eina, sem ég gat
hugsað um var það, að ég var
ástfangin og trúlofuð. Ég var
þegar farin að hlakka til dagsins
þegar ég gæti opinbetað.
Þegar inn kom var ekki annað
fyrir mig að gera e.i dansa alla
dansana, sem ég var búin að lofa,
en ég sá Mike sveifla stúlku i ljós-
rauðum kjól og fann strax til
afbrýðisemi, en hún hvarf eftir að
augu okkar höfðu mætzt og ég sá,
að öll ástin, sem hann átti til,
speglaðist i augnatilliti hans og að
ég átti þessa ást.
En þá hneigði Lance sig allt i
einu fyrir mér og sveifiaði mér út
á gólfið, þegar tónlistin hófst
aftur. Eins og áöur var hann
laglegur, ismeygilegur og
öruggur um sjálfan sig. Ég velti
þvi fyrir mér, hvort hann hefði
náð i Polly frænku. Gátu þau hafa
átt stefnumót i turninum og hún
hlaupið burt i vonzku? Það gat
veriðástæðan að hann var
aö elta hana, liklega til þess að
sættast við hana.
- Kæra Jane min, sagði hann og
dáðist að mér með augunum. - Ég
er búinn að vera að leita að þér i
allt kvöld, en i hvert skipti sem ég
komst nærri þér, var einhver
annar búinn að gripa þig, og þú
þotin burt.
- Það er rétt á þig fyrir að koma
of seint, sagði ég og gerði mér upp
móðgun.
- Fyrirgefðu mér, sagði hann, -
en það var hestur veikur hjá mér,
sem ég þurfti að sjá um.
Ég átti bágt með að stilla mig
um að brosa. - Ég vona, að honum
hafi batnað, sagði ég i samúðar-
tón.
- Honum batnar, sagöi Lance. -
En nú skulum við snúa okkur að
þér.
Lance gat jafnvel veriö töfrandi
þegar hann var að ljúga. Og
meðan við dönsuðum, horfði hann
á mig rétt eins og ég væri eina
konan i heiminum. Mikil áhrif
hlaut hann að hafa á stelpurnar i
þorpinu - þessa sakieysingja, sem
höfðu enga hugmynd um hve
ómerkilegur hann var.
- Wade læknir, vinur minn, er
hér i kvöld. Ég heföi gaman af
að kynna ykkur.
- Min er ánægjan, sagði Lance.
En blandaðu bara ekki neinum
fleirum i samtaiið, fyrr en
dansinum okkar er lokið.
Ég brosti vingjarnlega, en
sagði ekki neitt. Ég varð að játa,
að hann var miklu æfðari
dansmaður en Mike. Og hvernig
átti annað að vera. Veslings
elskan hann Mike þrælaði til þess
aö verða læknir, en Lance eyddi
timanum á dansleikjum, veð-
hlaupum, i daðri og öðru sem
verra var, við hvaða stúlku, sem
bauðst I það og það skiptið.
Ég gat ekki stillt mig um að
reyna að veiða upp úr honum.
- Þú veizt, Lance, að ég' var
hálfgert að vona, að hún Polly
frænka mundi koma á
dansleikinn minn.
- Tæplega, sagði hann háðslega.
-Hún yröi skithrædd við dansleik.
Og liklega er hún að hnipra sig úti
i horni uppi hjá sér, núna.
-Það er andstyggileg tilhugsun,
sagði ég og gerði mér upp
áhyggjur. - Og að hugsa sér, að
það sé mér að kenna.
- O, hættu þessu, Jane, mér var
ekki alvara. Ég hef kvenmanninn
aldrei augum litið og ég efast um,
að þú gerir það nokkurntima og
hversvegna ertu þá að hafa
áhyggjur af þessari einsetu-
manneskju? Þetta er þitt kvöld og
þá áttu að skemmta þér og vera
kát.
Þetta var auðvitaö ekki nema
rétt hjá honum. - Gott og vel,
Lance. Ég skal gleyma þessu
öllu. öllu, hugsaði ég, nema þessu
eina, að þú Lance - ert lygari.
Það var komið miðnætti áður
en mér tókst að dansa aftur við
Mike, og til þess þurfti ég meira
að segja að plata pabba til að
bjóða hinum sjötuga hr. Hastings
inn I vinnustofuna uppá konjaks-
glas, til þess að losna við að dansa
við hann.
- Einhverntima, elsku Jane,
sagði Mike þegar við liðum um
gólfið undir tónum Straussvals, -
vona ég að eiga svona hús, og þá
skulum við lika hafa finan
danssal. Ég ætla að vera
duglegur að vinna fyrir þvi.
- ö Mike, sagði ég. - Ég hef enga
þörf fyrir neitt slikt, fullvissaði ég
hann. - Mér nægir að eiga þig.
- Mig langar mest til að kyssa
þig hér á staðnum, sagði hann og
ljómaði allur.
-Nei, gerðu það ekki, sagði ég. -
Mamma er að horfa á okkur og ég
vil ekki, að hún haldi þig vera
ósvifinn.
-Gott og vel, Jane. En einhvern
daginn - og það mjög bráðlega -
ætla ég að kyssa þig framan i
foreldrum þinum.
- Ég hlakka til þess, dirfðist ég
að segja. Og ef hægt var að faðma
með augunum, þá faðmaði ég
hann nú.
- Ég hafði tekið eftir þvi, að
faöir minn hélt sig talsvert við
stóru kristallspúnsbofluna og ég
vissi líka, að púnsið var mjög
sterkt, en ég tók nú samt ekkert
til þess arna, þvi að svona
samkvæmi á aö vera gleðifundur
og dálitið af sterkum drykk örvar
gleöina.
Ég tók lika eftir þvi, að faöir
minn gaf sig mest að yngri
konunum og dansaði stundum
með svo miklum ákafa, að mér
varð hverftvið. Og stundum sá ég
hann sveifla einhverri ungri
fegurðardis út um franska
gluggann og fram i forskálann.
þegar þau komu aftur þóttist ég
sjá á tiöum andardrætti
stúlkunnar, að hann hefði kysst
hana vel og rækiiega.
Og ekkert af þessu fór heldur
framhjá móöur minni. Hún
dansaði aðeins tvisvar. Einu sinni
við föður minn og einu sinni við
Smith Ely rikisstjóra. Eftir það
lét hún sér nægja samtal við eldri
konurnar.
Mike ætlaöi að fara, þegar hann
hafði dansað við mig, þvi aö hann
hafði fengið sér herbergi i kránni
og þarfnaðist hvildar. Svo ætlaði
hann eldsnemma næsta morgun
með lestinni til New York, til þess
að verða kominn I vinnuna á
réttum tima. En ég heimtaði, aö
hann kæmi inn i borðstofuna með
mér, þvi að ég vissi hve vel hann
kunni að meta góðan mat, og hve
litiö af honum hann fékk daglega.
Bridey hrúgaði á disk og ég kom
meö stóran skammt af köku og
kaffibolla. Svo fann ég okkur
afvikinn stað I setustofunni og
enda þótt mig langaði til að tala
viö hann i næði þá varð ég að fara
aftur inn i danssalinn. Við
föömuðumst, en nú aðeins snöggt
og svo yfirgaf ég hann, til þess aö
hann gæti borðað I næöi.
Eftir að hann var farinn
dansaði ég ekkert, því að ég kærði
mig ekki um að hafa arma neins
annars manns utan um mig. Ég
var dálitiö móöguð vegna þess, að
Lance haföi ekki gefið færi á sér,
svo að ég gæti kynnt þá Mike.
Yfirleitt sá ég alls ekki Lance
eftir aö ég dansaöi við hann.
Liklega hafði hann tælt einhvern
kvenmann með sér út i útsýnis-
turninn, hugsaöi ég meö gremju.
En ég fylgdist með föður
minum með vaxandi áhyggju,
vegna þess aö hann hafði næstum
komið okkur móður minni i
vandræöi með framferði sinu.
Hann hafði kynnt mig bráð-
faglegri ungri stúlku i fallegum
kjól, að nafni Laura Wethering.
Hann sagöi, að hún hefði komiö i
32 VIKAN 13. TBL.