Vikan - 15.08.1974, Blaðsíða 16

Haf&i ég nokkurn rétt til þess aö
biöja guö um aö bjarga lifijpiínu
úr því aö ég haföi aldrei sinnt
kirkjuferöum né lifaö bælfalifi?
Ég veit ekki hvaö ég spuröi sjálfa
mig oft þessarar spurningar meö-
an ég lá innilokuö og deyjandi I
bílnum, sem aö þremur fjóröu
hlutum var á kafi f snjöskafli.
Ég gat ekki lengur hrópaö á
hjálp. Ég var of máttvana til aö
gera nokkuö annaö en liggja og
biöa þess aö miskunnsamur
dauöinn bindi endi á kvalir min-
ar. En samt sem áöur vildi ég
ekki deyja. Lífsviljinn var sterk-
ur og ég baröist á móti, þó aö
næstum hver einasta taug líkama
míns vildi hverfa í tómiö, sem er
dauöinn.
Mér fannst einhver rödd hvisla
aömér: „Blddu! Kannski guö líti
til þín f náö sinni þó aö þú hafir
aldrei gefiö gaum aö honum.”
Þaö var mín eigin rödd, sem
hvislaöi.
Upphátt sagði ég: ,,Góði guð,
hjálpa þú mér. Geröu það!”
Ég átti erfitt meö að biðja, þvi
aö innst inni vissi ég, aö ég haföi
engan rétt til þess. Þegar sóknar-
presturinn okkar kom i heimsókn,
tók ég vel á móti honum og kom
fram viö hann eins og þjóni herr-
ans sæmir, en það var lfka allt og
sumt. Maöurinn minn fór til
kirkju á hverjum sunnudegi, en
ég var heima og sá um matreiösl-
una.
Nú, þegar ég stóð augliti til
auglitis viö dauöann, vildi ég snúa
mér til guðs, en vissi að ég haföi
engan rétt til þess aö gera þaö.
Ég haföi legiö þarna innilokuð I
46 klukkustundir og ég geröi mér
ljóst aö engin von var fyrir mig aö
komast af. Ég myndi deyja hægt
og á sársaukafullan hátt og eng-
inn myndi bjarga mér. Ég taldi
vist, aö þessar bænir yröu mínar
siöustu.
ÓVÆNT HEIMSÓfcN
Hvernig stóð á þvi aö svona var
komiö fyrir mér? Ég sagöi viö
sjálfa mig, aö ég gæti sjálfri mér
um kennt, þvl aö ég var þannig
gerö, a& ég taldi mig alltaf „vita
betur” en aöra. Enginn var þess
umkominn aö segja mér til um
neitt. Mér fannst alltaf, aö ég gæti
gert næstum hvaö sem var.
Ég bý i North-Bay I N-Ontario I
Kanada og föstudag einn I janúar
'ákvaö ég aö heimsækja Rose
dóttur mina. Hún er gift og býr
ásamt manni sinum og tveimur
börnum I Norövestur-Quebec sem
er þvl sem næst i tvö hundruð klló
metra f jarlægö. Ég var hræöilega
einmana. Fimm mánuöir voru
liönir frá þvi maöurinn minn lézt
og ég átti bara þessa einu dóttur.
Ég geröi mér ljóst, aö feröin var
ekki meö öllu hættulaus, en ég
haföi ekiö bll I meira en tlu ár og
var viss um, að ég væri fullfær
um aö aka þessa leiö.
Mér datt ekki I hug, aö neitt al-
varlegt gæti komiö fyrir mig. Ég
var nýflutt frá gamla heimilinu
mlnu og þekkti engan I nágrenn-
inu viö þaö nýja, svo aö enginn
myndi sakna min. Ég sag&i held-
ur engum af gömlu vinunum min-
um frá fer&inni, þvi aö ég vissi aö
þeir myndu ráöa mér frá þvi aö
fara vegna þess hve hættulegt
væri aö aka þessa leiö á þessum
árstima. Ég sendi dóttur minni
heldur engin boö, þvl aö ég ætla&i
aö koma henni á óvart. Þess
vegna vissi enginn aö ég fór né
hvert ég fór.
HRAÐUR AKSTUR
Ég ákvaö að leggja af staö
snemma aö morgni hins 12. janú-
ar. Ég vonaöi, að ég næöi til
Royn upp úr hádeginu, en ef ég
yröi þreytt á akstrinum hugsafci
ég mér aö gista I Earlton eöa
Engelhart, en þaöan er þriggja
tlma akstur til ákvöröunarstaö-
arins. Þaö var kalt I veöri, þegar
ég lagði af staö rétt eftir klukkan
sex um morguninn. Þaö var
þungskýjaö, en þaö var logn og ég
taldi óllklegt aö færi að snjóa.
Vegirnir höföu veriö ruddir og ég
hélt góöum hraða á Chevroletin-
um, sem ég ók eins og æfður öku-
maöur.
Um tluleytið áði ég viö lltið
kaffihús og snæddi morgunverð,
áöur en ég hélt áfram. Ég ók á um
þaö bil áttatiu kílómetra hraða á
ruddum veginum og beggja meg-
in viö hann voru háir snjóruðn-
ingar. Á stöku staö sá ég isingu á
veginum, en billinn haggaöist
ekki og ég reiknaöi meö því að
ver&a komin alla leiö fyrir sólset-
ur.
Um klukkan eitt nam ég sta&ar
til þess aö snæöa hádegisverö, en
hélt svo áfram ferðinni. Þá veitti
ég því athygli, aö vegurinn var
oröinn háll, svo aö ég dró úr ferö-
inni og ók meö urn þaö bil fimmtlu
kólóm. hraða á klukkustund og
reyndi aö varast Isuöu blettina á
veginum. Um þaö bil fimm mln-
útum fyrir þrjú, þegar ég tók
beygju á milli fimmtiu og sextlu
kólómetra hraöa, tók billinn að
skransa Iskyggilega. Ég veit ekki
hvers vegna, þvl að ég hvorki jók
viö eldsneytisgjöfina né hemlaöi.
GRAFIN
LIFANDI
148 TIMA

i
(
Ung skíðastúlka sá glampa á eitthvað i
snjónum. Hún gekk nær og sá þá, að þetta
var bfll, sem grafizt hafði undir snjónum.
í bflnum var kona, sem hafði verið grafin
lifandi I tvo sólarhringa.