Vikan - 15.08.1974, Side 22

hennar voru blinduð af tárum, og
sagði: — Já, það er rétt, þú skalt
fara, þegar allt er yfirstaðið.
1 dag hafði Mary lagt sig fram I
slðasta sinn. Stóra stofan með
eikarþiljunum var nú opin út i
garðinn og sjávarloftið streymdi
inn, og þaö logaöi glatt i arninum.
Það var lagt á marmaraboröið,
sem faöir hennar hafði einu sinni
dröslaö meö sér heim frá Italiu.
Gamii presturinn stóð viö arininn
og sólargeislarnir brotnuðu i fag-
urskornu krystalsglasinu, sem
hann hélt á I hendinni. Mary tók
yfirhöfnina af Winifred og dró af
henni þrönga glófana, og gamli
maðurinn reyndi að haida uppi
einhverjum samræðum. Peter
Callaghan hellti vini i glas handa
henni og Winifred sá þessa tvo
dökkklæddu menn eins og i móðu.
Fram að þessu hafði enginn ótti
fyrir framtlðinni gripið hana.
Þegar gamli presturinn þrýsti
hönd hennar I kveðjuskyni, bjóst
hún viö að lögmaðurinn færi að
dæmi hans og beið þolinmóð eftir
þvl að Peter Callaghan kveddi, en
þaö gerði hann ekki.
Hann stóð þarna og virti hana
fyrir sér, sneri bakinu I arineld-
inn, aö þvl er virtist mjög rólegur.
En hann var að yfirvega hvernig
hann ætti að orða bezt, það sem
hann þurfti að segja henni. Það
yrði erfitt og hann vissi ekki
hvernig hún myndi taka þvi.
Richard Culkin, faðir hennar —
guð veri með sál hans, — hafði
veriðlærður heiðursmaður og svo
aðlaðandi, að hann gat lokkaö til
sin fuglana I trjánum, hvaö þá
annáð. En hann hafði hvorki
áhuga eöa þekkingu á veraldar-
amstri.
— Sjáðu til, Winifred, sagði
hann, — ég þarf aö tala við þig um
framtlð þina. Ég tala þar auðvit-
að sem lögfræðingur fööur þlns.
Ég er með síðustu boð hans til
þln.
Hún svaraði ekki og hann tók
aftur til máls:
— Þaöerum framtið þlna, sem
viö þurfum aö tala, endurtók
hann og klóraði sér I hnakkanum.
— Við verðum að gera einhverjar
ráðstafanir þvl viövikjandi.
— Hvers vegna? Sviplaust and-
lit hennar sýndi greinilega, að
hún fylgdist varla með því, sem
hann var að segja. Hún beið ein-
göngu eftir þvl, að þessi maður
færi og léti hana I friði.
— Winifred. Hann reyndi að
vekja áhuga hennar, en hún virt-
ist ekki hafa neitt I huga. — Faðir
þinn, hélt hann áfram, — hafði
aöeins mjög litlar tekjur. Þú veizt
það kannski?
Hvaö átti hún aö vita? Eitthvað
um tekjur? Þau höfðu aldrei rætt
þaö, hún og faðir hennar. Carrig-
more var þarna og Mary hélt öllu
I sæmilegu standi. Hún hreinsaði
húsiö, lagöi mat á borð fyrir þau
og þau gerðu ekki kröfu til neins
annars. Hún starði þegjandi á
lögmanninn og hann óskaði þess
Innilega, að hún opnaöi munninn,
spyrði einhvers.
— Hann ræddi aldrei um tekjur
slnar, ekki einu sinni viö mig, héit
hann áfram, — aldrei um tekju-
stofn sinn, sem ábyggilega var af
skornum skammti. En þaö veit
ég, að við fráfall hans, falla þær
tekjur niður.
Hann fór að fletta skjölum, sem
hann hafði meðferöis og horfði
ekki á hana, vonaði að þetta færi
að læöast að henni, áður en hann
héldi frekar áfram. Loksins sagði
hún:
— Þú átt viö, að ég hafi engar
tekjur mér til framfæris?
Það var greinilegt, að hún hafði
ekki meiri áhuga á þessu, heldur
en þótt eldurinn færi að rjúka eða
að rigning að bylja á gluggunum.
Þolinmæðin fór að þverra. hjá
honum, en þegar hann leit á þetta
skilningsvana andlit, fylltist hann
meðaumkun, honum var ljóst, að
hún skynjaði ekki neitt nema þá
hryggilegu staðreynd, aö faðir
hennar var horfinn. En hann gat
ekki látið þetta mál afskiptalaust.
Hann hafði ströng fyrirmæli.
• — Já, þaö er einmitt þaö, sem
ég á við, sagði hann afdráttar-
laust og hún hrukkaði ennið og
strauk fellingarnar á kjólnum
sinum, gerði sitt bezta til að skilja
hvað hann var að fara.
• — Ég get búið hérna og reynt
aö fá mér einhverja vinnu, ég
þarf ekki mikið til að lifa af.
Lögfræðingurinn andvarpaði.
Þetta ætlaði að verða honum erf-
itt.
• — Mér þykir fyrir þvi að þurfa
að valda þér vonbrigöum, sagði
hann. — En það verður að selja
húsið, til að greiöa skuldir föður
þíns. Og allt sem I þvl er. Hann
haföi litlar tekjur, eins og ég
sagði þér áðan, og eins og þú veizt
sjálf, þá létuð þið ykkur aldrei
vanta neitt — og svo allar utan-
landsferðirnar.
Nú leit hún á hann með þrjózku-
svip. Allar þessar utanlandsferð-
ir. Töfralöndin, gönguferðir i sól-
skininu, dagdraumar undir grein-
um ólífutrjánna....
— Ég hefði ekki getað óskað
neins frekar, sagði hún og það
kenndi nokkurrar reiði i röddinni.
y- Þarf ég þá að svelta núna?
■ — Nei, svaraði hann. — Það
gerir þú ekki.
Hann leit á skjölin. Henni var
ekki ljóst hve mjótt var á munun-
um. Enhannhaföiþóvakið áhuga
hennar og hann beindi athygli
sinni að bréfi, sem hann hélt á.
Það var svolítiö forvitnilegt, en
það var að sjálfsögðu ekki I hans
verkahring aö leggja fram spurn-
ingar.
— Það er eitt, sem þú getur gert,
væna mln, hélt hann áfram eins
glaðlega og honum var unnt, — þú
getur tekið að þér kennslu. Það
eru mjög fáar stúlkur eins vel
menntaðar og þú. Hve mörg
túngumál kannt þú?
Hann vissi svarið fyrirfram.
Arið 1790 voru ekki margar stúlk-
ur, sem voru svo vel menntaðar
og höfðu feröast eins mikiö og
hún.
— Fimm, svaraði hún, eins og
þaö væri ósköp venjulegt. Kenna?
Hún, sem alltaf hafði veriö hinn
ákafi nemandi, sem naut þess að
gleypa I sig vlsdóminn af vörum
þess manns.sem hún elskaði ein-
an. Hvernig átti hún að kenna,
hún gat ekki séð að það væri leiö,
til að framfleyta llfinu?
Hann reyndi að velja réttu orð-
in til að koma henni til að átta sig.
— Ég skal segja þér eitt, ég held
þú hafir heppnina með þér. Gam-
all vinur fjölskyldu minnar er um
þetta leyti staddur I Galway.
Hann er að leita að kennslukonu
handa tveim ungum dætrum sin-
um. Mér var aö detta I hug, aö
það væri mjög hentug atvinna
handa þér.
Hentug atvinna. Það var engin
hentug atvinna til handa henni.
Hún kærði sig heldur ekki um
neina atvinnu. Það var allt svo
fjarlægt henni. Hún óskaði þess
eins, að llf hennar heföi ekki tekið
þessum breytingum. Ljúfi guð,
voru aöeins fimm dagar siðan?
Hún hafði komið inn i herbergið
hans, eftir gönguferð um garðinn.
Þrestirnir voru óþreytandi að
kynna komu vorsins og i fjarlægð
heyrðist öldugjálfrið viö tröndina.
Faðir hennar hafði setið I stólnum
sinum, einkennilega ákafur á svip
og rétti henni hönd slna. Hún
flýtti sér til hans, en þegar hún
náði til útréttu handarinnar, þá
vorú fingurnir kaldir. Dáinn.
Hentug atvinna. Bara að þessi
maður vildi koma sér 1 burtu. Gat
hann ekki skilið, að hún vildi vera
ein með sorg sína?
— Þú myndir ekki þurfa aö
gera annað, en að hafa umsjón
með telpunum, þær eru tiu og tólf
ára. Það er aðallega franska og
enska, sem þú munt eiga að
kenna þeim. Þaö yrði ekki erfitt
fyrir þig Winifred. Þú gætir ekki á
betra kosið. Péter Callaghan
var vandræöalegur, þetta var i
fyrsta sinn, sem hann haföi þurft
aö sinna slíkum störfum.
Hann reyndi að vekja áhuga
hennar, meö þvl að tala innilega
til hennar, en hann sá ekki votta
fyrir áhuga á stjörfu andlitinu,
svo hann gafst upp. Hann haföi
hugsað mikið um þaö, hvernig
þessi maður hafði fengið vitn-
eskju um Richard Culkin en hann
myndi aldrei komast að þvi.
Hafði Richard haft grun um, að
hann ætti ekki langt eftir. Bréf
hans haföi komið eins og þruma
yfir Callaghan, en honum var
ijóst, að hann varð að verða viö
siöustu óskum hans... Hafði hann
byggt upp þessa furðulegu veröld
handa dóttur sinni, vel þess vit-
andi, að hún gat aldrei staðizt?
— Það er sérlega heppilegt, að
þessi maður skuli einmitt nú vera
i Galway i viöskiptaerindum.
Heppilegt fyrir mig lika, ann-
ars hefði þetta tekið mig fleiri
mánuði. 1 bréfinu hafði Richard
beðið hann að hafa samband við
þennan mann, meðan hann dveldi
1 Englandi, en hann var um það
bil aö fara til Spánar. Ef hann
næði ekki sambandi við hann þar,
átti hann að skrifa til Spánar.
Svo sagði hann viö Winifred:
— Ég er búinn að hafa spurnir
af honum og þú getur hitt hann
þar klukkan þrjú á morgun. Ef
ykkur semur, þá getur þú fariö
strax meö honum á skipinu, hann
lætur úr höfn eftir tvo daga.
— Farið með honum? Hann sá
nú loksins eitthvað i svip hennar,
sem benti til áhuga, en það var
ekki meira en svo, aö hann hefði
veriö að stinga upp á þvi viö hana,
að hún færi milli bæja á trlandi.
— Já, Spánn, sagði hann fast-
mæltur. — Þú hefur verið þar
með föður þínum, já þú hefur ver-
ið þar áður.
Já, það hafði verið ein slöasta
ferðin þeirra. Það var vor. Hæö-
irnar voru þaktar hvitum
hibiscusblómum, sem álengdar
litu út eins og snjóbreiður og síð-
22 VIKAN 33.TBL.