Vikan - 15.08.1974, Qupperneq 30

svo sem ekkert undarlegt, þaö er
ekki á hverjum degi, aö maöur
eigi von á þvf, aö láta stóran tank-
bíl keyra sig niöur, já, myröa sig.
Hann var óstöðugur á fótunum,
þegár hann gekk aö veitingastof-
unni. Langferöabflstjórar vel-
komnir! stóö með stóru letri yfir
dyrunum. Þaö var i honum hroll-
ur, þegar hann ýtti upp hurðinni
og gekk inn, flýtti sér gegnum
salinn, inn á snyrtinguna.
Hann hallaöi sér yfir handlaug-
ina og þvoöi sér í framan meö
köldu vatni. Þegar hann haföi
þurrkað sér, leit hann i spegilinn.
Jahá, þér tókst þetta, aö minnsta
kosti, sagöi hann viö spegilmynd
sfna, tók upp greiöu og snyrti hár
sitt. Hann var nú farinn að anda
eölilega aftur. Allt i lagi, þetta
var andstyggileg martröö, en hún
var nú afstaðin og þú getur nú ek-
iörólegur til San Francisco, sagöi
hann viö sjálfan sig. Þar kemuröu
þér fyrir á góðu hóteli, kaupir þér
viskýflösku og skriður i notalegt
rúm, já og gleymir þessu öllu.
Hann sneri sér við og gekk fram I
veitingastofuna.
En fyrir framan dyrnar nam
hann staöar og lá við aö hann
næöi ekki andanum. Hann stóö,
sem limdur viö gólfiö og glápti út
um gluggann.
Tankbillinn stóö þar og fyllti
næstum hlaöið!
Mann ætlaöi varla aö trúa sin-
um eigin augum. Þetta gat ekki
veriö. Bilstjórinn var búinn aö
sigra, — já hann haföi sigraö!
Hann heföi getaö haft allan þjóö-
veginn fyrir sig einan. Hvers
vegna haföi hann þá snúiö viö?
Mann leit I kringum sig I saln-
um. Fimm menn sátu þr yfir
matnum, — þrir viö afgreiöslu-
boröiö og tveir I bás. Hann bölv-
aðisjálfum sér, fyrir þaö, aö hafa
ekki tekiö betur eftir þeim, þegar
hann gekk inn. Nú var ekki mögu-
legt, aö vita hver þeirra var bll-
stjóri á skrimslinu. Mann fann aö
fótleggir hans titruöu.
Hann gekk hratt aö næsta bás
og settist.
Vertu rólegur, hugsaöi hann.
Þetta er allt I lagi. Einn af náung-
unum þarna er bilstjóri á tank-
bflnum. Þaö þarf ekki endilega að
vera vlst, aö hann haldi áfram
þessum æöislega eltingaleik,
þessu einvigi. Flestir boröa há-
degisverö um þetta leyti dags. Aö
öllum llkindum haföi hann alltaf
hugsaö sér aö boröa þarna, og
kannski þess vegna flýtt sér
svona mikið. Hann gat hafa veriö
á of miklum hraöa, til aö hemla
snögglega þarna fyrir framan
hann og oröiö aö aka spöl lengra.
En þaö var staöreynd, aö hann
haföi snúiö viö, þaö gat veriö
ósköp einfalt.
Stúlkan bak viö afgreiösluborð-
iö kom til hans.og hann baö um
skinkusamloku og bjórglas.
Hann virti mennina vel fyrir
sér. Honum datt jafnvel I hug, aö
ganga til þeirra og spurja hver
æki tankbllnum. Já, hann gat
jafnvel beöiö afsökunar á þvl, aö
hafa kannski farið eitthvaö I
taugarnar á honum, já, hann gat
jafnvel boöiö honum ölglas, og þá
væri þetta mál út úr heiminum.
En hann sat sem fastast. Þaö
gat veriö aö mannauminginn væri
búinn aö gleyma þessu öllu. Þaö
gat veriö hættuspil, aö fara aö
fitja upp á þessu aftur, hugsaöi
Mann.
Stúlkan kom með brauöiö og öl-
iö. Hann saup á glasinu, en
svelgdist á, svo hann ætlaöi að
kafna úr hósta. Skyldi bflstjórinn
ekki skemmta sér vel yfir þessu
hóstakasti hans? Reiðin gaus aft-
ur upp I honum. Hann horföi út
undan sér á simann á veggnum.
Hann gat sem bezt hringt til lög-
reglunnar og kært manninn, þaö
gat enginn bannaö honum það. En
þá yröi hann að biöa hér, og hann
mátti engan tlma missa, hann
varö aö komast til San Francisco
I tæka tlö. Svo gat lika verið aö
bflstjórinn neitaöi öllu saman,
þaö voru engin vitni, lögreglan
gat eins vel trúaö honum.... Og þá
myndi hann kannski finna upp á
þvl aö hefna sln, veröa ennþá
djöfullegri. Guö!
Honum fannst óbragö af brauö-
inu og ölið var súrt. Hamingjan
sanna, hvers vegna sat hann hér
ennþá?
Mann stóö reiöilega upp og
gekk til dyra. Hann horföi beint
fram fyrir sig. Hann heyrði aö
fleiri stóöu upp. Þegar hann var
kominn út á hlaöiö, heyröi hann
hurðina skella eftir hinum, en
varaöi sig á aö llta viö. Hann reif
upp huröina á sinum bll og
slengdi sér undir stýriö. Hönd
hans titraöi svo, aö hann ætlaöi
ekki aö geta sett kveikjulykilinn i.
Vélin fór strax i gang og hann ók
út á þjóöveginn. Og hann sá, aö
tankbillinn, ipeö alla slna hala-
rófu, bakkaöi út af hlaöinu.
Nei! urraöi hann og steig fast á
hemlana. Svo þaut hann út úr
bflnum og hljóp til móts viö tank-
bflinn, titrandi af vonzku.
Bflstjórinn jók feröina.
— Heyröu, þú þarna, biddu!
kallaöi hann. — Biddu! En bil-
stjórinn jók ennþá hraðann og
sveigöi út á þjóöveginn.
Þegar hann var horfinn sjón-
um, gekk Mann aftur að bll sln-
um. Hann settist undir stýrið og
slökkti á vélinni. Þetta heföi hann
átt aö gera fyrr. Hann var hvort
sem var orðinn of seinn, svo hon-
um lá ekkert ár.
Hann beið I ellefu mínútur.
Svo lagöi hann af staö aftur, en
eftir nokkrar mlnútur snarheml-
aöi hann. Eins og hundraö metr-
um fyrir framan hann, stóö tank-
bfllinn, kyrr á vegarbrúninni.
Þaö var eins og Mann fengi
slag. Honum var ljóst, aö bfllinn
hans var þversum á veginum, en
hann gat ekkert gert, annaö en aö
glápa á ófreskjuna.
Hann heyröi I bflflautu og sá i
speglinum að gulur bill kom á
miklum hraða, beygöi til vinstri
og flautaöi meöan hann ók fram
hjá. Mann sá, með biturleik I
hjarta, aö hann þaut fram hjá
tankbilnum. Bllstjórinn I gula
bflnum þurfti heldur ekki að hafa
áhyggjur, hann var ekki hiö út-
valda fórnardýr.
Hvaö átti hann aö gera?
Ef hann gengi I áttina að tank-
bllnum, myndi ökumaðurinn
strax þjóta af stað og bíöa svo eft-
ir honum viö næstu beygju.
Hvaö á ég að gera? hugsaöi
hann, en svo harönaði svipur
hans. Hann ætlaöi ekki aö sitja
þarna allan daginn, svo mikiö var
vfst. Hann ók þvl út á veginn aft-
ur, sá skrlmsliö renna af staö, en
bilstjórinn jók ekki hraöann.
Hann rak út höndina og benti hon-
um aö aka fram úr. Hvaö átti þaö
aö þýöa? Var hann búinn aö
skipta um skoðun? Mann vildi
ekki trúa þvi.
En þjóövegurinn var auöur
framundan, svo langt sem augaö
eygöi. Þaö gat borgaö sig, aö aka
fram úr honum einmitt nú. Far-
artæki af þessari stærö, var ekki
eins létt I snúningum, eins og lítill
fólksbill. Ef hann gæti haldið
hundraö og tuttugu milna hraöa
og þeir kæmu svo aö bröttum
brekkum, þá var ekki möguleiki á
þvi, aö tankbillinn gæti tekið þær
beygjur á þessum hraða. Spurn-
ingin var aöeins sú, hvort hann
heföi sjálfur taugar til aö aka
svona hratt. Hann hafði aldrei
reynt þaö fyrr.
Skyndilega tók hann ákvörðun,
steig bensíngjöfina i botn og
sveigöi út á vinstri kant. Skrímsl-
iö hreyföi sig ekki, bíll Manns
þaut fram hjá. Hann sá nafnið á
bflhurðinni. Þar stóö KELLER
stórum stöfum, málaö á hurðina.
Svo jók hann ferðina upp I hundr-
aö og tuttugu milur. Allt I lagi,
Keller, nú skulum viö sjá hvað þú
getur.
Hann haföi ekiö drjúgan spöl,
þegar hann þoröi að llta I spegil-
inn. Gat þetta verið? Jú, hann .sá
ekki betur en að ferllkiö nálgaðist
óöum.
Svo varð vegurinn holóttur og
hann varö að beita allri athygli
sinni aö því, aö halda bílnum á'
veginum. Honum var ljóst, að
Keller myndi ekki hægja á sér.
Hvaö myndi hann gera, ef ein-
hver hjólbarðinn springi? Hann
sá þaö I anda, bllinn fara i hringi,
benslntankinn springa og bæði
hann sjálfur og bfllinn myndi far-
ast I ljósum logum...
Malbikið varö aftur slétt og
fellt. Hann leit snöggt I spegilinn.
Tankblllinn haföi ekki nálgast svo
mjög, en hann var samt rétt fyrir
aftan. Fram undan voru hólar og
björg. Mann reyndi að hugga
sjálfan sig með þvi, að hann
myndi græöa á þessum beygjum,
litli blllinn var liðugri I beygjun-
um. En það sem hann hafði mest-
ar áhyggjur af, var að fara niður
á moti, með þetta ferlíki á eftir
sér. Ef Keller næöi honum, þá
yröi þaö auövelt fyrir hann að
stjaka þessu litla farartæki út af
veginum.
Hann var nú þegar hættulega
nálægt vegbrúninni. Og ef hann
missti stjófrnina hér, á þessum
staö, þá vissi hann að hann heföi
enga von, hann þyrfti þá örugg-
lega ekki aö kemba hærurnar.
Hann vissi að það kæmi Keller
vel, þaö var einmitt þaö, sem
hann var að stefna aö. 1 huganum
sá hann glottandi ásjónu Kellers,
þegar hann sæi á eftir honum niö-
ur I hyldýpiö, án þess aö þurfa aö
stjaka viö honum.
Nú var vegurinn sannarlega
ekki beinn, hann var i eillfum
beygjum, upp og niður hæöir og
hóla. Mann jók samt ferðina.
Hann lá nú á hundraö og tuttugu
og fimm, næstum hundraö og
þrjátíu.
Klettarnir voru nú beint fram
undan, hann vonaöi aö hagnast
svolltiö á þvi aö aka upp á móti,
hann hlyti aö fá svolltiö forskot.
Hvernig sem þessi glæpamaöur
hagaöi sér, þá gat hann ekki auk-
iö feröina upp á móti I svona
þröngum beygjum. En ég get þaö,
hugsaði Mann, himinlifandi. Nú
var tækifæriö, aö skjöta honum
ref fyrir ra?s. Hvernig sem þessi
mannhundur færi aö, þá var úti-
lokaö, aö hann næði beygjunum á
þessum hraöa. En þaö get ég,
hugsaöi Mann.
Hann flaug llka upp á fyrstu
hæöarbrúnina. Fjandinn hafi það,
30 VIKAN 33.TBL.