Vikan - 15.08.1974, Page 34

HANDAN VIÐ
— Þaö er allt I lagi meö Elg,
þegar maöur er farinn aö þekkja
hann.
— Og þér lizt vel á dóttur hans?
Roöinn var horfinn úr andlitinu
á Viktor, en hún sá, aö hann var
taugaóstyrkur og langaði til aö
sleppa. Hann sagöi og leit fram-
hjá henni: —Já, liklega gerir mér
þaÖ.
Aftur greip hana ofurlitil
hræðsla, sem dró úr sjálfstrausti
hennar. Hún varð bliöari i máli.
— Jæja, komdu heim meö mér og
fáðu hádegismat.
Hann skipti um hendur á gildr-
unum og lét sem hann athugaöi
þær vandlega.
— Ég er að leggja af staö til
hans Elgs. Viö ætlum aö athuga
bifragrenin. Til þess er ég meö
þessar gildrur.
Hún þaut upp. — Svo að þaö er
þá stelpan sem á aö fá skinn i
kápu?
Hann hristi höfuöiö og horföi nú
beint framan i hana. —■ Nei, ég
veit nú ekki, hvort ég má segja
frá þvi, en hann Elgur ætlar aö ná
i skinn handa þér. Carol á þegar
einar tvær loökápur.
Hún stóð eins og stirönuö, reiö
og hreykin. — Þegar mig langar I
loökápu, fæ ég mér hana sjálf. Ég
vil ekki fá skinnin blóöug upp úr
mýrunum og saumuö af einhverj-
um klaufaskraddara.
— Þaö veit ég ekkert um. En ég
skal segja honum Elg þaö. Þvilö
hann væri aldrei aö veiöa bifra
bara að gamni sinu.
— Hvernig hefur hún dóttir
hans Elgs eignazt loökápu?
— Liklega keypt hana. En
spurðu ekki mig, Rósa. Hún er...
ööruvisi. Peningar skipta hana
vist engu máli.
Allt i einu sagöi hún, og án þess
að vita, hvaö hún var að hugsa: —
Ég ætla að fara meö þér aö bifur-
grenjunum. Vist vil ég fá þessi
skinn. Ég er ekkert stolt. Og mig
langar aö sjá þessa stúlku.
Rósa stóð og brosti framan i
Viktor. Nú virtist hann hafa öðl-
azt eitthvert verömæti, sem hún
hafði aldrei oröið áöur var hjá
honum. Hún haföi alltaf séö, aö
hann var laglegur, en nú var þaö
eitthvað meira. Þaö blikaöi á
ljósa háriö og ljóst hörundiö bar
meö sér heilbrigöi og karl-
mennsku. Fötin hans voru litsterk
en þó smekkleg. Hann stóö þarna
hikandi og átti bágt meö aö leyna
löngun sinni til aö losna viö hana.
— Ég veit ekki, hvernig hann
Elgur mundi taka þvl... eftir
þetta siöast... Þetta dýnamit v?r
heimskulegt tiltæki. En hann tek-
ur mig með sér, af þvi aö hún
Carol bað hann um það!
Rósa brosti og nú hlýlegar. Hún
lagði 'nöndina á úlnliöinn á hon-
um. — Viö lifum I frjálsu landi,
Vikki. Ég get fariö til bifrastifl-
unnar ef mér sýnist. Og ég get
farið meö þér, ekki satt. Þú ert
ekki búinn aö gleyma, er þaö? Ég
er stúlkan, sem þú varst vanur aö
heimsækja siðdegis.
Vandræöin skinu út úr bláum
augunum I Viktor. — Þaö er ekki
ég sem ræö þessari ferö, heldur
hann Elgur. Hann gæti oröiö
vondur.
Hann veröur þaö ekki. Ég ætla
aö fara meö þér. Við skulum fá
okkur aö boröa heima hjá mér og
svo löbbum viö úteftir, saman.
Hún þagnaði og brosti enn. — Ég
fer með þér Viktor og búiö taliö!
Hann hló vandræöalega. —
Skemmtilegast, aö sem flestir
séu. Ég var bara aö hugsa um,
hvernig hann Elgur mundi taka
þessu.
— Ég skal sjá um hann. Hún
stakk hendinni undir handlegginn
á Viktor.
1 vistlegu húsinu læknisins sátu
þau meðan Jennie haföi til mat-
inn. Viktor, sem var aldrei sér-
lega málskrafsmikill var þegj-
andalegri en venjulega. Honum
leiö illa og þaö hlakkaði I henni
yfir þessum vandræöum hans.
Hvenær sem hún leit af honum,
fann hún, aö hann var aö horfa á
hana. Sjálfstraustiö hjá henni
haföi nú rétt við og þessi nýi leik-
ur aö ánetja hann var skemmti-
legur af þvi aö nú þóttist hún al-
veg viss um sigurinn.
Hann sat á breiöa setbekknum
og nú varö honum tiölitið á klúkk-
una yfir arninum. Hún sat and-
spænis honum i djúpum stól meö
krosslagöa fætur og lét hnén sjást
undan feldinum á viöa pilsinu. —
Vertu ekki svona órólegur. Viö
höfum kappnógan tima.
— Þaö dimmir snemma nú orö-
iö.
— Viö náum þangaö. Hún
kveikti i sigarettu og blés reykn-
um að honum. Hann stóö upp,
gekk aö stóra glugganum og
staröi út á siödegisskuggana.
— Og þaö er oröiö kalt á kvöld-
in. Viö veröum aö sofa úti tvær
nætur. Þú þolir þaö varla, Rósa.
— Ég hef svefnpoka og ef þaö
ætlar aö veröa of kalt, þá skriö ég
bara til þin.
Hann stóö þegjandi og leit ekki
viö. Hún sagði: — Var þaö ekki
þetta, sem þú hefur alltaf viljaö?
Þá sagöi hann og þaö var léttir I
málrómnum: — Læknirinn er
kominn.
— Fallega gert af honum. Kem-
ur heim I mat.
Hvorugt þeirra sagöi orö fyrr
en Moline læknir kom inn I stof-
una. Hann var meö bros á vör, en
þaö hvarf er hann koma auga á
Viktor. — ö, þú ert þá þarna.
Sæll!
Viktor sagði: — Hún Rósa bauö
mér I mat. Hana langar til aö fara
meö okkur Elg og henni Carol,
upp aö bifrastiflunni.
Brosiö var horfiö af lækninum.
Munnurinn kipraöist saman og
svipurinn harönaöi. — Ég vil
ekki, aö þú farir, Rósa.
Rósa rétti úr fótunum, sléttaöi
úr pilsinu sinu og drap i vindl-
ingnum. — En ég fer nú samt.
Strax eftir mat. Jafnvel dóttir
hans Elgs á eina eöa tvær loökáp-
ur. Ég þarf aö fara meö þeim til
þess aö sjá um, aö þeir nái I nóg af
almennilegum skinnum.
Læknirinn settist þunglama-
lega á setbekkinn. — Ég get ekki
fariö neitt.
— Nei, auövitaö ekki. Þú
manst, hvernig fór seinast.
Hann leit á Viktor. — Þú þekkir
Miller-bræöurna. Þessa gömlu
piparsveina, sem eiga heima
þarna útfrá hjá þér.
Viktor kinkaði ákaft kolli, feg-
inn aö losna viö aö tala um ferö-
ina. — Já, ég frétti, aö sá eldri
væri meö einhvern slæman húö-
sjúkdóm.
— Já, hann er meir en vondur
og meö svona drykkjumanns-
hjarta efast ég um, aö hann lifi
þaö af.
Rósa sagði: — Þaö er naumast,
aö þú ert oröinn forbetraöur. Vik-
ur ekki frá starfinu þinu.
Hann leit ekki á hana, heldur
framhjá Viktor og á jurtirnar úti I
garöinum. — Ég þarf ekki aö fara
og engar áhyggjur aö hafa. Hún
Carol fer meö ykkur, svo aö...
— Svo aö hvaö? sagöi Rósa.
— Þaö var ekkert. Hann gekk
framhjá þeim og inn I borðstof-
una og þau gátu heyrt, aö hann
var eitthvað aö tala viö Jennie.
XIV.- kafli
Þau voru búin að höggva eldi-
viö hjá Latimershúsinu, áöur en
veiöimennirnir kæmu um haust-
ið. Og aö verkinu loknu gengu þau
feögin aftur aö kofanum. Þaö var
komiö rauöleitt kvöldhúm og
skuggarnir orðnir langir. Vatniö
var oröiö dekkra á litinn og
spegilslétt. Og bak viö kofann
stóöu furutrén, há og tignarleg.
Elgur náði sér I sápu og hand-
klæöi og sat á bryggjunni aö þVo
sér fæturna. Carol sat þegjandi á
grasinu og hvildi sig. Svo stóö hún
upp og sagði: — Þaö er vist bezt
aö fara aö hafa til matinn.
— Nei, sagöi Elgur. Hann varö
alltaf vandræðalegur, þegar
svona stóö á. — Nei, lofaöu mér,
aö gera þaö. Taktu þaö rólega,
Carol.
Hvenær, sem nún bauöst til aö
taka að sér eitthvert húsverk,
fannst honum hann eiga aö gera
þaö sjálfur. En dóttir hans haföi
farið sinu fram og tekiö að sér
verkin, sem höföu veriö föst atriöj
i öllu lifi hans. 1 fyrstunni haföi
hann leyft henni aö taka i annan
endann á stórviöarsöginni af þvi
aö hann hélt aö hún heföi gaman
af þvi. En eftir þvi sem dagarnir
liöu, haföi hún ekki viljaö yfirgefa
þessa stööu sina öörumegin viö
trjábolinn. Og hún varð fljotari til
en hann að hefja matartilbúning-
inn. Kofinn var nú orðinn miklu
snyrtilegri. Búiö var um rúmin á
hverjum morgni og gólfiö sópaö
tvisvar á dag.
Carol stóö gleitt á bakkanum og
horföi út á vatniö, meö hendur á
siöum.
— Pabbi, sagöi hún. — Þarna
er báturinn á feröinni.
Elgur hætti aö þvo og horföi út á
vatniö, sem var oröiö skuggalegt i
rökkrinu. — Þaö hlýtur aö vera
hann Viktor. Hann er seint á ferö-
inni.
— Þaö er einhver með honum.
Kona.
— Hún Rósa Moline. Það lá svo
sem aö, aö þessi friöur stæöi ekki
lengi. Elgur rétti úr sér. Bátnum
miðaöi hratt i áttina til þeirra.
Hann sá blika á hvita háriö á
Viktor og svo bláa litinn á fötum
34 VIKAN 33. TBL.