Vikan - 24.10.1974, Page 21

arturinn
Barþjónninn ypti öxlum og
gretti sig.
— Viö græöum ekkert á þessu,
sagöi David, — viö skulum spyrja
mennina fyrir utan.
En þegar þau komu út, voru
þeir farnir. Þaö lágu þrjár götur.
út frá torginu og þau komu sér
saman úm aö reyna þær eftir röö.
David leit á úriö, þegar hann gekk
út af veitingahúsinu, þaö var aö-
eins korter siöan þau yfirgáfu bil-
inn. Þegar þau gengu inn i göt-
una, sem næst var, kom David
eitthvaö i hug, eitthvaö, sem hon-
um fannst uggvænlegt.
— Sjáöu, sagöi Helen, — þessi
barþjónn hlýtur aö vera blindur.
Hún benti á skiltiö, sem sagöi til
um götunafniö. Þaöan snarhall-
aöi gatan. Húsiö var nokkuö neö-
arlega. Lokaö og dimmt. Þaö var
dyrahamar á huröinni og þau not-
uöu hann, en þaö bar engan ár-
angur.
Helen gekk út á miöja götuna,
til aö viröa betur fyrir sér húsiö.
— Þaö þýöir ekkert aö eyöa tim-
anum i þetta, sagöi hún.
En þá skeöi þaö.
David þaut fram, um leiö og
hann heyröi hávaöann. Hann bók-
staflega hrifsaöi hana undan biln-
um og skellti henni upp aö hús-
veggnum, meöan billinn þaut
áfram, ljóslaus. Hann straukst
viö veggina og hvarf svo niöur
hæöina og á eftir varö dauöaþögn.
A broti úr sekúndu haföi eitt-
hvaö hvarflaö aö David, eitthvaö,
sem stakk hann og nú var honum
ljóst hvaö þaö var: — dökkur
skuggi á götunni, sem var of
þröng fyrir bilinn þeirra. Þaö var
þessi bill. Og hann beiö þeirra
þar...
Hann mundi óljóst eftir
háværum röddum og mörgum
andlitum, sem virtu hann fyrir
sér. Hann haföi veriö borinn upp á
loft. Svo var honum ljóst, aö hann
lá i rúmi og þaö sat maöur viö hliö
hans, sem var aö skera ermina á
jakkanum hans I sundur, til aö
komast aö blóöugri kássunni á
handlegg hans.
Maöurinn horföi á hann og
brosti.
— Hvernig liöur þér?
— Agætlega, sagöi David. En
rödd hans kafnaöi I kverkunum,
Hann fann mikiö til i hand-
leggnum.
— Þetta er ekki svo slæmt, sem
þaö litur út fyrir aö vera, ég get
huggaö þig meö þvi. Viö
hreinsum þetta allt og þá lagast
þaö. Hann rétti höndina aö
læknistösku, sem stóö opin á stól
og fór aö taka ýms áhöld upp úr
henni.
— Ert þú einn af gestunum
hér? spuröi David.
— Já.
— Þaö var svéi mér lán fyrir
mig, aö læknir skyldi vera hér
staddur. Hvar er Marcel?
— Hann er úti, aö athpga hver
á sök á þessu. Læknirinn herpti
saman varirnar. — Þaö er alveg
furöulegt aö menn skuli vera
skjótandi hér um þetta léyti. Þaö
ætti ekki aö leyfa drukknum
mönnum, aö hafa skotvopn undir
höndum. Þaö mátti ekki miklu
muna, aö þeir heföu drepiö þig.
Jæja, þannig átti þetta aö lita
út, þaö átti aö heita óhapp.
Einhver dfykkjurútur haföi óvart
skotiö á Englendinginn. Senni-
lega átti þaö aö vera skýringin.
Læknirinn batt vandlega um
sárin og gaf honum sprautu. —
Þetta er til aö fyrrbyggja Igerö.
Ég skil svo eftir nokkrar töflur
viö verkjunum.
— En heyröu mig, sagöi David,
svona eins og til aö segja
eitthvaö. — Hefur veriö kallaö á
lögregluna?
— Þaö held ég ekki, sagöi
læknirinn. — Þetta var óhapp,
ekki annaö, held ég. Hann rétti
honum tvær verkjatöflur og
vatnsglas og David tók þaö af
hlýöni. — Þú ættir aö sofna núna.
Ég lit til þin á morgun.
David lá grafkyrr og beiö þess,
aö verkjatöflurnar færu aö hafa
áhrif. Hann verkjaöi svo I hand-
legginn, aö hann gat ekki sofnaö.
Hann lá þarna bara og beiö þess
aö Nicole kæmi. Hann vissi aö
hun myndi koma.
Hún var varkár. Hún beiö I
klukkustund. Aö lokum opnuöust
dyrnar hægt og hún smeygöi sér
inn og læddist aö rúminu hans.
— Hvernig líöur þér? spuröi
hún lágt.
— Mér liöur vel. Þetta er, eins
og þeir segja I kvikmyndunum,
aöeins skráma. Segöu mér, hvaö
er um aö vera þarna niöri?
— Ekkert. Þaö eru allir komnir
I rúmiö. Hún hikaöi svolitiö.
Nema Marcel.
■ — En Paul?
— Jú, Paul lika.
David andvarpaöi. — Þaö er
skárra, Nicole. Þaö er kominn
timi til aö hætta viö allar þessar
lygar. Hvaö var þaö, sem
þú ætlaöir aö segja mér, þarna'
niöri I garöinum? Þær fréttir,
sem þér fannst ég ætti aö vita,
min vegna?
Hún virtist rólegri nú. Hrokinn
leyndi sér auövitaö ekki* en þaö
var eins og hún reyndi aö leyna
honum og David fannst, sem hún
heföi tekiö ákvöröun um eitthvaö,
sem haföi kvaliö hana allan
daginn.
— Veiztu hver skaut á þig?
spuröi hún.
— Ég býzt við aö þaö hafi veriö
Paul.
Hún kinkaöi kolli. — Og veiztu
hvers vegna hann reyndi aö drepa
þig?
David var þögull um stund, svo
sagöi hann: — Ég hugsa aö þaö sé
vegna þess eina, sem viröist
stjórna öllu lifi hans... peninga.
Nicole náöi I stól ög settist viö
hliöina á rúmi hans. Hann sá þá
aö hún var ekki eins róleg og hon-
um haföi fundist i fyrstu. Hann
sá, aö hendur hennar skulfu. —
Jæja þú hefur þá' komizt aö þvi,
sagöi hún.
— Ég trúi þvi ekki, sagöi
David.
— Paul trúir þvi.
— Jæja. Þaö er llklega betra aö
þú segir mér þetta allt eins og þaö
er, hreinlega stafir það fyrir
mig... Hvers vegna heldur Paul
þetta? Hvenær fór hann að trúa
þessu?
— Marcel sagöi honum þaö
einu sinni, þegar hann var
drukkinn og Paul haföi gert
honum eitthvað gramt 1 geöi. En
Marcel hélt aö þú værir dáinn.
Paul gleymdi þessu öllu. En svo
heyröi hann aö von væri á þér og
hann fór til aö sjá hvernig þú litir
út. Þaö var þegar þú komst fyrst
á hótelið, manstu ekki eftir þvi?
Hann beiö þar eftir þér, til aö sjá
þig. Og þegar hann sýndi mér
myndina seinna, þa gat jafnvel ég
séö þaö. Þú ert mjög likur henni.
— Henni.
— Madeleine Herault.
Þessu haföi hann ekki búizt viö.
Hitt haföi hann getað skiliö. En
ekki þetta. Hann hugsaöi tii
Ef óvinum Davids hefur komið til hugar,
að þeir gætu hrætt hann, svo hann hyrfi á
braut, þá skjátlaðist þeim hrapaUega. Nú
var það lika ást hans á Helen, sem veitti
honum styrk og i hjarta sér var hami
ákveðinn i að komast að öUum sannleik-
anum.......
Framhaldssaga
eftir
Ahne Stevenson
43. TBL. VIKAN 21