Vikan - 24.10.1974, Side 23

aldrei á ævinni liBið eins hrylli-
lega, eins og meBan ég var aB
komast hingað aftur.
— Ég vildi aB ég hefBi vitaB
þaB.
— Svo þegar ég kom til herra-
garBsins og mér var sagt hvað
hefBi skeB, hefBi ég getaB myrt
meB köldu blóBi og þaB geri ég, ef
einhver reynir aftur.
David brosti. — Ég vildi aB ég
hefBi báBa arma heilbrigBa, svo
ég gæti þrýst þér aB mér. Ég vildi
óska þess, aB ég hefBi vitaB aB þú
elskaBir mig, áBur en þú fórst til
Parisar.
— Ég vissi það ekki sjálf, fyrr
en ég var komin þangaB.
— Ertu nú viss um aB þú getir
elskaB mann, sem hefur ekki einu
sinni ákveBiB föBurnafn?
Hún hló. — Þú verBur aB
mi'nnsta kosti loBinn um lófana,
er þér ekki ljóst, aB ég er aB sækj-
ast eftir peningunum þinum?
Notaleg værB færðist yfir hann,
hann fann ekki eins mikiB til i
handleggnum og áður og hann
dottaBi I sætinu.
David hrökk upp, þegar Helen
stöðvaBi bilinn fyrir utan húsið
hans. En þá fann hann, aB svefn-
inn hafBi sfBur en svo gert honum
gott, hann fann miklu meira til en
áBur. Þegar hann klöngraðist út
úr bflnum, fann hann kvalirnar
frá öxl og fram I hendi. Hann hall-
aBi sér aB Helen til stuBnings, hélt
utan um' hana með heilbrigBBa
arminum og lagði vanga sinn að
vanga hennar.
— Þú ert glóandi heitur, sagBi
hún. — Þú ættir aB vera i rúminu.
— Þar er ég þér sammála,
sagBi hann.
En þaB, aB hún hafBi komið til
hans viBurkennt aB hún elskaði
hann, létti honum kvalirnar.
Hann fann svo vel, aB hann hefBi
ekki eins getaB horfst i augu viB
alla þessa flækju, ef hennar hefBi
ekki notið viB.
Hann sneri höfBinu og leitaði aB
vörum hennar. Það varð langur
og innilegur koss.
Helen sagBi að lokum: — Ef við
ætlum aB fara inn, þá skulum
viB gera þaB strax.
Hann náBi i lykilinn i vasa sin-
um og opnaBi aBaldyrnar. Þung-
legtandrúmsloftiB kom honum nú
kunnuglega fyrir, honum fannst
næstum þvi að húsið væri aB
bjóBa sig velkominn heim. Þau
fóru strax upp á loft og þangað
sem loftstiginn stóð upp við vegg
á ganginum og Helen gat auB-
veldlega komiB honum fyrir. Hel-
en gekk á undan upp stigann og
opnaBi lofthlerann. — Þú ert alls
ekki i standi til að skriBa upp,
sagBi hún.
— Það er allt i lagi, en passaðu
þig, svo þú hálsbrjótir þig ekki.
— Ef þú heldur stiganum föst-
um meB fætinum, þá getum viB
komiB i veg fyrir þaB. Viltu svo
segja mér, hvað það er, sem ég á
aB finna.
— ÞaB voru þarna nokkrar inn-
rammaBar myndir, rétt hjá
gömlum glymskratta. Ég held aþ
ein af þessum myndum sé áf
Madeleine.
— Ég hefi ekki hugmynd um
hvernig hún leit út, sagBi Helen.
— Ef þaB er satt, sem þau eru
aB segja, svaraBi David, — þá
ættir þú aB geta fundiB hana.
Helen leit fast á hann. Hann
vissi ekki hvaB þaB var, sem hún
var aB reyna að sjá, en eftir and-
artak sagBi hún: — Allt i lagi, ég
reyni þaB sem ég get og svo kíifr-
aði hún upp stigann.
Honum fannst hún hafa veriB
eilifBartima i burtu. Þegar hún
kom niBur stigann aftur, hélt hún
á innrammaBri mynd. — Ég held
aB þetta sé myndin, sem þú ert aB
leita aB, sagBi hún.
Þetta var mynd af ungri stúlku,
liklega um tvitugt. HáriB náBi
niBur á axlir og var greitt frá enn-
inu. Hún var i blússu og pilsi og
blússan var há I hálsinn. Hún sat
á stól og sneri sér eiginlega frá
myndavélinni, en samt voru and-
litsdrættirnir mjög greinilegir.
Hún var brosandi.
— ÞaB er ekki nokkurt vafa-
mál, þú ert mjög likur henni,
sagBi Helen bliBlega. — Þú hefur
sama augnasvip.
Hann hafði alltáf haldiB aB hann
hefBi erft augnsvipinn frá hinum
brezka föður sinum. Simone hafði
brún augu, en það var greinilegt,
aB Madeleine var með ljós augu,
en um litinn var ekki hægt aB
dæma af myndinni, en svipurinn
var sá sami. Honum fannst næst-
um eins og hann væri aB lita i
spegil.
Hann hallaBi sér upp aB veggn-
um. — Helen, ég verB aB finna
þessa konu.
— Frú Desgranges?
— Ég er viss um, aB hún vett
allan sannleikann. Hún getur sagt
mér hvaB skeBi. Hún hlýtur aB
vita hvernig Madeleine dó, hvort
hún dó af barnsförum og hvort
barnið hennar hafi veriB andvana
fætt, eBa hvort þaB hefur veriB lif-
andi.
ÞaB, aB nafn Madeleine var
ekki á listanum yfir þá, sem höfBu.
látiB llfiB I þjónustu andspyrnu-
hreyfingarinnar, gat skýrt þaB,
aB hún hefði látizt af barnsförum,!
en ekki i bardaga viB ÞjóBverja.
• —Ég verB að finna hana, sagði
David. — Ég get ekki beBiB eftir
aB láta lögregluna um þaB. Ég
veit aB ég fæ ekki friB, fyrr en ég
er búinn aB vita sannleikann.
Þetta er alveg komiB á sálina.
SkilurBu mig ekki?
• —Jú, svaraBi Helen bliBlega.—
Ég skil þig vel. HvaB viltu þá aB
viB gerum nú?
— ViB skulum aka til hótelsins
og leggja á ráBin I rólegheitum.
Klukkan var orBin háJf tvö,
þegar þau komu til hótelsins.
NæturvörBurinn hrópaði upp yfir
sig, þegar hann sá i hvaBa ástandi
David var. Helen notaBi sér unjlri
unhans ogbað hann aB færa þeim
kaffi og samlokur úpp á herbergi
Davids.
■ — Ef allt fer aB venju, þá máttu^
bóka að Miles Lazeúby, hinn'
mikli aðdáandi rómanska tima-
bilsins, gengur fram hjá dyrunum
minum, þegar viB komum upp.
Framhald i næsta blaBi
GISSUR
GULLRASS
e-ftir-
BILL KAVANAGH e.
FRANK FLETCKEFZ
43. TBL. VIKAN 23