Vikan - 24.10.1974, Síða 32

Bekkjarsystir hennar sagöi,
þegar hún minntist hennar: „Þaö
var allt i lagi meö Barböru. En
hún var stelpa, sem leyföi engum
að koma of nálægt sér. Ég held aö
hún hafi ekki átt neina uppá-
haldsvinkonu eöa uppáhalds-
kennara. Ég haföi alltaf á tilfinn-
ingunni, aö hún myndi vaxa upp
og... eiginlega hverfa”.
Barböru sjálfa grunaöi oft hiö
sama, og sú hugsun kvaldi hana.
,,í hvert skipti, sem ég reyndi
aö sjá fyrir mér framtíö mlna,
rakst ég á auöan vegg. Ég sá
hvorki yfir hann né fyrir endann á
honum. Ég sá hvorki börn, eigin-
mann né heimili. Ég sá ekki, aö
min gæti beöiö venjulegt llf.
Helzta skýring min á þessu var,
aö ég myndi deyja ung. Um skeiö
var ég viss um, aö ég ætti ekki
nema 6 mánuöi eftir”.
Barbara útskrifaöist frá Eras-
mus Hall gagnfræöaskólanum
meö ágætiseinkunn og verölaun I
spænsku. Hegðunareinkunn
hennar var þó ekki eins glæsileg,
én endurspeglaöi sjálfstæöis- og
uppreisnarþörf hennar. Til aö
taka litið dæmi, þá haföi kennari
hennar I Gyöingatrú sagt nem-
endunum, aö þeir ættu aldrei aö
taka sér I munn oröiö jól, en á
leiöinni út úr stofunni gat Bar-
bara ekki stillt sig um aö hrópa
þaö eins hátt og hún gat.
Þrátt fyrir góðan námsárangur
virtist enginn vænta mikils af
Barböru. En þótt hún hlyti litla
uppörvun var hún staöráöin I þvl
aö komast áfram. Hún fór aö
gæta barna hjá kínverskri fjöl-
skyldu og vann á kvöldin á kln-
verskum veitingastaö I nágrenn-
inu.
„Mig langaði. til aö vera hluti
minnihlutahóps —hafa heiminn á
móti mér”.
Ég varö aö komast á toppinn
Barbara fór ekki út fyrir
Brooklyn, fyrr en hún var 14 ára.
Þá tók hún neöanjarðarlestina
niöur á Times Square á Manhatt-
an til aö sjá siödegissýningu á
„Dagbók önjiú Franic”. Hún
keypti miöa á efri svölum fyrir
1.75, sem hún haföi sparað sam-
an.
„Ég var svo aftarlega, aö ég
gat varla greint leikarana”, sagöi
hún slöar. „En úr þóssu sæti sá
ég loksins yfir vegginn. Ég vissi,
að ég varö aö veröa stjarna”.
„Ég gat aldrei fellt mig viö aö
lífið væri þaö, sem þaö var. Meira
aö segja meöan ég var mjög lítil,
var ég aö reyna'aö gera þaö ann-
aö en þaö var. Ég held, aö þaö sé
ástæöan fyrir þvl, aö maöur ger-
ist ieik'ari — til aö geta lifað I hug-
myndaheimi og komizt I shert-
ingu við dýröina. Ég varö aö
komast alla leiö á toppinn. Mér
dugöi ekki aö veröa meöalmann-
eskja. Til þess hef ég of stóran
munn”.
Munnur hennar er ögrandi og
hæöinn, en þó freistandi. Um leiö
er þessi munnur eitthvaö varnar-
laus. Þótt Barbara sé oröin 32
ára, má enn sjá mörk bernskunn-
ar á andliti hennar.
Móöir Barböru var hagsýn og
varkár kona og hvatti hana til aö
gerast skrifstofustúlka. En Bar-
bara var ekki á þvl, og til aö gera
áætlanir móöur sinnar aö engu,
lét hún neglur sinar vaxa. „Ég
var svo hrædd um, aö ef ég læröi
aö vélrita og hraðrita sæti ég föst
viö ritvélina þaö sem eftir væri”.
Hún læsti sig tlmunum saman
inni á baöherbergi og æföi þar
sigarettuauglýsingar fyrir fram-
an spegilinn og þjálfaöi þannig
meöfædda hæfileika slna. Hún tók
endalausar myndir af sér I sjálf-
sala I nærliggjandi skemmtigaröi
og reyndi I hvert skipti nýja hár-
greiöslu og snyrtingu.
„Ég vissi, aö ég var ekki falleg
og reyndi þvi aö vera þannig, aö
ég vekti eftirtekt”.
Slöar, er hún lék I Dunny Girl,
sagöi hún setningu, sem var eins
og klippt út úr æsku hennar:
„Helduröu aö sætar stelpur veröi
I tizku til eillfðar?”
. „Ég held, aö hún hafi fengiö
óskarinn fyrir þessa setningu”,
sagöi einn leikstjórinn. „Þessi
setning virtist koma beint frá
hjartanu”.
„Mér fannst viö Fanny Brice
svo likar, aö ég þurfti ekkert á
mig aö leggja til að ná henni”,
sagöi Barbara.
Svo örugg var Barbara með
leik sinn, aö hún sagöi vini sínum,
áöur en byrjaö var aö sýna mynd-
ina, aö næstu Óskarsverölaun
væru frátekin handa henni.
Málaöi leiktjöld og saumaöi
búninga
A unglingsárum slnum eyddi
Barbara öllum frlstundum sínum
og peningum I kvikmyndahúsum.
Hún var ákveöin i þvl aö flytja frá
Brooklyri eins fljótt og hún gæti.
Hún litaði hár sitt ráutt og kallaði
sig Angelinu Scarangellu til aö
vernda sitt eigiö nafn, þar til
hennar tlmi væri kominn. Hún
var ákveöin I aö nota nafn sitt,
þegar hún heföi slegiö I gegn, þvi
hún vildi, aö þegar hún væri orðin
stjarna væri enginn I vafa um, aö
þaö væri hún.
Hún var aldrei I vafa um, aö
hún ætti eftir aö slá I gegn. Þegar
hún fékk ihlaupavinnu sem sæta-
vlsa reyndi hún að líta undan,
þegar hún vlsaöi fólki til sætis.
„Hvernig ætti nokkur aö geta litiö
á mig sem stjörnu, ef hann myndi
eftir mér sem sætavisu I litlu
blói?”, spuröi hún.
Þegar hún var 15 ára fékk hún
sumarvinnu hjá litlum leikflokki.
Þar vann hún við aö mála leik-
tjöld og sauma búninga, og þaö
var góö byrjun. „Rockefeller
byrjaöi á þvl aö selja blöö, ekki
satt?” sagöi hún, er hún minntist
þessara daga. Henni tókst að fá
smáhlutverk hjá leikflokknum,
m.a. lék hún kynþokkafulla vél-
ritunarstúlku I grínleik.
Þetta sumar veitti Barböru
sjálfstraust framar öllu:
„Ég vissi, aö ég varö aö veröa
einhver. Og ég ákváð aö ég skyldi
ekki aöeins veröa bezt á einu
sviöi, heldur bezta Broadway
stjarnan, bezta grammófón-
stjarnan og bezta kvikmyndaleik-
konan I heiminum”
Aö loknu gagnfræöaprófi, þegar
Barbara var 16 ára, flutti hún niö-
ur á Manhattan til aö framfylgja
fyrirætlun sinni. Hún fékk illa
borgaöa vinnu hjá tryggingafé-
lagi og deildi ibúö meö tveimur
vélritunarstúlkum. Móöir hennar
var yfir sig hrifin og lagöi mikla
áherzlu á kosti skrifstofustarfs-
ins.
Barbara sjálf vissi, aö skrif-
stofudagar hennar yröu ekki
margir. Þaö var ómögulegt aö
vera I fastri vinnu, jafnframt þvi
aö fara á milli umboösmanna
leikhúsanna, fara 1 viötöl og til
reynsluleiks. Samstarfsfólkiö á
skrifstofunni fór fliótlega aö veita
þvl athygli, hve langan matar-
tima hún tók, hve lengi hún var
oft fjarverandi á daginn og hve
snemma hún fór heim.
Umboösmenn leikhúsanna
höföu ekki mikinn áhuga á þess-
ari ungu stúlku og Barbara vor-
kenndi þeim, hve heimskir þeir
voru: „Fátt er meira niöurlægj-
andi en ganga á milli umboös-
manna”, sagöi hún síöar. „Þaö
ætti enginn aö þurfa aö betla
vinnu. Ég reyndi þó aö sýna
sjálfri mér viröingu og fór aldrei
tvisvar til sama umboösmanns.
Ég vissi, aö ég var góö. Ég vissi,
aö þaö kæmi aö þvi, aö þeir kæmu
til mln. Um þaö var ég ekki I nein-
um vafa”.
Sjálfstæöiskennd Barböru og
tilfinning hennar fyrir, hvaö væri
rétt og hvaö rangt, voru alltaf
vakandi. Hún féll á prófi hjá hin-
um valdamikla Lee Strasberg hjá
leikarasamtökum New York.
Hann spuröi hana, hver væri
uppáhaldsleikkona hennar.
Venjulegu svörin voru Kim Stan-
ley eöa Geraldine Page, þvl þær
höföu veriö uppáhaldsnemendur
Strasberg. En Barbara svaraöi:
„Rita Hayworth”.
Leikstjórinn William Wyler
sagöi eitt sinn: „Hreinskilni
hennar er ótrúleg — jafnvel þótt
hún sé henni hindrun á frama-
brautinni”.
Aöaltakmark Barböru var aö
veröa alvarleg leikkona. 1 leik-
skólanum móögaöist hún heiftar-
lega, þegar henni var sagt, aö hún
heföi mikla hæfileika sem grln-
leikkona.
„Hún lét mér skiljast, aö mitt
hlutverk væri aö gera hana aö
eins konar sorgargyöju”, sagöi
Eli Rill, sem kenndi henni
snemma á ferli hennar.
32 VIKAN 43. TBL.