Vikan - 24.10.1974, Qupperneq 33

Hver nýr söngur sem nýtt leikrit
Hún haföi engin plön um aö
veröa söngvari. En þegar aö þvl
kom, aö henni var sagt upp starf-
inu á skrifstofunni, ákvaö hún aö
framfleyta sér meö söng.
Hún ték þátt I samkeppni nýliöa
á litlum næturklúbb i Greenwich
Village. Hún ákvaö aö syngja lag-
iö ,,A Sleeping Bee”. Kunningi
hennar frá þeim tima minntist
þess, aö hún bauö vinum sínum
upp I Ibúöina, sem hún var nýbúin
aö taka á leigu yfir fiskverzlun.
Þeir áttu aö hjálpa henni aö yfir-
vinna feimnina viö áheyrendur:
,,Hún var svo óörugg, aö hún
sneri sér aö veggnum, þegar hún
söng. Ég gat ekki séö, aö hún
myndi nokkurn tima vinna bug á
óstyrk sinum. Þetta var meira en
venjulegur sviösótti. Hún var
gagntekin skelfingu”.
Barbara kynnti sig sem Ange-
linu Scarangellu frá Smyrna, og
hún vann fyrstu verölaun I sam-
keppninni. Hún var ráöin I nætur-
klúbbinn „The Lion Club” upp á
50 dollara á viku og ókeypis
kvöldverö.
Þeir, sem sáu Barböru I upp-
hafi söngferilsins, vissu ekki,
hvaö þeir áttu aö halda um þessa
tötralegu tyrknesku stúlku meö
Brooklyn-hreiminn og Nefriditi
prófllinn, sem söng barnalög eins
og „Who is afraid of the big, bad
Wolf”. En hvaö um þaö, áheyr-
endur uröu aö viöurkenna, aö
svona skemmtikraftar voru
sjaldgæfir.
Þaö leiö ekki á löngu, þar til
hún var ráöin á „Bon Soir”, einn
vinsælasta næturklúbbinn I
Greenwich Village og nú undir
eigin nafni.
Barbara virtist ekki sérlega
ánægö meö aö vera oröin söng-
kona „Ég sagöioft viö sjálfa mig:
Ég er leikkona. Hvernig st^ndur
þá á þvi, aö ég stend hér og syng?
Þaö tók mig nokkurn tlma aö
gera mér grein fyrir, aö flutning-
ur söngs var aöeins einn háttur á
aö leika. Þegar ég var bún aö átta
mig á, aö hver nýr söngur var
sem nýtt leikrit, nýtt hlutverk,
leiö mér betur”.
Dagarnir, sem Barbara vill
gleyma, voru brátt á enda. Kvöld
nokkurt kom leikhússtjóri aö
nafni Marty Erlichman inn á
„Bon Soir”, til aö sjá Phil Leeds,
sem var aöalstjarna kvöldsins:
„Ég sat viö borö meö nokkrum
valdamiklum umboösmönnum og
tveimur áhrifamiklum leikhús-
stjórum. Barbára var fyrsta
skemmtiatriöi kvöldsins. Og þú
mátt trúa þvl, aö hún vár ekki
hálfnuö, þegar allir sneru sér
undan og fóru aö tala saman”.
Erlichman varö ákaflega hrif-
inn af Streisand. Þegar atriöi
hennar var lokiö, fór hann til
hennar aö tjaldabaki og kynnti
sig. Hann vildi gerast einkaum-
boösmaöur hennar. „Hún haföi
þegar umboösmann, þegar þarna
var komiö sögu, en ég keypti hana
fyrir 700 dollara, sem ég fékk aö
láni hjá Barböru”.
Erlichman visSi, aö Streisand
bjó yfir ótrúlega miklum hæfi-,
leikum. En hann vissi einnig, aö
þaö yröi ekki auövelt aö gera
stjörnu úr henni:
„Barbara fer sinar eigin leiöir,
og sllkt fólk eiga margir erfitt
meö aö skilja. Umboösmenn og
leikstjórar sögöu viö mig: „Láttu
laga á henni nefiö og fáöu hana til
aö hætta aö syngja þessa vitlausu
söngva”. En ég vissi, aö þaö eina,
sem vit var I, var aö biöa eftir þvl
aö heimurinn áttaöi sig á henni”.
Þegar hann sagöi Barböru, aö
einn leikstjórinn heföi lagt til, aö
hún fengi sér ný föt — föt, sem litu
ekki út fyrir aö vera svona gömul
— varö hún bæöi undrandi og sár.
„Ég er enginn hippi”, mót-
mælti hún. „Ég kaupi þetta bara
af þvl aö þaö er ódýrt. Þar aö auki
hljóta allir þeir, sem eru nógu
rlkir til aö selja gömlu fötin sln,
aö vera hreinir. Ég á viö, aö þeir
hljóti aö vera nógu rlkir til aö fara
I baö”.
Loksins féllst hún á eina breyt-
ingu aö fella niöur miönafn sitt,
nafn, sem henni haföi aldrei falliö
viö.
Erlichman fór aö öllu meö gát,
en komst þó ekki hjá því aö gera
mistök meö Barböru. Hann út-
vegaöi henni hlutverk I „Another
Evening with Harry Stones”,
refíu, sem ekki var sýnd á Broad-
way. Þetta var fyrsta leikhlut-
verk hennar. Revlan var ekki
sýnd nema einu sinni, 21. október
1961. Barbara sleikti sárin á
„Caucus Club” f Detroit, áöur en
hún fór aftur til New York, til aö
koma fram á klúbbnum „Blái
engillinn”. Þaö var þar, sem leik-
stjórinn David Merrick sá hana
og baö hana um aö koma til
reynsluleiks I „Ég get fengiö þaö
handa þér I heildsölu”.
Barbara stal ekki aöeins sen-
unni frá aöalleikaranum Elliott
Gould, heldur einnig hjarta hans.
Hann var alinn upp I lág-miöstétt-
ar-hverfinu Bensonhurst I Brook-
lyn og hét þá Elliott Goldstein.
Þau skildu hvort annaö. Þau
vissu, hvernig þaö var aö vera sár
og einmana. „Þvl betur, sem ég
kynntist henni”, sagöi Gould,
„þvl heillaöri varö ég af henni.
Hún þarfnaöist verndar. Mér
fannSt hún... frábær”.
Skellti simtólinu á Gould
Þegar sýningar hófust á
„Heildsölunni”, sveif frægö Bar-
böru hátt. En hún hélt, að
ástaræfintýriö væri á enda, þvl
hún stóö I þeirri trú, aö Elliott
væri oröinn hrifinn af annarri
stúlku I leiknum. Hún neitaöi aö
tala viö hann. Hann reikaöi um
Manhattan og hringdi til hennar á
hálftlma fresti, aðeins til aö láta
skella á sig. Loksins fór hann
heim.
Um fjögurleytiö um morguninn
var dyrabjöllunni hringt. Bar-
bara stóö fyrir utan. „Tárin
runnu niöur kinnar henni. Ég
haföi aldrei séö hana gráta fyrr”,
sagöi hann. — Hann þerraði tár
hennar og fékk hana til aö brosa.
Slðan fylgdi hann henni heim I
litlu Ibúöina uppi yfir fiskbúöinni.
Hún baö hann um aö vera kyrran,
og hann gerö þaö.
„Viö fórum aÖ búa saman, þvl
viö vildum hafa þaö þannig. Viö
vorum mjög háö hvort ööru”,
sagöi Elliott slðar. „Ibúöin á
Þriöja stræti var lltil, og þar hélt
til rotta, sem viö kölluöum óskar.
Baökariö var I eldhúsinu. Eini
glugginn, sneri beint út aö múr-
vegg. Matarboröiö var ofan á
saumavél Barböru. Þaö var alltaf
fisklykt I ibúöinni frá búöinni fyr-
ir neöan. Samt hvllir einhver
helgi yfir dögunum I Þriöja
stræti”.
Þegar sýningum var hætt á
„Heildsölunni”, var framtlb Bar-
böru tryggð. Hún fór beint inn á
New York Plaza og fékk þar 7
þúsund dollara á viku. Gould var
aftur á móti atvinnulaus og fékk
50 dollara á viku I atvinnuleysis-
bætur.
Hann viöurkennir, aö gengi
hennar hafi sært hann: „Þegar
hún var oröin fræg stjarna, varö
ég aö taka á öllu, sem ég átti til aö
reyna aö taka ekki of alvarlega
þá staöreynd, aö ég var ekki
stjarna.
Gould tókst vel aö dylja þetta,
svo fáa grunaöi, hve sár hann
var. Þó viöurkenndi hann erfiö-
leika sina fyrir nánustu vinum
sinum: „Ég veit um gildrurnar.
En vandamál okkar er óvenju
erfitt, þvl viö erum fólk, en ekki
brúöur. Viö elskum hvort annab”.
Barbara notfæröi sér hinn
skjóta frama og tók tilboðum frá
Kaliforniu, Miami, Chicago... svo
hún var á stöðugum feröalögum.
Aöskilnaöurinn var erfiöur. Þeg-
ar hún fór til Hollywood til aö
koma fram I sjónvarpsþætti Din-
ah Shore, grét hún á hverju kvöldi
Iheila viku. Þaö var ljóst, að ann-
aö hvort uröu þau að slita sam-
bandinu eöa ganga I hjónaband.
Þau giftu sig i Miami Beach 13.
september 1963.
Hjónabandiö leysti þó ekki erf-
iðleika þeirra. Elliott Gould, sem
oftast var atvinnulaus, fannst
stööugt erfiöara aö halda sjálfs-
viröingu sinni. „Þetta var hræöi-
legt fyrir mig. Ég var ekki herra
Streisand. Ég vildi vera þekktur
undir eigin nafni, Elliott Gould”.
Þau áttu eftir aö eiga saman
góöar stundir, en þau vissu bæöi,
aö þau voru aðeins aö fresta hinu
óhjákvæmilega. En fyrir þaö,
sem átti eftir aö gerast, áfelldist
enginn Barböru, ekki einu sinni
Elliott Gould.
(1 næstu VIKU segir frá fæö-
ingu sonarins, skilnaöinum,
Óskarsverðlaunum og nýja elsk-
huganum).
43. TBL. VIKAN 33