Vikan - 24.10.1974, Qupperneq 34

HANDAN VHD
Rósa vaknaði af svæfingunni
rétt eins og eftir langan djúpan
svefn. Hún vissi ekki almenni-
lega, hvar hún var og leit þung-
lamalega kringum sig. En þá átt-
aði hún sig á lækningastofunni.
Hún lá á boröinu, með teppi yfir
sér og yfirfrakkann mannsins
sins þar ofan á. Það var heitt
þarna og virarnir i rafmagns-
ofninum rauðglóandi. Hún sá Lew
sem sat I stól og starði á hana.
Hún var þá lifandi. Hann haföi
komið henni yfir þetta. Hatur
hans hafði þá ekki orðið yfir-
sterkara þörf hans á henni. Hún
hreyfði augnlokin. Meðalið var
enn aö verka.
Hún vaknaði aftur. En nú var
hún ein. Litil birta kom inn um
gluggana, og hún gerði sér ljóst,
að degi var tekið að halla. Hún
strauk hendinni niður eftir sér og
fann, að hún var i umbúöum.
Hvað haföi eiginlega gerzt? Þvi
gat hún ekki svarað, en svo tók
hún að athuga sjálfa sig nánar,
enda þótt heilinn i henni væri viö-
bragöstregur. Hún haföi engan
verulegan verk. Ofurlitil
óþægindi aftan I hálsinum, en það
gæti eins vel stafað af fallinu.
Ef frá er talin þreytan i öllum
limum, leið henni ekkert sérlega
illa. Ef á þyrfti að halda, gæti hún
farið á fætur og gengið heim.
Aftur kom svefninn langur
rökkurkenndur svefn. Gegn um
hann gat hún heyrt i bilunum,
þegar þeir voru ræstir úti á göt-
unni. Og þegar svo dyr voru opn-
aöar, vaknaði hún til fulls. Hún
leit við og sá Lew koma inn, með
töskuna sina i hendinnni.
— Ertu vöknuð? Hann gekk að
borðinu og laut yfir hana.
Hún kinkaði kolli. Hann sagði:
— Eg varð að fara út. Þessi
flensufara'ldur hefur valdið
nokkrum lungnabólgutilfeilum.
— Hvað gerðist? Hvernig er ég?
— Ég náði i þennan greinarstúf
og dálitið af berki. Ég býst viö, að
þetta verði allt i lagi. Að þvi er ég
fæ séð.
Henni létti og hún iagði höndina
á handlegginn á honum. — Ég var
svo hrædd. Þú varst svo skritinn á
svipinn. Ég vissi ekki, hvort þú....
hvort ég mundi fara lifandi ofan
af þessu borði.
— Það voru nokkrar minútur,
svo að ég vissi það ekki heldur.
Ég ætlaði að valda slysi en gat
það ekki þegar til kom. Heldur
hélt áfram að hreinsa og sauma
eftir beztu getu. Og ég held ekki,
að það hafi tekizt sem verst.
Hann bar hana út i bilinn ók
henni heim og kom henni I rúmið.
Hann bjó til mat handa henni og
gekk svo frá henni undir nóttina
— Ég er búinn að senda eftir
henni Jennie. Hann Fenning ætlar,
að fara út eftir meö hana frú
Wetch, til ,að hjúkra gamla
Indiánanum. Ég get hvort sem er
ekki hjúkrað þér, eins og annrikið
er núna.
Hann yfirgaf hana siðan til þess
aö fara i skógarhöggsbúöirnar
langt úti i skógi, þar sem nokkrir
mannanna höfðu fengiö flensuna.
Vindurinn dundi á gluggunum
og hún vaknaði á björtum,
köldum morgni. Það var kalt i
herberginu. Það var hvöss norð-
anátt. Rúðurnar, sem höfðu veriö
gráar af vætu, voru nú alsettar
frostrósum. Trén stundu mæðu-
lega þegar stormurinn hvein um
þau. Það var aftur kominn vetur.
Hún andaði að sér hressandi,
hreinu loftinu. Henni fannst hún
vera hress. Hún reis upp við dogg
og hresstist öll við þennan hrein-
viðrisdag. Hún var lifandi. Hún
hafði sigrað. Hún var heilbrigð.
Og hún var frjáls.
Nú átti hún allan heiminn.
Latimer beið hennar. Hún hafði
skapað dásamlegt lif úr öllum
þessum draumum sinum og
þrám. Þessi yndislega fegurð
hennar færi ekki framar til
einskis i þennan leiðinlega og
þunglamalega eiginmann, og bæ,
sem sem hún hafði aldrei getað
þolað. Og öll ástriðan i likama
hennar, sem hún vissi, aö var enn
ekki farin að blómgast, mundi
lifna við I faðmi elshuga hennar.
Eftir stuttan tlma yrði hún laus
viö þessar umbúðir og sárið
horfið og gróið...
Henni var forvitni að vita,
hvernig ástatt væri á heimilinu,
og auk þess var hún banhungruð,
svo að hún barði I gólfið. Jennie
kom fljótt á vettvang. Hún sagöi:
— Hann Fenning lögregluþjónn
flutti mig heim i gærkvöldi. Hann
afi getur ekki þolað hana frú
Wetch. Hún varð eftir hjá honum
og fór strax að biðjast fyrir.
— Hvar er læknirinn?
— Úti. Hann sagöist koma heim
einhverntima i morgunmálið. Nú
var Jennie komin I hreinan ein-
kenniskjól, og Rósa þóttist alveg
vita, að Lew heföi lagt að henni að
vera liöleg.
Lew kom heim klukkutima
seinna. Hann var alveg upp-
gefinn.
Hann sagöist hafa verið mestalla
nóttina úti i skóghöggvarabúö-
unum, og fariö þangað aftur strax
i morgunsárið. Hann tók umbúð-
irnar af henni, athugaði sárið og
þuklaði kring um það.
— Það er ekkert farið að gróa
enn. En það er bara -betra. Bezt
að það grói innan frá.
— Mér liður ágætlega.
— Þú berð það alveg meö þér.
— 1 gær, rétt þegar ég var að
sofna, sá ég verkfærin þin. Þú
hafðir notað þau við Indiánann.
Og þau voru ekki sótthreinsuð.
— Og þú veizt ekki, hvort ég hef
sótthreinsað þau seinna eða ekki,
eða hvað? Röddin I honum var
þvermóðskuleg og grimmdarleg.
— Þú hefur vonandi ekki van-
rækt það, Lew? Hann var með
blóðeitrun. Hún lyfti höfðinu og
öskraði þetta að honum. Hún var
dauöskelkuð.
eftir
Stuart
Engstrand
— Ég notaði þau viljandi,
Rósa. Þú áttir ekki betra skilið
Eitthvað I mér dó um leið og
þetta, sem var I þér. En ég hafði
ekki hug I mér til þess. Hann and-
varpaði, rétt eins og hann minnt-
ist einhvers fyrri ósigurs. — Ég
notaöi ekki þessi verkfæri, heldur'
tók ég önnur úr sótthreinsunar-
skápnum.
Hún sagði og nú var röddin orö-
in sterk, eftir aö hún losnaöi við
hræðsluna: — Ég geröi ekki
annað en það, sem ég átti rétt á.
Ég vil ekki eignast barn. Ekki
enn. Ég er enn ekk'i farin að lifa
lifinu.
— Ég veit ekki, hvaöa merk-
ingu þú leggur I orð eins og líf.
Hann breiddi aftur ofan á hana.
Enginn hefur verið nær dauðan-
um en þú varst i gær . . . ekki af
svona meiösli. En þegar ég sá þig
liggja á borðinu, kom ástin — eða
var það bara þörfin — aftur.
Þess vegna.. Hann pataði hönd-
unum, eins og i vandræöum .. . og
þú ert lifandi i dag.
Hann gekk frá rúminu, fitlaði
eitthvaö viö töskuna sina og sagði
slöan: — Þú átt fullan rétt á að
fyrirlita mig. Ég hef enga mann-
dáð I mér . . . engan sjálfstæöan
vilja.
Hann gekk út. Rósa beindi hug-
anum frá honum, og fór að hugsa
um brottfarardaginn sinn.
Siödegis, þegar hún lá niöur-
sokkin I þessa vökudrauma sina,
kom faðir hennar I heimsókn.
Hann sagöi, að maðurinn hennar
heföi komiö viö hjá sér, til þess að
segja honum frá þessu slysi henn-
ar I skóginum. Ballou gamli sat i
frakkanum og með skógarhúfuna
niður fyrir eyru, þrátt fyrir hit-
ann, sem þarna var inni. Rósa
sagöi honum i mesta trúnaöi af
brottfararáætlun sinni og hinu
glæsilega lifi, sem beið frú Neil
Latimer.
Hann urraði eitthvað til
samþykkis. — Ég hef nú alið þig
upp til þess aö verða eitthvað. Og
þú átt meira skilið en þú hefur
fengið.
Hún hélt áfram og sagði hon-
um, að hún mundi flytja hann til
borgarinnar, svo að þau gætu sézt
oftar. En hann hristi höfuðiö og
sagöist aldrei mundu geta lært að
lifa i stórborg. En ef hún sendi
honum fyrir farinu, mundi hann
koma og heimsækja hana. Þegar
hann spuröist nánar fyrir um
veikindi hennar, sagði hún honum
frá hálsrignum, sem vildi ekki
fara.
— Þú nærð þér bara í annan
lækni. Einhvern frá Ashwood. Ég
hef lika heyrt, aö þar sé einn
ágætur beinalæknir, Það er sagt
að hann lækni bæði smábörn og
gigt og allt þar I milli.
Næstu dagana lifði hún I æöis-
34 VIKAN 43. TBL.