Vikan - 24.10.1974, Side 35

SKÓGINN
Framhalds
saga
18 hluti
gengnum vökudraumum og
slynglegum ráöageröum.
En undir kvöld næsta dag varö
henni illt.
HUn varpaöi frá sér verkjum og
óþægindum og kölduflogunum,
sem komu snögglega, af því a&
þetta ruglaöi draumum hennar og
ráöageröum. Lew kom inn I her-
bergiö sföla kvölds. Hann virtist
alveg uppgefinn. Hún sá, aö hann
athugaöi hana vandlega.
— Ég er ekki upp á þaö bezta i
kvöld, sagöi hún dræmt.
- — Þaö hlýtir alltaf aö veröa
einhver afturkippur, þegar svona
stendur á. Þaö er einn þáttur i
batanum.
Hún tók eftir þvl, aö hann at-
hugaöi ekki hitann á enninu á
henni, eins og hann haföi gert
undanfariö. Hann snerti yfirleitt
alls ekki viö henni — rétt eins og
hann vildi ekki vita, hve heit hún
var. Hún minntist ekkert frekar á
vanliöan sina. Þvi að tala um
hana, jafnvel að hugsa um hana,
heföi gert hana enn hræðilegri en
hún var fyrir.
Hann hörfaði frá rúminu,
hryggur á svip. Hún kannaðist vel
viö svipinn en samt var þetta
andlitiö á ókunnugum manni.
— Carol kom til bæjarins i dag,
sagöi hann. — Hún ætlar aö vera
hjá honum Viktor um jólin. Þegar
ég sagöi henni, að ég væri alveg á
kafi i þessari flensu og lungna-
bólgu, vildi hún endilega hjálpa
mér. Ég sendi hana til Rudy . . .
þú veizt, handan viö sögunar-
mylluna. Mamma hans er búin aö
fá þaö I bæöi lungu. Carol ætlar aö
hjúkra henni og sjá um heimiliö.
— Hún er sýnilega ákveöin aö
krækja I hann Viktor. Liklega nær
hún .heldur ekki i neinn annan.
— Ég sagöi henni, aö sjálfsagt
gæti hún náö I einhvern annan
betri. En hún er nú býsna þver.
Svo gæti lika hugsazt, að viö
þekkjum piltinn ekki til hlitar. Aö
þvi er Carol segir, er hann góöur i
sér og tilfinninganæmur. Þaö er
yfirleitt ekkert aö honum, nema
þetta, aö einhver hefur taliö hon-
um trú um, aö snoturt andlit og
falleg föt séu allt sem þarf til þess
aö gera manninn aö almennileg-
um manni.
— Faröu nú ekki aö vera mein-
legur, hvæsti Rósa. — Viktor er
ekki annaö en tuska. Carol má
eiga hann. Hann er ekki annaö en
leifar eftir mig.
— Ég sagöi henni, aö þaö aö
lifa þarna úti I skóginum væri
heldur innantómt lif. En I hennar
augum er þaö alveg dááamlégt.
Fullt af lifi og tilgangi. Hún sagö-
ist hafa getaö fariö meö móöur
sinni og stjúpa til Evrópu eöa
gifzt einhverjum vixlara I New
York eöa Washington. En i henn-
ar augum yröi þaö innihaldslaust
lif. Hún sagöi: — Ég er meö stóra
fætur og vil hafa fasta jörö undir
þeim.
Rósa sagöi: — Þetta er bara af
þvi aö hún er ólagleg. Viktor er
ekkert skotinn I henni, heldur
hefur hún bara klofest hann.
Læknirinn gekk til dyra en
staönæmdist þar, — Viö Carol töl-
uöum mikiö saman. Ég spuröi
hana meira aö segja, hvaö honum
Neil Latimer fyndist um þig. Hún
er afskapleg hreinskilin.
Rósa reis upp og greip fram i:
— Og hvaö sagöi hún?
— Aö þú værir ein þessara töfr-
andi kvenna, sem alla langar til
aö eiga.
Rósa hallaöi sér aftur. — Þaö er
nú hrós, Lew. Þú ættir aö vera
stoltur af þvi aö konan þin skuli
vera svona girnileg.
— Já, liklega ætti ég þaö. Hann
gekk út og dró huröina aö stöfum
á eftir sér. Siöan slysiö varö,
haföi hann sofið i auða herberg-
inu.
Hún svaf meö hitasótt og
drauma og vaknaöi ööru hverju
til þess aö eyöa þessum draum-
um. Húndró teppiö um heröarnar
á sér, þvi aökalt var I herberginu.
Hugur hennar var á ferð og flugi,
stjórnlaus. Mest hugsaöi hún þó
um Latimer. Þaö sem Carol haföi
sagt, þýddi sama sem, að enn
beiö hann hennar. En nú mátti
hún bara ekki veröa of lengi veik.
Þaö mundi ekki liöa á löngu áður
en önnur kona gengi i augun á
honum, og þá mundi karlmanns-
girndin blossa upp i honum.
Henni var aö veröa kalt, svo að
hún lagöistút af. Nýi veturinn var
kominn meö snjó. Hann hrúgaöist
niöur á gluggasylluna og markaöi
svarta rák i myrkrið.
Hún sofnaöiog vaknaöi aftur og
fannst hún vera hvild og höfuðiö
ekki eins hitasóttarkennt. Dyrnar
opnuðust og hún heyrði fótatak
læknisins og sá hann siöan óljóst,
I náttfötunum. Ljósiö viö rúmiö
hennar kviknaöi. Hann stóö þarna
viö rúmiö og horföi niöur fyrir sig
og beint framan I hana. Augu
þeirra mættust.
— Ég er hræddur viö þetta.
Mér likar ekki þessi afturkippur.
Stóri hviti lófinn á honum lagðist
á enni hennar. — Finnst þér þú
vera með hita?
— Nei, ég er betri. Ég hef sofiö.
• — Ég ætla nú samt aö gefa þér
súlfa.
— Já, ég vil allt til vinna, aö
komast á fætur. Ég vil fara aö
hreyfa mig. Hún lagði höndina
aftan á hálsinn. — Þaö er allt i
lagi nema verkurinn hérna.
— Þú hlýtur aö hafa skaddaö
einhvern liö, eöa teygt háls
vööva, þegar þú dattst.
' Hann kom meö vatn og tvær
hvitar töflur. Þegar hún haföi
gleypt þær, breiddi hann ofan á
hana. — Láttu ljósiö loga, sagöi
hún, — þaö er skemmtilegra.
Lampinn varpaöi frá sér ofur-
litlum björtum þrihyrningi. Birt-
an féll á náttborðið. Þar var
þunnt ryklag. Hún sagöi viö sjálfa
sig, aö frú Neil Latimer mundi
ekki þurfa aö hafa neinar slóöa-
fengnar stelpur eins og hana
Jennie, sem taldi eftir sér hvern
snúning. Þarna yröi fullt af þjón-
ustustúlkum, sem hver væri full-
komin á sinu sviði.
Þessir vökudraumar hennar
fóru aö veröa ruglingslegir og
uröu aö svefndraumum, smám-
saman. Þegar fram á nóttina
kom, heyröi hún simann hringja.
Svo fór maðurinn hennar niður til
þess aö þagga niður I honum. En
skömmu seinna fór hann út, og
hún vissi, að hann hafði verið
kallaöur út af skyndingi.
Þaö var Jennie, sem færöi
henni matinn hennar og meöaliö.
Læknirinn þaföi ekki komiö heim
aftur, en hann haföi hringt og sagt A
fyrir um hjúkrun konu sinnar.
Stúlkan haföi nú skipt á ein- Æ
kenniskjólnum fyrir bláa skyrtu Æ
f CERIÐ GÓÐ KAUP! *
EITTHVAÐ
FYRIRALLA
HÚSGAGNAÚRVAL Á 2 HÆÐUM
hlemmur
StrætisJ.Rvk.
Lau«
Húsgagnaverslun
Reykjavíkur hf.
BRAUTARHOLTI 2 SÍMI 11940
43. TBL. VIKAN 35