Vikan - 29.12.1975, Blaðsíða 17

IR SKIPTIR
bindindissemin varð rík í mér.
— Svo braust stríðið út árið 1914,
og ég var í Bretlandi öll stríðsárin,
komst eiginlega ekki heim. Fyrir
stríðið flæddi allt í mat — alls kon-
ar fínheitum — I Englandi, ég hef
aldrei vitað aðra eins matarveislu.
Þ6 fannst mér, Islendingnum, í
fyrstu eins og fólkið væri alltaf að
éta gras, en ég vandist grænmet-
inu fljótt og þótti það gott. En
með stríðinu fór að verða knappt
um mat og hann skammtaður, en
ég fann nú aldrei neitt fyrir sulti af
skammtinum fyrren þjóðverjar fóru
að sökkva skipunum, sem fluttu
kartöflur til Englands. Þá varð
maðurstundum soltinn.
— Ég kynntist góðu fólki 1 Eng-
landi, miðstéttarfólki, sem mér
fannst vera reglulegt fólk, en svo var
þar líka til ,,fínt” fólk, sem var
ósköp snobbað. En það skrítna var,
að það var mikið dekur 1 almenn-
ingi við þetta fólk. Það Stti ég
ekki til, þótt ég snuðraði auðvitað
I kringum konungshöllina til að
vita, hvort ég sæi ekki framan í
kónginn, en það varð nú aldrei af
því.
— Loftárásir voru nokkuð tíðar
á London 1 fyrra stríðinu, og mað-
ur var stundum svolltið hræddur,
en það vandist smám saman af
manni. Ég held það sé eitthvað,
sem náttúran gefur. Einu sinni
að kvöldlagi var ég að koma af
sníðanámskeiði, og þá var gerð loft-
árás. Undir sllkum kringumstæð-
VESTURFÖR a
um var vani að hlaupa einhvers
staðar í skjól, og við hlupum þarna
undir járnbrautarbrú, sem lá yfir
byggingar skammt frá ánni. Ég
fór eitthvað afsíðis og rakst þá á
tvo eða þrjá menn, sem voru hálf-
fullir. Þeir fóru eitthvað að tala við
mig, og ég ansaði þeim með jái á
ensku. Ég var nú montinn af góðri
ensku, en þeir þóttust þó heyra á
þessu eina orði, að ekki væri ég
englendingur, og einn þeirra sagði:
,,You are German!” Ég þrætti
fyrir það, en játaði samt, að ég væri
ekki englendingur. ,,Nei, ég heyri
það, auðvitað ertu þýskur spæjari! ”
segir hann. ,,Ég veit það, því að
égerskoti!” , Jæja” segi ég. ,,Ég
er nú samt íslendingur! ” ,Já, vissi
ég ekki,” segir hann. ,,Þaðeralveg
þaðsama!” Og hann lét svo mikið,
að ég lenti I hálfgerðum vandræð-
um. Svo heimtar hann að fá að
sjá passann minn. ,,Hef cngan
passa handa þér!” ansaði ég og
fór nú að verða heldur hortugur.
Þarna var kominn hópur fólks,
og hann segir því, að ég sé þjóð-
verji og líklega þýskur spæjari. I
hópnum var góðlegur maður, sem
reyndi að fá hann ofan af þessari
vitleysu, og þessi maður spyr mig,
hvort ég geti sagt squirrel. Ég
þóttist nú geta það. ,Já, þjóðverji
hefði aldrei sagt það svona,” segir
hann og ætlaði að Játa það duga.
En sá skoski var ekki á því, sagðist
ætla að sækja lögregluþjón og rauk
af stað. Ég sá til hans, þar sem
hann var að tala við lögregluþjón-
inn skammt frá, en lögregluþjónn-
inn virtist ekkert áfjáður í að koma
með honum, svo ég labba heldur
snúðugur til þeirra, ávarpa lög-
regluþjðninn og segi, að mér finnist
nú áhætta að láta svona menn
ganga lausa, hann hrópi hér um, að
ég sé þýskur spæjari. ,Ja,” segir
lögregluþjónninn. ,,Hann segir, að
þú viljir ekki sýna sér passann
sinn. Hefurðu nokkurn passa?”
„Auðvitað læt ég ekki svona fólk
sjá passann minn,” segi ég, ,,hann
er nú of dýrmætur til þess.” ,Já,
rétt!” segir lögregluþjónninn,” en
er þér sama, þótt ég sjái hann?”
Ég átti nú eiginlega engan passa
I vasanum, nema kort, sem ég hafði
undirskrifað I Southport, en lög-
regluþjónninn gerði sig alveg
ánægðan með það. ,,Heyrðu,
viltu að ég taki hann?” spyr hann
52. TBL. VIKAN 17