Vikan - 29.12.1975, Blaðsíða 29

eins og hann vxri að búa sig undir
að fara að sofa.
„Beaufort er dálítið romantískur.
Hann hefði verið reiðubúinn að
leggja allar námur Salómons að veði
gegn þér
,,Sem hann hafði vitaskuld ekki
aðgang að.”
,,Rétt er það. En ég held, að
hefði hann tapað, þá hefði hann ekki
hikað við að stela til þess að greiða
jafnvirði þína. Hann er svei mér
mikill aðdáandi þinn. Því miður var
það ég sem tapaði. En þeir dagar
koma, að lánið leikur mann grátt.”
Léttúð hans jók á reiði Marianes.
Laglegt, óskammfeilið og brosandi
andlit hans, gerði það að verkum, að
reiðin varð óbærileg.
,,Og þú áttir von á því, að ég
myndi greiða skuld þína?” sagði
hún.
,,Guð sé oss nsestur, alls ekki!
Þú ert vel upp alin, jafnvel þótt
þú sért frönsk i aðra ættina. Ég var
þess fullviss, að þú myndir vísa hin-
um ameríska vini okkar til föður-
húsanna. Og það gerðir þú líka,
enda heyrði ég hann ríða á brott,
og hér ert þú komin. En hvað ertu
eiginlega að gera með þetta sverð?
Leggðu það frá þér, áður en slys
hlýst af. ’ ’
Hann rétti fram höndina, syfju-
legri en áður, fyllti glas sitt og bar
það að vörum sér. Marianne tók
eftir dökkum roða, sem var byrjaður
að leggja undir sig hefðarlegt
andlit hans, og hún fylltist viðbjóði.
Hann var þegar orðinn allþéttur.
Hún sá hann bregða fingrunum
taugaveiklunarlega inn undir háa
mússulinshálsklútinn og losa um
hann. Er hann txmdi dreggjarnar
úr glasinu, horfði hún á hann með
fyrirlitningu og sagði snöggt:
„Stattu upp!”
Önnur augabrún hans lyftist spyrj-
andi.
„Standi ég upp? Því þá það?”
,,Ekki vxnti ég þess, að þú xtlir
að berjast við mig sitjandi í hxginda-
stólnum.”
Um leið og hún talaði, seildist
hún eftir öðru sverði og fleygði
því til hans. Hann greip það ósjálf-
rátt, og ekki dró það úr reiði Mari-
annes. Kannski var hann drukkinn,
en ekki nóg til þess að gera hann
klaufskan. Hann skorti jafnvel niður-
Ixgjandi afsökun ofurölvunarinnar.
Francis virti fyrir sér sverðseggina
af kátbroslegri undrun.
„Berjast? Við hvern á ég að
berjast?”
,,Mig! Ristu á fxtur! Þú hefur
móðgað mig freklega með því að
gera mig að skotspxni. Nú vil ég
fá tækifæri til þess að rétta hlut
minn. Nafn mitt leyfir ekki, að ég
láti misgjörðir við mig óhegnt.”
,,I framtíðinni muntu bera mitt
nafn, og ég hef rétt til þess að
gera hvað sem mér þóknast við eigin-
konu mína,” greip Francis hranalega
fram í fyrir .henni. ,,Þú ert mín,
bæði af líkama og sál, og sama gildir
um eignir þínar. Þú ert ekkert
- nema eiginkona min! Hættu því
þessum kjánaskap og leggðu frá þér
sverðið. Þú veist hvort eð er ekki,
hvað þú átt við það að gera.”
Marianne beygði sveigjanlegt
sverðið milli handa sér og brosti af
fyrirlitningu.
,,Hvað það snertir, Cranmere lá-
varður, þá skaltu sjá til. Auk þess
var nafnið, sem ég skírskotaði til,
ekki þitt. Þvi hef ég algjörlega
hafnað. Ég á við nafnið d’Assenat.
Þú hefur saurgað það nafn og móðg-
að mig persónulega. Og það sver ég
að þú munt ekki lifa nógu lengi til
þess að hælast um yfir því. ’ ’
Hæðnishlátur Francis rauf orðræðu
hennar. Marianne hlustaði án þess
að kveinka sér, en hann lá aftur
á bak i stólnum. Hann hafði ekki
augun af loftinu og munnur hans var
galopinn, og hann skellihló. Maður-
inn, sem hafði birst henni þessar
síðustu mínútur, var svo gjörólikur
þeim, sem hún hafði haldið hann
vera, að framkoma hans megnaði
ekki einu sinni að særa hana. Á
þessu augnabliki bærðist engin til-
finning í brjósti hennar. Þjáning-
in kæmi seinna. Núna var Marianne
undir áhrifum þeirrar opinberunar,
sem reiðin hafði kallað fram. En
Francis barðist enn við hláturinn.
„Veistu ekki að þú ert ósigrandi?
Sennilega er það franska blóðið,
sem gerir þig svona dramatíska. Hver
og einn, er sæi þig núna, svona
grænklædda og ekki ósvipuð Nemes-
is, myndi deyja úr hlátri og vart
trúa sínum eigin augum. Láttu nú
g ::ða
- áleggspylsur
Rúllupylsa
Spæipylsa
Bjórskinka
Mortadella
Túngupylsa
Hangikjöt
Malakoff
Lambasteik
Servelatpylsa
Lyonpylsa Bringupylsa
Skinkupylsa Svínarúllupylsa
Tepylsa Raftaskinka
Lifrakæfa
7
Landsins
fjölbreyttasta
framleiðsla af
áleggspylsum.

fyrir gódan mat
52.TBL. VIKAN 29