Vikan - 09.12.1976, Blaðsíða 81

SNARA
FUGL-
ARANS
og rútubíllinn var látinn í gang.
Hann var að hugsa um að fá sér
hænublund þarna í sólskininu. Úr
fjarlægð heyrði hann að litlu telp-
urnar voru farnar að syngja á leið
sinni upp að kirkjunni. Yndislegt,
hugsaði hann. Loksins gafst smá-
stund til þess að hvíla sig.
19.
Milan Kliment og Jan Bruzek
óku nú inn á grasflötina. En
áður höfðu þeir þurft að bakka til
þess að hleypa hinum þremur úr sér
gengnu Volkswagenbílum og rútu-
bílnum út á veginn. Þeir höfðu verið
ólmir alveg frá þvi þeir misstu
sjónar á gulbrúna Fordinum. Þó að
þeir kæmu nú auga á hann, þar sem
hann stóð við hliðina á rútubíl,
bætti það ekkert úr skák.
,,Þær eru hér,” sagði Milan og
rödd hans var jafnþungbúin og and-
litið.
,,Hér hafa þær þá verið allan
tímann,” hreytti Jan út úr sér. ,,Þú
hefðir átt að taka eftir því er við
fórum hér framhjá.” Hann hafði
ekið, en Milan átti að hafa gætur á
bílnum.
„Ekki frekar en þú. Til hvers
þurftirðu líka að aka svona hratt?”
Þú veist svarið við því, sagði Jan
við sjálfan sig. Við misstum sjónar
á þeim vegna þess að þú vildir
endilega að við hefðum samband við
Merano. Það tekur okkur aðeins
tvær eða í mesta lagi fimm mínútur
sagðir þú. Konurnar aka lúshægt
og við náum þeim eins og skot. Auk
þess verðum við að koma síðustu
skilaboðum Bohns til þeirra í Mer-
ano. En þetta tók að minnsta kosti
tiu mínútur, enda urðum við að
koma skilaboðum í gegnum hlust-
unarstöð þessa Austur-Þjóðverja
og þaðan til Ludviks. Og þvi næst
urðum við að bíða eftir fyrirskip-
unum frá Ludvik. Hvernig vildirðu
að ég æki, þegar við vorum loksins
komnir út á þjóðveginn aftur og
enginn Ford sjáanlegur? Þær hljóta
að hafa aukið hraðann sagðir þú og
slíkt hið sama gerði ég.
„Svona, flýttu þér nú.” Við
hverja sekúndu er leið jókst óþol-
inmæði Milans. Jan hafði stöðvað
Fíatinn gegnt rútubílnum. Hann
snéri honum nú við, þannig að hann
vissi út að veginum. Þannig ættu
ekki að verða neinar tafir, ef þeir
þyrftu skyndilega að yfirgefa stað-
inn. En þessi smátöf varð enn einn
ásteytingarsteinn þeirra i milli.
Milan var kominn út úr bílnum áður
en búið var að drepa á honum.
„Flýttu þér,” endurtók hann. Hann
leit yfir grasflötina og í áttina að
manninum, sem lá endilangur á
bekknum. „Við vekjum þennan
þrjót og reynum að fá einhverjar
upplýsingar hjá honum.”
Þeir gengu í áttina að borðinu.
Hugsanir Milans voru myrkar.
Öheppni hafði elt þá alla leiðina.
(Þeir í Prag myndu nefna það öðru
nafni.) Hann gat eins vel játað það
fyrir sjálfum sér, að þeim höfðu
orðið á mistök æ ofan í æ, ef frá var
talinn þessi örlitli sigur þeirra í
Merano, er þeir höfðu fundið græna
Mercedesbílinn. Von þeirra hafði
glæðst, en því næst höfðu tekið við
endalaus vonbrigði. „En héðan í
frá,” sagði hann við Jan, „verða
okkur ekki á nein mistök. Ég er
búinn að fá mig fullsaddan á þeim.”
„Okkur tókst vel upp í Vin,”
sagði Jan. Þeir höfðu komið Alois
Pokorny duglega fyrir kattarnef.
„En kallarðu það ekki mistök að
skilja eftir vitni?”
„Við vorum ekki einir um að van-
meta Krieger. Ludvik...”
„Rétt er það.” Tveir af mönnum
Ludviks voru nú úr leik, annar með
höfuðkúpubrot, en hinn kjálkabrot-
inn og nokkrum tönnum fátækari.
„Hann ætti þá að skilja betur
aðstöðu okkar.”
„Já, og sér í lagi vegna þess að
við þurftum að notast við þennan
bannsetta þjóðverja sem millilið.
En hvers vegna var það nauðsyn-
legt?”
„Vegna þess,” sagði Milan
háðskur, „að þetta eru svo miklir
perluvinir okkar. Austur þjóðverj-
amir eru einnig með bækistöð í
Merano og við fengum að njóta
góðs af því.”
„Ég held samt að þetta hafi verið
glappaskot. Við eigum að annast
okkar eigin fjarskiptaþjónustu.”
„Þú ættir að segja Hrádek það.”
Jan beindi reiði sinni að hættu-
minna skotmarki. „Hvað em aust-
ur-þjóðverjarnir eiginlega að vilja í
Suður-Týról? Þeir hafa komið sér
fyrir hér en ekki við. Auk þess hef
ég alltaf kunnað illa við þá.”
„Þeir em að ýta undir þjóðemis-
sinnana að gera nóungum af þessu
tagi lífið leitt.” Milan leit með
fyrirlitningu á ítalann, sem lá mak-
indalega á bekknum. Hann þreif í
öxlina á honum og hristi hann
duglega.
Tommaso hafði verið með augun
aftur og vonast til þess að þessir
útlendingar myndu ekki ónáða
hann. (Hann var friðsamur maður
að nálgast fertugt og kominn með
dálitla istm.) Auk þess skildi hann
ekki orð af því sem þeir sögðu og
gat því ekkert talað við þá. En svo
fann hann að þrifið var í öxl hans.
Porca miseria. En sú framkoma,
hugsaði hann og opnaði augun.
Hann ýtti hattinum frá augunum
og við honum blöstu tvö reiðileg
andlit. Hvað hef ég nú gert af mér?
Hann settist upp og horfði á
mennina.
Sá dökkhærði hafði orð fyrir
NÝTT SÝNINGARTJALD
blátt.
Loksins kom tjald sem endur-
varpar réttum litum.
Eiginleikar tjalddúksins eru þeir,
að litir verða eins og þeir voru
upphaflega myndaðir.
Á tæknimáli er þetta kallað að
endurvinna réttan lithita.
Lampi í sýningarvél gefur litun-
um rauðan blæ. Þessi rauði litur
er leiðréttur á bláu tjaldinu.
Litirnir verða réttari.
Þetta er leyndarmálið að baki
bláa tjaldsins.
Skuggamyndir og kvikmyndir
verða með sannari litum.
Komið og sjáið muninn.

,44

Austurstræfi 6 Simi 22955
50. TBL. VIKAN 81