Vikan - 09.12.1976, Blaðsíða 56

— fylary, sagði hann og strauk
hendinni gegnum hárið með fullorð-
inslegum hreyfingum. — Er ekki
rétt, að maður geti trúað vini sínum
fyrir vandamálum sínum?
— Auðvitað, Jonathan.
— Hverju sem er, sem sagt?
Líka því, sem maður annars segði
engum lifandi manni?
— Bókstaflega öllu. Annars væri
ekki um sanna vináttu að ræða. Um
hvað ert þú að hugsa?
Hann laut fram og fálmaði undir
bekkinn og dró fram fataknýti, sem
var bundið við staf. Hann settist
með knýtið í fanginu.
— Ég hefi í hyggju að strjúka?
Hún hefði hlegið, ef einhver
annar en Jonathan hefði sagt þetta.
Hann var svo einmana og sorg-
mæddur, svo aumkvunarverður
með knýtið sitt í fanginu — hann
leit út eins og teikning i sögu eftir
Mark Twain — og sú mynd átti
engan veginn heima í London
nútímans. Hún lagði hönd sína var-
lega á hans.
* >
JÓLALJÓS
Jólaskeiðin
íár erúr
silfri.
Verð
kr. 3.200.
JENS
GUÐJÓNSSON,
gullsmiöur
Laugavegi 60, og
Suðurveri
sími 12392
Sendum í póstkröfu.
I *
— Segðu mér, hvers vegna þú
ætlar að strjúka.
— Já. Það er engin ástæða til
þess að Albert frænda sé íþyngt
með að hafa mig vegna þess eins að
hann var bróðir pabba og að pabbi
er dáinn...orðin streymdu af vörum
hans. — Það eru til margir
staðir fyrir mig og mína lika. Heim-
iii fyrir munaðarlausa drengi og
þessháttar. Ég vildi óska, að ég
hefði farið þangað strax.
— Nei Jonathan, svona máttu
ekki tala. Ég er viss um, að frændi
þinn venst því að hafa þig hjá sér —
þú veist, að hann er óvanur
drengjum. En ég er viss um, að
honum fellur það vel að hafa þig hjá
sér. Og hvað ætlar þú þér að gera,
ef þú stendur við áformið? Hvert
ætlarðu að fara, hvemig ætlar þú að
bjarga þér?
Mikið mátti hann vera blindur
þessi frændi, sem ekki hafði séð,
hvert stefndi með drenginn.
— Ég gæti unnið i sirkus, sagði
Jonathan alvarlegur. — Bukefalos
kann listir, og við gætum unnið
fyrir mat okkar. Ég gæti líka
hjálpað til í gripahúsunum. Við
björgum okkur.
Ábyrgðartilfinningin og samúðin
með drengnum var eins og farg á
Mary, þar sem hún sat við hlið
hans og hlustaði. — Jæja, sýndu
mér þá, hvað Bukefalos kann?
Loks var sýningunni lokið, hund-
urinn var þreyttur og Jonathan eld-
rauður í framan. Mary lagði hand-
legginn um herðar hans, hún fann
beinin undir hendinni, hann var svo
grannur og veiklulegur.
— Eitt vil ég segja þér um sanna
vináttu Jonathan. Hún felur í sér,
að fólk sé hreinskilið hvert við
annað. Bukefalos getur ekki leikið
listir. Og auk þess verður þú að
hugsa um frænda þinn. Hugsaðu
þér, hversu óhamingjusamur hann
yrði. Þú segist ætla að strjúka til
að vera honum ekki til óþæginda.
Hugsaðu þér bara, hvað það yrði
miklu verra, þegar hann uppgötvaði
að þú værir horfinn. Nei Jonathan,
þú verður að líta á málið frá öllum
hliðum.
— Eiginlega er ég feginn, að þú
skulir segja þetta, sagði Jonathan,
og sér til undrunar sá Mary bros
færast yfir andlit hans. Mig langaði
ekki til að strjúka í raun og veru.
Það er gott að tala við einhvem,
sem ákveður fyrir mann.
Hann andvarpaði. — Ég reyni
það sem ég get. Ef mér dettur í hug
að strjúka aftur, ætla ég fyrst að
ræða um það við þig. Frændi er
góður, skal ég segja þér.
Til að breyta um umræðuefni fór
Mary að segja honum frá vanda-
málum sínum. Hvernig hún yrði að
standa uppi í rúminu til að geta
opnað klæðaskápinn — og um
spaðann, sem hún hafði alltaf til-
tækan til að lemja kakkalakkana
með. Þetta hafði góð áhrif. Jonath-
an skellihló.
— Þú ættir að búa í okkar húsi,
hrópaði hann. Svo þagnaði hann og
hugsaði sig um. Hann snéri sér að
henni og sagði ákafur:
— Já, því ekki það! Hvers vegna
býrðu ekki hjá okkur? Við leigjum
alla fyrstu hæðina, en uppi er laust
herbergi, og ég veit, að Higgins
vill leigja það út.
Hann hoppaði niður af bekknum
og tók fast um handlegginn á henni.
Bukefalos fór að gelta, það var eins
og hann væri spenntur lika.
— Við verðum að flýta okkur,
Mary. Fljót nú!
Áður en Mary k:Om upp orði
voru þau komin yfir torgið og að
umferðai lj ósunum.
— Þetta er notalegt herbergi,
hrópaði Jonathan og hlustaði ekki á
máttlítil andmæli hennar. — Stór-
kostlegt herbergi. Við getum spilað
saman um jólin, þú, ég og frændi.
Og þú getur komið í okkar eldhús til
að búa til jólasælgæti...
— Nei, nei Jonathan... hún fann
sjálf, að andmæli hennar voru
aðeins yfirvarp. Hún hafði verið
ákveðin i að útvega sér annað
herbergi — seinast í gærkvöldi
hafði hún verið viss um, að hún
héldi ekki út að búa þarna í gisti-
húsinu.
Herbergið var ennþá laust, og
Mary tók það á leigu. Jonathan
hafði á réttu að standa. Þetta var
notalegt herbergi.
Hún flutti næsta dag strax og
hún var búin að kenna. Jonathan
og Bukefalos hjálpuðu henni. Þau
héldu smá veislu í tilefni flutn-
ingsins og fengu sér kakó og kökur
og svo fór Mary út að versla.
Hún var hamingjusöm, þegar
hún gekk heimleiðis aftur með
pinklana sína. Það var milt desem-
berkvöld, jól í nánd, gluggaskreyt-
ingarnar ljómuðu við henni með
allri sinni fjölbreytni, púkum og
svífandi englum. Hún hlakkaði til
jólanna — kveið þeirra ekki lengur.
Hún hafði keypt dökkrautt efni í
gluggatjöld. Herbergið var hvít-
málað, áklæðið á húsgögnunum
var blátt, og í sófanum voru margir
fallega litir púðar. „Hreiðrið” henn-
ar var hlýlegt og heimilislegt.
Hún brosti um leið og hún stakk
lyklinum í skrána á dyrum nýja
heimilisins.
Það var aðfangadagur jóla. Þoku-
móða lá yfir snævi þaktri borginni,
og einkennileg, rauð sól skein dauft.
A götunum var leikin jólatónlist,
og í bakgörðunum voru lírukassar
og söngkórar. Frá kirkjunum barst
klukknahljómur. Fólk var á hraðri
leið heim til sín hlaðið pökkum.
Hún hélt á stórum kassa, það voru
gjafir og jólasælgæti. Hún hafði
líka keypt grímur, blöðrur, greni-
greinar og bjöllu til að hengja í
loftið.
Hún opnaði útidyrnar og rann
inneftir gólfinu og var nærri dottin,
en maður, sem var að reisa jólatréð
sitt upp við vegginn, greip í hana.
— Þúsund þakkir. Hún var and-
stutt. — Það er svo hált héma.
— Það er mér að kenna. Ég hefi
borið inn snjó með jólatrénu.
Röddin var hörkuleg, það var
eins og hann væri gramur. Hún leit
snöggt á hann. Enginn vafi. Þetta
var fullorðinn Jonathan, áhyggju-
fullur, fullorðinn Jonathan, með
skarpa andlitsdrætti og dökkbrún
augu undir svörtum hárlubba.
Hann sleppti henni, en horfði þó
stöðugt á hana...
— Þér getið varla verið ...Mary
Stanmore?
— Nú hvers vegna ekki?
Hann hristi höfuðið — svo hló
hann hátt.
— Jonathan hefur talað svo
mikið um yður. Sögukennari, sagði
hann, gömul og mjög góð.
Hún hló líka.
— Þér voruð líka gamall, sagði
Jonathan. Þau horfðu rannsakandi
hvort á annað. Allt í einu varð
Albert alvarlegur.
— Jæja, ég er sem sagt frændi
gamli, og satt að segja hefi ég
áhyggjur af drengnum, hann er svo
mikið einn, vesalingurinn. Ég vinn
oft lengi frameftir, ég er vísinda-
maður og þarf oft að vera á rann-
sóknarstofunni fram á nótt. Ég er
hræddur um, að ég vanræki dreng-
inn skiljið þér — Hann strauk
hendinni gegnum hárið á sama hátt
og Jonathan hafði gert. Hann hélt
áfram:
— Svo þegar ég vissi, að hann
var hændur að yður, — eða réttara
sagt gömlu kennslukonunni, sem ég
hélt yður vera þá hafði ég hugsað
mér að spyrja hvort þér vilduð eyða
með okkur kvöldinu... en þér eruð
auðvitað upptekin. Ég er hræddur
um, að Jonathan finnist ég lítið
upplifgandi.
Augu hans horfði á hana full
aðdáunar. Hún fann, að hún roðn-
aði og leitaði eftir orðum.
Réttu orðin komu, eins og inn-
blástur. Hún leit beint í áhyggju-
fullt andlit hans, sem minnti svo
mikið á drenginn, og sagði hátt og
skýrt:
— Þér getið verið rólegur. Jon-
athan hefur einmitt talað um, hvað
þér væruð góður. Hún sá, að honum
létti og var fegin, að hún sagði bara
hálfan sannleikann.
1 því heyrðu þau, hvar Jonathan
og Bukefalos komu, og glaðleg rödd
drengsins kallaði:
— Albert frændi, Albert frændi.
Viltu biðja Mary að skreyta jólatréð
fyrir okkur. Þau litu hvort á annað,
og Mary kinkaði kolli. Albert
kallaði til baka hátt og glaðlega:
— Það er best, að þú spyrjir hana
sjálfur. Hún segir örugglega já.
*
56 VIKAN 50. TBL.