Vikan - 11.08.1977, Blaðsíða 45

Hann var órólegur. Ef rán var
ástæðan fyrir morðinu, þá var það
hann og enginn annar, sem hafði
gefið morðingjanum ástæðu til að
drepa Trask. Niðurstaðan var þar
með sú, að það var eins og hann
hefði borgað einhverjum fimm
þúsund fyrir að myrða Trask.
A-þriðja degi frá glæpnum gátu
blöðin tilkynnt, að lögreglan hefði
handtekið mann, sem grunaður
væri um morðið. Hann var lika
smáglæpon og hét Phil Cooley.
Seinn sama dag var hringt til
Hugh Hannon. Phil Cooley vildi, að
hann kæmi i fangelsið til að tala við
hann.
Hannon hafði aldrei hitt eð heyrt
um Phil Cooley — fyrr en hann las
um handtökuna — og þegar
lögreglumaðurinn vísaði honum til
klefans, var hann taugaóstyrkur og
spenntur að sjá, hver væri grunaður
um morðið í Mel Trask. Hann hitti
fyrir mann, sem var lítill fyrir mann
að sjá, lágvaxinn og útlimagrannur,
með magurt angistarfullt andlit,
dapurleg grá augu og slétt,
tjásulegt hár, sem lafði niður í
augu. Hann var blár og marinn,
vörin bólgin og sprungin og
glóðarauga á vinstra auga. Hann
var plástraður og vafinn.
— Ég er Hugh Hannon, kynnti
Hannon sig fyrir honum.
■ CoOLEY rétti fram höndina og
tók laust og linjulega í hönd hans.
— O, ég veit, hver þú ert Hannon,
sagði hann smjaðurslega. — Ég hefi
séð myndir af þér í blöðunum.
— Þú hefur verið tekinn fastur
grunaður um morðið, sagði
Hannon.
— Já, ég skaut Trask, og ég
þarnast lögfræðings, Hannon. Þú
ert sá besti, sem til er.
— Þú þarft ekki besta lögfræð-
inginn, ef þú skaust hann og viður-
kennir það.
— En ég vil eklri láta dæma mig.
Það var i sjálfsvörn, sem ég skaut.
Litli maðurinn brosti einkenni-
lega, það var ekki bara vegna þess,
hve vörin var bólgin og hve andlit
hans var allt skakkt. Það var
eitthvað við þetta bros, eins og að
með því vildi hann gefa í skyn, að
þeir væru samsekir. Leyndardóms-
fullt og dálítið yfirlætislegt bros.
Hannon féll ekki svipur mannsins.
Þeir sátu hlið við hlið á bekknum.
Cooley reykti rólegur og óhaggan-
legur, en Hannon afþakkaði vindl-
inginn, sem hann bauð honum.
VlÐ skulum byrja á mér, sagði
Cooley. Hann var ekki alveg
menntunarlaus, eins og flestir hans
líkar. Hann hefði sennilega getað
fengið sér ærlegt ævistarf, ef hann
hefði reynt, en hann var einn af
þeim, sem fæddur er með lausa
skrúfu og gekk þess vegna í lið með
afbrotamönnum. — Afbrotaferill
minn, Hannon, er þannig, að hann
hjálpar mér ekki i máli sem þessu.
Nokkur innbrot, ég hefi unnið fyrir
stóru karlana og safnað mér
dálitlum peningum. Það var þann-
ig, að Mel Trask skuidaði mér tvö
hundruð. Ég spurði eftir þeim
nokkrum sinnum, en hann sagðist
alltaf vera blankur. Svo hitti ég
hann þetta kvöld, og hann var vel
múraður, — af peningum, meina
ég. Ekki nóg með að hann segði
það. heldur veifaði hann peninga-
veskinu. Ég spurði eftir tvö
hundruð dollurunum, og hann sagði
mér bara að hypja mig hið
snarasta... Ég var ekki vanur að
æsa mig, þegar hann sagðist vera
blankur, en ég rauk upp, þegar ég
sá, að hann átti peninga, en neitaði
samt að borga mér. Ég spurði aftur,
og ég elti hann heim i íbúðina hans.
Ég ætlaði mér að bíða eftir að hann
sofnaði og ná þá þessum tveim
hundruðum.
— Ekki meiru? spurði Hannon
snöggt.
— Trask sofnaði ekki. Ég sagðist
ekki fara, fyrr en ég fengi peningana
mína, og þá flaug hann á mig.
— Trask er dálítið stærri en ég,
sagði Cooley. — Og hann sparaði
ekki hnefana. Fyrst reyndi ég að
sleppa út, en nú vildi Trask ekki
sleppa mér. Hann dró mig til baka
frá dyrunum nokkrum sinnum. Ég
litaðist um eftir einhverju, sem ég
gæti gripið og slegið hann með, en
hann var ofjarl minn. Svo sá ég, að
hann var með skammbyssu í innri
jakkavasanum, og ég greip hana.
Ég ætlaði að gefa honum vænt
högg með henni, ég ætlaði alls ekki
að skjóta hann, en hann greip
skammbyssuna um leið og ég, og
þar sem hún beindist að honum,
þegar gikkurinn var spenntur, fékk
hann kúluna i staðinn fyrir mig.
Það voru endalok Trask.
H ANNON leit af afskræmdu
andliti Cooleys og hugleiddi það,
sem hann hafði fengið að heyra.
Saga Cooleys kom heim og saman
við það, sem blöðin höfðu sagt.
Ibúð Trasks bar þess greinilega
merki, að átök hefðu átt sér stað.
Trask var skotinn með sinni eigin
skammbyssu, sem fannst við hlið
hins myrta.
— Hvernig fundu þeir þig,
Cooley? spurði hann.
— Fingraförin mín voru á
skammbyssunni. Ég var svo rugl-
aður og hræddur, að ég hugsaði
ekki út i að þurka þau af. Þeir fundu
svo fingraför mín í safni sínu.
— Sagðir þú lögreglunni frá
slagsmálunum við Trask?
— Ég hefi ekki sagt frá neinu.
Þeir hefðu hvort sem er tekið mig
fastan.
— Jæja, en áverkarnir sanna, að
átök hafa átt sér stað.
— Já, fésið á mér ætti að sanna
ýmislegt, sagði Cooley glottandi.
— Það er ekki ómögulegt að
höfða til þess, að þú hafir framið
morðið í sjálfsvörn.
— Það er bara einn hlutur að,
Hannon. Cooley kveikti hægt og
rólega i nýjum vindlingi. — Pen-
ingarnir.
— Hvað peningar? Þínir tvö
hundruð?
— Nei, fimm þúsundin.
Hannon brá ónotalega. Hann
hafði næstum verið búinn að
gleyma þessum þúsundum. Þurfti
umheimurinn að vita, að Hugh
Hannon hefði borgað Trask fyrir að
halda sig frá konu Hannons?
— Áttu við fimm þúsundin hans
Trasks? spurði hann dálitið óða-
mála.
— Hvers vegna segir þú, að
Trask hafi átt fimm þúsund?
— Þú sagðir, að hann hafi veifað
þykku seðlaveski.
— En ég sagði ekkert um það,
hve mikið hefði verið í því.
Það er rétt, það sagðirðu ekki.
— Ég meina mín fimm þúsund,
Hannon. Það var um það bil sú
upphæð, sem ég var með á mér,
þegar lögreglan tók mig.
— Hvar náðirðu í svo mikið? Þú
sagðist hafa rifist við Trask út af
tvö hundruð?
— Það er rétt. En ég hafði haft
nokkuð gott upp sjálfur upp á
síðkastið og fengið þannig pening-
ana. Þeir komu ekki á einu bretti,
ég sparaði. Varla er það glæpur að
eiga fimm þúsund?
— í sjálfu sér er það ekki. En
slíkt mun vekja tortryggni lögregl-
32. TBL. VIKAN 45