Vikan - 30.10.1980, Blaðsíða 26

Smásaga
dunda sitt af hverju og ef þú ætlar aö
bamta honum þaö vcldur |iaö honum
mikluni vonbrigöum."
Ég fann að ég roðnaði af reiði.
„Hvernig gal hann leyft sér aö lala viö
mig á þennan hátt? Hvaöa rélt hafði
hann til þess?
„Jafnmikinn réll og allir aðrir."
svaraði einhver rödd innra meö mér.
Allt frá l'yrstu skólaárum sinum haföi
Simon veriö besti félagi bróöur mins og
þaö mátti þvi segja aö hann væri
daglegur gestur hjá okkur lengri eða
skemmri lima. En svo varð mér
smámsaman Ijóst að hann tók að lita til
min á alveg sérslakan hátt. Og raddblær
hans varð líka annar og mildari þegar
hann talaði til min. Þess vegna kom þaö
mér raunar ckkert á óvarl þegar hann
fór að bjóða mér með sér út. Bílferðirnar
okkar á sunnudögum eru mér enn i
fersku minni. Þá geymdum við bílinn á
einhverjum góðum stað og fórum síðan í
langar og skemmtilegar gönguferðir um
fjöll og firnindi.
i fyrstu sögðum við ekki neinum frá
þessum göngufcrðum okkar. Viö vorum
ol' feimin til þess. En Eiríkur varð glaö
ari en nokkru sinni þegar honunt varö
ljóst að okkur leist vel hvoru á annað og
vorum farin að vera saman. Hvað var
það þá sem hljóp i baklás? Hvcrs vegna
slilum viö Sinton sambandi okkar?
Áslæðan var brosleg — a.m.k. I'annst
mér þaö núna. Þegar ég gerði mér Ijóst
að Simon var farinn að laka samband
okkar alvarlega fannst mér allt i einu að
ég væri ol' ung (il þess að taka á mig þá
ábyrgð sem l'ylgdi stofnun heimilis og
fjölskyldu — með öðrum orðum of ung
til aö ganga i hjónaband. Afleiðingin
varð sú að ég kont svo kuldalega fram
gagnvart honum að hann gerði sér að
lokum grcin l'yrir að mér var engin
alvara.
Ábyrgð! Nú stóð ég þarna utan við
mig eins og hálfgert viðundur.
Ég bcit á jaxlinn og kom til sjálfrar
mín á ný.
..Já. ég liel'ði átt að vita að þú mundir
svara þannig." sagði ég. „Þú hefur alllal'
veriö með hugann bundinn við bila eins
og Eiríkur."
„Til þessa hef ég ekki hal't neitt illt al
þvi." svaraði hann espandi rólega. „En
geturðu ekki talað um |x;tta við Magga
sjálf. fyrst þér cr svona annl um að hann
komi ekki oftar hingað?"
Ég leit vandræðalega til hans. Ég var
honum sárreið en þrátt fyrir það var sem
hann seiddi mig til sín. Hann grunaði
mig áreiðanlega unt að hafa reynt að
bægja Magga frá sér. Hvilíkur kjáni að
hal'a búist við einhverri hjálp frá
honum! Tonimi hal'ði vafalaust alveg
rétt fyrir sér. Maggi var óviðráðanlegur.
Það þurfti ef til vill að beita hann þeim
aga scm Tomrni talaði unt. Þegar við
kæmum heim úr páskaferðinni hefði
vonandi lekist að venja Magga af þvi að
l'ara lil Simonar á hverjum degi.
Án þess að segja neitt sneri ég ntér
undan starandi augnaráði Simonar og
gekk i áttina til verkstæðisins.
„Maggi!" kallaði ég strax og ég kont
inn fyrir dyrnar. Lílill snáði i blautum.
blettóttum vinnugalla kom i Ijós á bak
við hvitmálaðan bíl. Maggi veifaði.
strauk hjólhlifina með klút og kallaði:
„Finnst þér hann ekki fallegur, Inga
frænka? Simon segir að það sé hægt að
aka honuni á tvö hundruð kikómetra
hraða! Hvað segir þú um það?”
„Það er alltof, alllof hratt," svaraði ég
fljótt. „Og nú verðurðu að koma heim
með mér og fara I bað. Ég hafði hugsað
ntér að þú sofnaðir snemma í kvöld þvi
að ég geri ekki ráð fyrir að þú sofir neitt
i lestinni á morgun. það er alltaf svo
margt að sjá og skoða á leiðinni.”
Bjarminn i augunt hans slokknaði og i
sama bili fleygði liann frá sér klútnum
og sparkaði i framhjólið á bilnum hvíta.
„Mig langar ekkert að fara heim til
Tomrna. þessa lciðindapoka. Nei. ég fer
ekki fet. Ég verð hér og hjálpa Simoni.
Hánn þarf á hjálp að halda við bila
þvottinn. Er það ekki satt, Simon?”
Simon brosti og klappaði á kollinn á
Magga.
„Ég má til með að reyna að komast af
án þín um tíma.”sagði hann.
„Nei, það er cngin þörf á þvi." sagði
Maggi ákveðinn og alvarlegur. Svipur
hans bar augljósan vott um að honum
var mikið niðri fyrir. „Þau kæra sig held-
ur ekkert um að ég konii. Þau vilja bara
hitta Ingu frænku af þvi hún ætlar að
giftasl þessum gaur."
Neðri vör hans titraði og það bar
alltaf vott unt mikil skapbrigði. Ég fann
að ég blóðroðnaði. Þetta hafði svo mikil
áhrif á mig.
„Maggi!" kallaði ég i örvæntingu. Ég
fann að tillit Simonar fylgdi mér eftir
|regar ég greip i handlegg Magga og dró
hann með mér I áttina til dyranna.
Strax og við vorunt komin út fyrir
verkstæðið og enginn heyrði til okkar
sagði ég æst: „Þetta er i siðasta sinn
sem þú færð leyfi til að fara hingað. Þú
hlýðir mér ekki lengur og ég get alls ekki
sætt mig við það."
Maggi fölnaði og tár koniu fram i
augu hans en engu að siður horfði hann
þrjóskulega til mín og sagði hátt: „Ég fer
sanit! Simon hefur ekkert á móti þvi, og
þú hefðir átt að leyfa mér það líka."
„Ég hef lika gert það, Maggi. Og eitt
þarf ég að segja þér i viðbót. — ég vil alls
ekki að þú talir svona um Tomma svo að
ókunnugir heyri."
„Sínton er okkur ekkert ókunnugur."
sagði Maggi þrjóskulega. Hann —
hann er vinur pabba. Og það er satt að
Tommi er leiðindagaur og að þú ætlar
að giftast honum, því að hann sagði méi
það sjálfur — og ef — ef þú gerir það þá
vil ég ekki búa hjá þér lengur. Þá . . . þá
strýk ég burt!”
Andlil hans var náhvitt og augun
skutu gneistum. Ég varð alveg orðlaus
við þessa ádrepu og fór að hugsa um það
sem Simon hafði sagt: „Þú veldur
honum bara miklum vonbrigðum ef þú
neitar honum um að koma hingað."
En Maggi jafnaði sig ofurlitið unt
stund svo að ég kom honum heim átaka-
litið og fór með hann beint upp á bað.
Þar færði ég hann úr skitugu buxna-
ræflunum án þess að skeyta nokkuð um
þótt hann streittist á móti.
„Og einu þarf ég að bæta við enn.
Maggi,” sagði ég ákveðin. „Ég vil ekki
framar heyra þig skrökva. Það var
kvalræði fyrir mig að heyra þig segja
að ég ætlaði að giftast Tomma.”
„Ég var ekkert að skrökva þvi."
svaraði hann æstur um leið og hann
togaði af sér óhreina sokkana. „Tommi
sagði það sjálfur. Einu sinni þegar þú
varst frammi i eldhúsi sagði hann aö
hann skyldi áreiðanlega tukta mig
ærlega til þegar þið væruð gift . . . Svo
beygði hann af og byrgði niðri i sér
grátinn. Það var hljótt um stund meðan
Maggi stóð þarna á mottunni — nakinn.
óhamingjusamur drengur. og tárin
runnu niður kinnar hans.
Ég varð allt i einu gripin ákafri
löngun til að þrýsta þessum litla.
untkomulausa dreng að mér. þurrka
blauta, ólundarlega andlitið og lokka
frani bros á titrandi varir hans. Ég var
alveg að þvi komin að opna faðminn
þegar hann sneri sér skyndilega við og
steig upp í kerið.
„Ég ... ég get baðað mig sjálfur. lnga
frænka,” sagði hann með titrandi rödd.
„Þú ... þú þarft ekki að vera hér.”
Ég hristi höfuðið vonleysislega, tók
óhreinu fötin upp af gólfinu og fór þegj-
andi fram til þess að hugsa um matinn.
Þegar ég kont aftur upp tuttugu
minútum seinna var Maggi háttaður og
las myndasögu. Hann hafði þvegið sér
mjög vel svo að hvergi sást á honum
neinn oliublettur, og hann hafði meira
að segja munað eftir að þvo sér um
hárið. Hann varáberandi beygjulegur.
Ég var að enda við að laga teppið á
gólfinu þegar síminn hringdi niðri. Ég
kyssti hann i flýti á brennheita kinnina
og hljópsíðan niður.
Þetta var Tommi sem var að Ijúka
siðasta undirbúningi ferðarinnar. Ég
reyndi að sjálfsögðu að einbeita mér að
þvi sem hann sagði, en ég var vísl
eitthvað utan við mig því að allt í einu
sagði hann:
„Tekurðu nokkuð eftir því sem ég er
að segja. lnga? Hvað er eiginlega að?
Hefur kannski strákurinn verið óvið
ráðanlegur enn þá einu sinni?”
„Hvað ... hvað áttu við? Það ... það
er ekkert... ekkert sem máli skiptir..."
Hann fnæsti svo að hvein i tólinu og
lagði siðan á eftir nokkur orð i viðbót.
Það sern eftir var kvöldsins varð ég að
þvinga mig við að halda áfram að búa
okkur undir ferðina. Ég hafði óljósan
grun um að þetta yrði misheppnað fri —
og allt í einu fór ég þvi að hugsa um að
réttast væri að hætta við ferðina og vera
heima.
Ég svaf illa þessa nótt. fór því
snemma á fætur og lauk þvi síðasta sem
gera þurfti áður en við legðum af stað í
ferðina. Ég reyndi að láta sem allra
minnst til mín heyra til þess að vekja
ekki Magga. En þegar hann hafði ekkert
látið til sín heyra um hálftiuleytið fór ég
inn i herbergið hans. Þar nam ég strax
staðar. orðlaus af undrun, og glápti á
tómt rúmið.
SEM VISSI
HVAÐ HANN
VILDI
Maggi var horfinn . . .! Ég hljóp i
örvæntingu i hvert herbergi i húsinu og
kallaði hátt á hann en fékk ekkert svar.
Og þegar ég að lokum kom aftur inn i
herbergið hans veitti ég þvi athygli að
skólafötin hans, sem ég hafði komið
vel fyrir á einum stólnum, voru horfin.
Þá varð ég allt I einu gripin undarlegri
máttleysiskennd og hneig niður í rúmið.
Hvar gat drengurinn verið? Hve lengi
hafði hann verið fjarverandi? Ég hafði
verið á fótum I meira en tvo klukkutíma.
Hann gat ekki hafa læðst út án þess að
ég yrði vör við það.
Sárhrædd og kviðin rannsakaði ég
hvern krók og kima i garðinum, en svo
fleygði ég yfir mig kápu og hljóp áleiðis
til bensinstöðvarinnar til þess að hitta
Simon.
Stöðin var vafalaust opin en það sást
þar hvergi nokkur maður.
„Símon!" kallaði ég örvæntingarfull.
„Hvarertu?"
Þá heyrðust einhverjir skruðningar
undir gráum bil sem stóð á bak við
bensindælurnar. því næst komu i Ijós
tveir fætur í vinnugalla og loks það sem
eftir var af Símoni.
„Ég er hérna." svaraði hann rólega.
„Hvað vakir nú fyrir þér?”
Ég settist á hækjur mínar við hlið
hans. „Það er Maggi." sagði ég. „Ég finn
hann ekki. Ég held hann hafi strokið.
Þú . . . þú hefur líklega ekki orðið neitt
var við hann?”
Hann ýtti sér fram undan bilnum.
stóð siðan upp og gnæfði yfir mig. Þvi
næst tók hann i hönd mína og reisti mig
á fætur. „Hvers vegna heldurðu að hann
hafi slrokið?" spurði hann án þess að
sleppa hendi minni.
Ég þurfti i fyrstu að herða að mér til
þess að fara ekki að gráta. en brátt tókst
mér að skýra honum frá þvi sem mér bjó
í brjósti:
„Hann . . . hann sagði að hann ætlaði
26 Vikan 44. tbl,