Vikan - 22.04.1982, Blaðsíða 24

Höfundur: Rex Digger
Smásagan
Dauði milljóna
mæringsins
u yrnar á þakhæðinni opnuðust en
öryggiskeðjunni hafði verið krækt, svo
ekki var hægt að komast inn. Lása-
smiðurinn og konan sem var húsvörður
horfðu á hvort annað. „Frú Leclerc
hlýtur að vera heima,” sagði hús-
vörðurinn. „Ég er margbúin að hringja
dyrabjöllunni til þess að afhenda henni
póstinn.” Nú hringdi síminn, en enginn
svaraði. „Opnaðu strax. Sprengdu
keðjuna. Hér er ekki allt með felldu.”
„Flýtið ykkur nú ög verið þið ekki í
allan dag að ganga frá þessu.” Dumont
lögregluforingi horfði óþolinmóður á
ljósmyndarana og fingrafara-
sérfræðingana.
Suzanne Leclerc lá i dökkbláum
morgunslopp á hvítum leðursófanum.
Lítið borð á hjólum var við hlið sófans
og þar á voru flöskur með viskii og
koníaki ásamt einu glasi. Hálfur
vindlingur var í öskubakkanum.
„Hún hefur reykt og drukkið viski,”
sagði læknirinn. Hann hafði lyktað af
glasinu án þess að snerta það. „Hún var
ein, er það ekki rétt?” Dumont kinkaði
kolli. „Hér á efstu hæðinni eru allir
gluggar lokaðir, því hiti, loftræsting og
þvíumlíkt er allt sjálf-stillt. Þess utan var
öryggiskeðjan krækt. Húsvörðurinn
segir að frú Leclerc hafi komið heim úr
ferðalagi í gær og síðan hafi hún ekki
orðið vör við nokkurn mann sem hafi
komið eða farið frá henni. Getið þér
áttað yður á dauðaorsökinni?” „Það er
roði á húðinni sem gæti verið i sambandi
við zyankalium-eitrun, en með vissu
er..„” „Já, ég veit, þetta kemur i Ijós við
krufninguna," drundi í Dumont. Hann
benti aðstoðarmanni að koma til sín og
taka glasið, flöskurnar og allt sem á
borðinu var og koma þvi á rannsókna-
stofu lögreglunnar. Læstu svo íbúðinni
og innsiglaðu hana. Ég ætla að tala við
húsvörðinn.
Mennirnir tveir, sem sátu við skrif-
borð Dumonts, voru afar ólíkir. Luc
Leclerc var þritugur. Hann var sonur
Marcel Leclerc af fyrra hjónabandi.
Faðir hans lést fyrir fimm árum. Frá
hvirfli til ilja hvíldi yfir honum einhver
kæruleysissvipur. Hann var einkaerfingi
föður síns og fékk öll auðæfin að stjúpu
sinni látinni. Þó var undanþegin ein
milljón franka. Þá átti geðlæknirinn
Serge Vallois að erfa sem þökk l'yrir góða
læknishjálp við Suzanne. Hann var
þrjátíu og sex ára, afar hlédrægur bæði i
framkomu og klæðaburði. „Datt yður i
hug að hún myndi fremja sjálfsmorð?”
spurði Dumont dr. Vallois. „Sannast að
segja datt mér það ekki í hug. Hún var
ekki þunglynd og þjáðist ekki af neinum
dapurleika. Þó er ómögulegt að útiloka
allt slíkt.” „Og hvað finnst yður?”
spurði Dumont Luc Leclerc. „Mér
fannst hún stundum einkennileg,”
svaraði stjúpsonurinn. „Virðist þetta
vera sjálfsmorð?” hélt hann áfram. „Já.
Frú Leclerc var fertug. Hún var milljónamæringur.
Var um morð eða sjálfsmorð að ræða? Dumont
lögregluforingi áttiað ráða gátuna.
Orsök dauðans var eitur. Við fundum
það í glasi hennar. Það var örlítið
viskí og vatn i þvi. Enginn nema hún
sjálf hefði getað látið eitrið í glasið, því
hún var alein. Það var enginn hjá
henni.”
Hann trúði ekki sjálfur þvi sem hann
sagði. Vildi aðeins sjá viðbrögð þeirra
beggja, því það voru aðeins þeir tveir
sem högnuðust á dauða Suzanne.
Að sjálfsögðu hefði einhver getað
heimsótt frú Leclerc án þess að hús-
vörðurinn hefði tekið eftir því. Þessi
einhver hefði þá getað komið eitrinu í
glas hennar.
Frá Cannes, þar sem frú Leclerc hafði
verið i fríi, hafði hún haft samband
við lögfræðing sinn og ákveðið að hitta
hann daginn eftir heimkomuna. Hún
ætlaði að breyta erfðaskrá sinni. Meira
vissi lögfræðingurinn ekki. — Siðan
hafði Dumont kynnt sér ýmislegt um
efnahag beggja erfingjanna. Lux Leclerc
starfaði ekkert, en var fjárhættuspilari
og kominn i miklar skuldir. Serge Vallois
var einnig í fjárhagsörðugleikum. Hann
hafði lítið að gera og tekjurnar þvi
smáar. Þess utan hafði hann tapað á
hlutabréfabraski. „Ég þarf að spyrja
einnar spurningar enn.” Lögreglu-
foringinn leit fyrst á stjúpson Suzanne
og svo á lækninn. „Hvar voruð þið i
fyrrakvöld milli klukkan átta og ellefu?”
„Gjörið svo vel, hér er koníakið
yðar." Barþjónninn, sem var farinn að
grána í vöngum, setti glasið fyrir framan
Dumont. Hann dreypti á glasinu. „Þér
voruð einasti vinur frú Leclerc, var ekki
svo, herra minn?” „Kallið mig heldur
Maurice, það er þægilegra.”
Flestir viðskiptavinirnir voru farnir,
svo enginn ónáðaði þá. „Já, það var
góður kunningsskapur okkar á milli,”
sagði Maurice. „En áður en Suzanne fór
til Cannes rauf hún þessa vináttu."
„Hvers vegna, rifust þið?” spurði
Dumont. Húsvörðurinn hafði sagt
honum frá þessu. Maurice leit undan
um leið og hann sagði: „Ég játa að ég
varð óþarflega hávær. Hún hafði gefið
mér vonir um að hjálpa mér að eignast
gistihús eða veitingastað. Um ástir eða
hjónaband var alls ekki að ræða. En allt
I einu kom einhver dyntur í hana og hún
tjáði mér fyrirvaralaust að hún gæti
ekkert fyrir mig gert og að frá hennar
hálfu væri kunningsskap okkar slitið.”
Ef til vill ætlaði frú Leclerc að arfleiða
Maurice að einhverri fjárupphæð, þó að
hann væri eldri en hún. En Maurice hélt
áfram: „Þvi leitið þér ekki morðingjans
meðal þeirra sem hagnast á dauða
frúarinnar?” „Þeir hafa báðir fjarvistar-
sannanir,” svaraði Dumont.
Maurice hafði enga. Hann átti frí
þennan dag. Um kvöldið var hann einn
heima hjá sér. „Ég elskaði Suzanne ekki
vegna auðæfa hennar. Þegar hún kom
hingað óvænt, settist við barinn, brosti
og bað um viski með ís...” Nú var
sem Dumont vaknaði allt í einu og því
greip hann fram í. „Drakk hún alltaf
viskí með vatni?” Maurice jánkaði.
Dumont lögregluforingi beið i horni
ibúðarinnar á bak við dyratjald.
Morðinginn hlyti að koma og fjarlægja
þau sönnunargögn sem hann hafði skilið
eftir sig. Loksins opnuðust dyrnar.
Dumont hafði látið rjúfa innsiglið.
Hann heyrði að gengið var inn i
anddyrið og í áttina að eldhúsinu. Hann
heyrði ennfremur að kæliskápurinn var
opnaður.
Dumont greip skammbyssu sína.
Skrefin nálguðust. Hann rykkti tjaldinu
frá.
Maðurinn i rykfrakkanum hrökk við.
Hann stóð kyrr á miðju baðherbergis-
gólfinu. Svo sneri hann sér snöggt við. í
hægri hendi hélt hann á skál með is-
teningum í. „Ég bjóst við yður,” sagði
Dumont. „Þessum ísmolum getið þér
rólegur kastað i salernisskálina. Var það
ekki ætlun yðar? Þér ætluðuð að fjar-
lægja einu sönnunina sem til var gegn
sjálfsmorðs-ályktuninni og þar með
ryðja úr vegi síðustu hindruninni til þess
að fá hinn svo mjög nauðsynlega arf. En
þessir molar eru aðeins frosið vatn. Alla
hina, þá sem þér útbjugguð i fjarveru
stjúpu yðar, tókum við og rannsökuðum
og þeir voru allir blandaðir eitri. Þér
urðuð að eitra alla molana í skálinni til
þess að vera öruggur um að frú Leclerc
dæi þetta kvöld, því næsta morgun
ætlaði hún að breyta erfðaskrá sinni.
Þetta vissuð þér, þvi þér höfðuð marg-
hringt til hennar og aflað yður upp-'
lýsinga. Hótelið í Cannes tjáði mér að
þér hefðuð marghringt i hana.
Komið þér með mér, Leclerc. Menn
mínir bíða niðri. I I
24 Vikan X6. tbl.