Vikan - 20.05.1982, Qupperneq 24

Framhaldssaga
KÓRÓNAN
á ég aö segja — grimmd? — i svipnum.
Háriö var dökkt með koparrauðum
gljáa....
— Ron? hrópaði Tone upp yfir sig.
— Maðurinn stansaði hjá mér og
heilsaði. Hann talaði sérkennilega gel-
iska mállýsku. Hann spurði hver ég væri
og virtist hæstánægður með svar mitt.
Mér til ólýsanlegrar undrunar rétti hann
þvi næst fram slíkan dýrgrip að ekki á
sinn lika, konungskórónu, og bað mig
varðveila af alúð. „Þvi hér í Temair á
hún heima,” sagði hann. Temair er hið
fornirska heiti á Tara. „Ég hef leitað
hennar áruni saman,” hélt hann áfram.
„Ég gaf aldrci upp vonina um að finna
hana og hérer hún nú."
— Kórónan! sagði Martin fagnandi.
— Hún er þá i góðum höndum.
— Þvilík ósvifni! hrópaði Parkinson.
— fann þessa kórónu, það er hér sem
hún á heima. Hún verður vonandi flutt
hingaðsem fyrst.
— Nei, sagði White Ijúfmannlega. —
Hana látum við aldrei af hendi.
— Ungi maðurinn sagði mér margt
meðan við reikuðum um Tara þctta
kvöld, hélt hann áfram. Hann sagði mér
allt sem gerðist hér i Noregi. Ég hef
skrifað niður alla frásögn hans og hér
með afhendi ég hana rannsóknarlögregl
unni. En hann lagði á það mikla áherslu
að |rað væri þctta unga fólk hérna, Ann
ika, Tonc, Martin og Jörgen — og raun
ar einnig að hluta til Knut — sem ætti
allan heiðurinn af þvi að hafa uppgötvað
þetta alll saman, þýtt ogamristurnar og
fundið bæði sverðin og kórónuna. Eink
um vildi hann nefna framlag Martins...
— Það er vissulega áhugavert, greip
rektor frani í. — Ég fékk einmitt í dag
bréf frá prófessornum ykkar, Martin og
Annika. Hann hafði lesið allt um málið i
blöðunum og hann vildi láta það koma
l'ram að hann hefði mikið álit á Martin
Öyen. Hann kvaðst þess fullviss að hann
hefði verið fær um að leysa þessa gátu.
Hins vegar kvaðst hann ekki hafa mikla
trú á hæfileikum Parkinsons.
— Nei, þvi get ég trúað, sagði Parkin-
son hvasst. — Prófessorinn er auðvitað
öfundsjúkur yfir velgengni minni.
White tók upp þráðinn aö nýju. —
Þessi ungi maður sýndi mér blað, sem
hann hafði i fórum sinuni, með nöfnum
og heimilisföngum tveggja þessara ung-
menna.
Martin kinkaði kolli. — Ég lét hann
hafa þau svo að hann gæti haft samband
viðokkur.
— Ég skil. En svo lagði þessi ungi
maður á það þunga áherslu að tvær
manneskjur, Parkinson og Lisbeth, ættu
ckkert gott skilið. Hann kvaðst hafa
heyrt þau tala um að þau yrðu að kom-
ast yfir þessar fornminjar hvað sem það
kostaði. Og hann fullyrti að Parkinson
hefði atdrei ráðið fram úr neinu sjálfur.
Hins vegar hefði hann hvaðeftir annað
reynt að stela frá þeim. Mér skildist að
laust prófessorsembætli kæmi hér eitt
hvað við sögu.
— Þetta er lygi! skrækti Parkinson.
Hann lýgur. Rektor, þið hljótið að skilja
að þetta svokallaða vitni er einskis virði.
Ron var i vitorði með þessum fjórum.
l*ctta er samsæri gegn mér. Þctta er ekk
ert annað en hrein og klár öfundsýki.
Maðurinn er njósnari, hann er hættuleg-
ur....
Parkinson var óslöðvandi. Tone virti
liann fyrir sér með íhygli. Hann hafði
eitt sinn varpað því fram að Ron væri
ckki heill á geðsmunum. Sá ætti ekki að
kasta steini er i glerhúsi býr, flaug henni
nú í hug.
Málið var raunar i hálfgerðum hnút.
Þá fékk Martin skyndilega hugmynd.
Hún var eiginlega hlægilega einföld og
hann furðaði sig á að engum skyldi hafa
dottið hún fyrr i hug. Að visu hafði til
þessa enginn utan þeirra séð kórónuna
eigin augum. Nú aftur á móti...
— Parkinson, sagði hann. — Þú full-
yrðir sem sagt að þú hafir fundið kórón-
una og haft hana með höndum?
— Vissulega!
— Og að við höfum stolið henni frá
þér?
— Það veistu jafnvel og ég. Reyndu
ekki að hvítþvo þig af þvi.
— Prófessor White, sagði Martin án
þess að skeyta um móðgunaryrði
Parkinsons. — Þú hefur séð kórónuna,
er þaðekki?
— Jú, vissulega, ég er hér með myndir
af henni.
Hann seildist i innri jakkavasa sinn en
Martin bandaði frá sér. — Nei. biðum
aðeins. Ég legg til að við öll, sem vorum
á Steinheia, nema Knut teiknum kórón
una eins og við teljum hana vera. Síðan
getum viðlitiðá Ijósmyndirnar.
í þögninni sem fylgdi var þungur
andardráttur Parkinsons auðheyrilegur.
Taugaóstyrkur hans fór ekki fram hjá
neinum.
— Ja. ég gengst inn á þetta, sagði
hann loks. — En ég meiddi mig i þumal-
fingrinum i gær og auk þess er unnusta
min miklu færari að teikna en ég svo að
ég vil að hún teikni kórónuna fyrir mig.
Þetta sagði hann þar sem það var
Lisbeth sem legið hafði á glugganum og
séð þegar þau unnu að hreinsun kórón-
unnar á Steinheia.
— Þið verðið bæði að teikna, sagði
lögreglufulltrúinn. — Hvort fyrir sig.
— En ég get það ekki. Þumalfingur-
inn....
— Nú, jæja þá, þið getið þá hjálpasl
að, sagði lögreglufulltrúinn óþolinmóð-
ur.
— Ég legg til að allir skrifi svo undir
teikninguna úr hvaða efni kórónan er,
bætti White við.
Tiu minútum síðar lágu fimm
teikningar á borðinu. Pjórar þeirra voru
áberandi likar. Sú fimmta, teikning
Parkinsons og Lisbethar, var vissulega
áþekk en liktist þó öllu meira hinni
þekktu búrgúndisku kórónu. Þau tvö
höfðu hvislast mikið á meðan Lisbeth
teiknaði.
— Jahá, sagði rektor stuttur i spuna.
— Ég sé að þið hafi skrifað hér „járn".
Parkinson.
— Já, aðsjálfsögðu!
— Það hafa þau hin ekki gert. Gelum
við fengið að sjá ljósmyndirnar núna,
prófessor?
Prófessor White lagði þær á borðið og
allir lutu yfir þær. Við þeim blasti
kóróna Cadalláns konungs, hvílandi á
kóngabláu flaueli. Allir viðstaddir gripu
andann á lofli.
— Er þetta járnkóróna, Parkinson?
spurði lögreglufulltrúinn silkimjúkri
röddu.
S yndaselirnir tveir voru teknir
höndum og fluttir á brott.
Loks kom Annika sér að þvi að bera
fram spurningu sem brunnið hafði á vör-
um hennar allan timann.
— Prófessor While. Kom ungi mað-
urinn, sem þú hittir, með þér til Noregs?
White brosti vingjarnlega við henni.
— Þú ert Annika, er það ekki? Nei,
hann kemur ekki oftar hingað. En hann
bað mig fyrir kveðju til ykkar og sérstak-
lega til þin. Annika. „Biddu hana að
gleyma mér ekki,” sagði hann. „Og
biddu hana að fyrirgefa mér.”
Annika brá hönd fyrir augun. —
Þökk fyrir, hvislaði hún.
— Ég skil ekki hvers vegna hann er
alltaf að biðja þig um fyrirgefningu,
sagði Tone en systir hennar svaraði
engu.
— Ég bauð honum vitanlega að koma
með, sagði White. — En þá brosti hann
aðeins. „Timi minn er á enda," sagði
hann. „Það verður gott að fá hvildina.”
Og það verður að segjast eins og er að
maðurinn leit sannarlega ekki hraust
lega út.
Annika greip um hönd Martins og
þrýsti hana fast uns hún náði aftur
stjórn á sér.
— En segið mér nú, sagði rektor ákaf-
ur. — Hversu gömul er þessi kóróna
eiginlega? Tilheyrir hún ef til vill hinum
horfnu munum irsku krúnunnar?
— Nei, hún er miklu eldri. Heima i
Dublin er nú verið að reyna að komast
að einhverju sem skýrt gæti sögu henn-
ar, svo og Cadalláns konungs, eða
CATUVELLANOS, sem nefndur er i
textanum. Að nokkrum tíma liðnum
gerum við svo þennan fund opinberan
við hátíðlega athöfn. Og þá viljum við
gjarna fá þessa ungu vini okkar i heini-
sókn, svo og alla þá sem unnið hafa að
lausn gátunnar. Flugferðir og uppihald
verða að sjálfsögðu ókeypis. Hvað segið
þið um það?
— Við þiggjum vitanlega þetta góða
boð með þökkum, sagði Martin.
Skop
24 Vikan 20. tbl,