Vikan - 20.05.1982, Side 26

Framhaldssaga
— Ég viiui gjarna heimsækja Tara,
sagöi Annika dreymandi,
White sneri sér aö rektor. — Við höf-
um ekki hugsað okkur að gera neitt til-
kall til sverðs Feorníns. En við vildunt
ákaflega gjarna fá konungssverðið, ef
það er nokkur möguleiki.
Rektor hikaði. — Það heyrir nú ekki
beinlinis undir mig. Vitanlega ætti það
að vera á sama stað og kórónan en...
Nú, jæja, ég er ekki rctti maðurinn til að
taka ákvöröun i þvi niáli. En má nú ekki
bjóða ykkur á safnið og lita á ogam-
risturnar þar? Þá sjáið þið með eigin
augum hvað þetta unga fólk hafði i
höndunum i byrjun. Það var heldur rýrt
i roðinu og ég verð að segja að ég dáist
að þeim.
Allir fylgdusl að á safnið, þar sem
fjórmenningarnir útskýrðu lið fyrir lið
hvernig þau höfðu fetað sig áfram i þýð-
ingu lextans. Útskýringar þeirra vöktu
mikla athygli. I’rófessor Wliite bauð tii
kvöldverðar á hótelinu og þvi næst
kvöddu þau og héldu heim á leið.
Vorsólin vermdi og náttúran skartaði
sinu fegursta. Þau fóru i næsta al
menningsgarð þar sem þau reikuðu um
hugsandi i vorbliðunni.
— Ég held ég mundi slcppa því að lesa
blöðin á morgun, ef ég væri Parkinson,
sagði Jörgen. — Hugsið ykkur — eftir
allt þetta grobb og þessar hégómlegu
ntyndir.
Tone var með hugann við annað.
— Ég skil ekki ennþá hver Ron var i
raun og veru.
— Æ, hann getur hafa verið hver sem
er, sagði Jörgen sent aldrei hirti um að
kafa of djúpt í sálardjúpið.
— Nei, hann getur ekki Itafa verið
hver sem er, andmælti Tone. — Það er
rétt, sem viðsögðum, að hann vissi allan
timann meira en við héldum. Það var
liann sem fann sverð Feorníns. Hann
hlýtur að hal'a þekkt söguna um kórónu
Cadalláns.
— Já, sagði Martin. — Nóttina sem
hæst lét i vindinum, svo að þaut i kletta-
skorununt, þá sá ég hann einmitt uppi
viðsteinhöfuðið.
Hann hefur verið að athuga hvort
liann gæti haggað steininum, sagði
Jörgen. — Og svo fékk hann okkur fá-
vitana til að vinna fyrir sig.
— Ég er ekki samþykk þvi að það hafi
verið fávitalegt á neinn hátt, andmælti
Tone. — En ég hef verið að velta fyrir
mér umbúðunum sem hann bar undir
slakknum. Ég held raunar ekki að það
hafi verið untbúðir. Það var eitthvað
annað. harðara.stifara....
Skyndilega greip Annika um höfuðið
og hljóp burt frá þeim. — Ég vil ekki
heyra nteira, æpti hún. — Ég vil ekki
hlusta á ykkur.
Martin hljóp þegar á eftir henni. Þau
Iturfu von bráðar inn á milli trjánna.
— Hvað er að henni? sagði Jörgen
skilningssljór.
KÓRÓNAN
Tone stansaði. Hún var orðin mjög
föl. — Mér detlur dálitið i hug.
— Hvað þá? spurði Knut.
— Nei, það er óhugsandi. Það er al-
deilis óhugsandi!
— Hana nú! Þú litur út eins og það
ætli að liða yfir þig, sagði Jörgen. —
Hvaðer eiginlega að ykkur kvenfólkinu?
— Ég held að Marlin hafi einnig sinar
grunsemdir, tautaði Tone eins og við
sjálfa sig. — í gær var hann að tala um
ibúðina hans Rons. Hún var svo skelfi-
lega köld og tóm, sagði hann.
— Já, og hvað nteð það? spurði
Jörgen.
Tone var sem i öðrum heimi. — Mér
var alltaf kalt i návist hans.
— Hvers? Martins?
— Nei! Nei!
Jörgen hrukkaði ennið. — Ég man
það núna, þegar þú segir þetta, að við
þurftum alltaf að bæta á eldinn þegar
hann kom inn.
— Ég veit það er eitthvað sem þjakar
Anniku, sagði Tone og var nú auðséð að
henni leið afar illa. — Ron var sjaldan
innan dyra. Oftast skaut hann upp koll-
inuni einhvers staðar úti. Og fyrstu nótt-
ina, þegar hún sá hann birtast i tungl-
skininu, þá kom hann frá trjálundinum.
Hann var oft þar.
— Hann var hálfgerður útilegumað-
ur, sagði Jörgen og hló.
En Knut horfði hugsandi á Tone. —
Það er eitthvað að úlnliðnum á Anniku.
Tone kinkaði kolli. — Hann vildi
aldrei koma nálægt okkur. Aldrei. Og
hann gat ekki lesið annað en ogam. Og
þessi grimmdarvottur í andlits-
dráttunum...
— Og þetta með bláu logana, sagði
Knut. — Ron fullyrti að þeir væru einn-
ig i kringum hana, var þaðekki? En hún
sá það auðvitað ekki sjálf.
— Ég hjó lika eftir þessu, sagði
Jörgen, án [tess að skilja raunverulega
hvað þau voru að fara. — Hrævareldur
er aldrei i kringunt J'ólk. Ég held þetta
hljóti að hafa verið eitthvert annars kon-
ar rafmagnað fyrirbrigði.
Tone gaut til hans augunum. — Hvað
svo sem það var þá þori ég að veðja að
það var bara i kringunt hann, sagði hún
hugsandi. — En Annika veit meira en
við. Miklu meira.
— Já, sagði Knut. — En ég held við
ættum að láta vera að spyrja hana.
— Hvað er eiginlega að ykkur? Um
hvað eruð þið að tala? spurði Jörgen
gremjulega. — Ég skil ekki bofs!
Tone hristi höfuðið ákveðin. — Nei,
auðvitaðer þetta tóm vitleysa. Viðerum
baia að rugla. Við létum hugmyndaflug-
ið hlaupa nteðokkur i gönur, Jörgen. En
hvaðer nú orðið af Martin og Anniku?
M artin hélt utan um Anniku sem
skalf og nötraði af ekkasogum. —
Svona, svona, hvíslaði hann. — Þú mátt
ekki hugsa svona. Mundu aðeins að
hann elskaði þig. Mundu að hann bjarg-
aði lífi þinu nóttina góðu.
— Nei, það var ekki hann sem bjarg-
aði lífi minu. Það varst þú sem komst á
siðustu stundu.
— Jæja, það má vera. En hann var
mér þakklátur fyrir það. Hann vildi þér
ekkert illt, Annika, hann langaði aðeins
að hafa þig hjá sér. Hann var svo ein-
mana. Þú verður aðskilja hvað þú varst
honum mikils virði. Þetta var aðeins
andartaks veikleiki sem hann iðraðist
sáran síðar.
— En úlnliðurinn...
— Hafðu ekki áhyggjur af honum.
Hann verður fljótlega jafngóður aftur.
— Nei, hann verður það ekki. Þetta
hverfur aldrei, sagði hún og grét sáran.
— Jú, jú, svona, svona.
Hann tók bliðlega um hönd hennar og
strauk vöruiium eftir greinilegum fingra-
förunum á úlnlið hennar.
— Þú verður að gleyma þessu, Ann-
ika. Eftir fimmtiu ár, þegar við sitjum
saman og horfum á sjónvarpið á milli
|ress sem við reynum að lækka roslann i
barnabörnunum, þá skaltu hugsa um
Fe... um Ron sem kæran æskuvin. Þá
geturðu sársaukalaust hugsað um vind-
inn á Steinheia og öldugjálfrið og rnána-
skinið og ást Rons til þin, innilega blíðu
hans og umhyggju fyrir þér.
Hún grél við barm hans eins og
hjartað væri að bresta. Svo lyfti hún
höfði. — Eitt sinn horfði ég á vangasvip
hans ... það var dimmt... hann var svo
einkennilegur, það var eins og ég sæi i
gegnum hann. Og nóttina í trjálundin-
um... hann var svo nálægt... þá sá ég alls
engaandlitsdrætti!
Jörgen, Knut og Tone birtust álengd-
ar. Martin bandaði með hendinni og þau
gengu hæversklega á burt, án þess Ann-
ika yrði þeirra vör.
— En þegar hann tók um hönd þina?
Þá hefurðu verið nær honum en nokkru
sinni.
Annika titraði eins og lauf i vindi. —
Það var þá sem ég fékk hugboð — um
sannleikann! En ég néitaði að trúa þá.
Svo afhenti ég honum kórónuna.... ég
kraup á kné.... ég rétti hana ósjálfrátt
fram, eins og ég væri frammi fyrir.... Ó,
Martin, það#é7i/rekki veriðrétt.
— Nei, það held ég ekki heldur. Ég tel
að Ron sé ungur hugsjónamaður, rétt
eins og þú og ég, sem þekkti söguna um
kórónuna, og hann þráði að flytja hana
aftur þangaðsem hún átti heima. Og svo
erum við að setja saman alls konar
furðusögur i huga okkar!
Hún brosti hikandi. — Trúirðu þessu i
raun og veru?
— Auðvitað? Hvaðannað?
— Nei, vitanlega hefur þú á réttu að
standa. En hvað maður getur heimskað
sig.
Þau risu á fælur. Martin horfði á
Anniku, alvarlegur i bragði.
— Annika, viltu hugsa um það sem ég
sagði áðan — um barnabörnin?
Hún gat ekki varist hlátri. — Mér
þykir svo vænt um þig, Martin. Mér lík-
ar mjög vel við þig. En ég veit ekki... ég á
svolítið erfitt með að taka þig alvarlega.
Eða... skilurðu... ég á bágt með að taka
þvi ser.i sjálfsögðum hlut að þú meinir
eitthvað með þessu. Maður sem allar
stelpur eru skotnar í! Þú ert alræmdur,
Martin!
Hún sá að honum féllu orð hennar illa
svo að hún reyndi að bæta fyrir þau: —
Má ég ekki vera vinur þinn, kynnast þér
betur — og þu mér? Ég veit að
minningin um Ron á eftir að blikna. það
verður ekki eins sárt að minnast hans
eftir nokkurn tínta. En í augnablikinu
virðist allt svo ómögulegt og erfitt.
Skilurðu mig?
Hún varð hugsi. — Heldurðu að við
fáum að sjá hann aftur? í Tara?
Martin horfði á hana þar sem hún
stóð og starði út i fjarskann. — Nei,
sagði hann hæglátlega. — Nei, viðfáum
ekki að sjá hann aftur. En ef til vill
skynjarðu hann i vindblænum sem
strýkur um vanga þinn og varir.
Minnstu hans þá og þiggðu ást hans.
Hún kinkaði kolli. — Eigum við nú að
fara til hinna?
Hann hélt aftur af henni.
— Annika. Ron fékk aldrei að kyssa
þig. Ég veit að honum fannst við tvö
eiga saman. Ég veit að hann hefði ekkert
á móti því að ég kyssti þig — frá honum.
Hún horfði undrandi á hann.
— Lokaðu augunum og ímyndaðu þér
aðégsé Ron.
— Nei, Martin!
— Gerðu eins og ég segi!
Hún hlýddi. Svo fann hún varir hans
við sinar í fyrstu varlega, bliðlega. Ron,
hugsaði hún. Ron...
En það var annað nafn semsífellt
leilaði frant i hugann. Lengst aftan úr
þokukenndum heimi sagnanna.
Kossinn varð innilegri. Og Annika
varð æ ráðvilltari. Svo faldi hún andlitið
við öxl hans.
— Nei, þú ert Marlin! En þú ert
hreint ekki sem verstur heldur! Reyndu
aftur — í þetta sinn sem Martin.
Einhvern tíma hlutu draumamir að
takaenda. i ■
SÖGULOK. Lj
26 Vikan 20. tbl.