Vikan - 29.07.1982, Blaðsíða 21

I
Framhaldssaga
_r_
W W BÓR í BLAÐFORMI V
Urval
VERÐ
36 KR.
7.
HEFTI
JÚLÍ
Karlmanns- I I Tvö andlit
tár I ástarinnar
Bls.3 I I 5/J. 40
Gáta Callabonna-vatnsins...... 7
Bjarnarárásin................ 12
Dýrgnpir ■
Katrínar-klaustursins..... 18 H KJ'ajUl
Velferðarríkið I um þœr? Bls. 38
er hægt að bjarga því?.... 34 ™ r
Tvö andlit ástarinnar:
1. Á Gulag................ 40
II. Á hausti lífsins....... 43
Vísindafræði: sjúkdómur ■ Q^nd Úr
sem breiðist ut........... 50 ■
úrvaisijðð................... 6i ■ diúpi hafsins
Dádýrsriffillinn............. 68 H
Skyndihjálp — oghvaðfyrst? ... 110 ■ BÍS. i3
Land uglunnar................116
Bókin: aÖ lUCy
Bls. 82
miklum áhyggjum. Ég varð að
reka hann vegna drykkjuskapar
og ódugnaðar. Eftir því, sem mér
er sagt, eyddi hann tímanum
mestmegnis í drykkjuskap og þá
gjarna í félagi viö Kristján. Nú
býr hann í litlum kofa ekki fjarri
Hedinge, og þar hangir hann illur
út í allt og alla og nennir ekki einu
sinni að reyna að verða sér úti um
atvinnu. Ég útvegaöi honum vinnu
á öðrum búgarði, þegar ég lét
hann fara héðan, en hann fékk
sparkið eftir örfáa daga. Ég er
sannast sagna órólegur út af hon-
um. Hann getur fundiö upp á
hverjusem er.
— Þér hafið annars góðu starfs-
fólki á að skipa hér, er þaö ekki?
— Jú, vissulega, ég er mjög
ánægður meö það.
Tessa opnaði munninn, en sá sig
um hönd.
— Þú ætlaðir að segja eitthvað,
sagði hann, sem lét ekkert fram-
hjá sér fara.
— Nei, þaö var ekkert.
Þau voru nú komin alla leið til
dyranna, en hvorugt gerði sig lík-
legt til að opna þær.
— Já, segðuþaöbara!
Hann stóð kyrr og horfði á hana
með rósemi og festu í augnaráð-
inu.
— Jæja. Meðan ég lá rúmföst,
var ég að velta fyrir mér nokkru,
sem skiptir mig afar miklu máli.
Ég vissi, að ég var ekki alvarlega
veik í það skipti. En ég get oröið
það síðar. Og hvað verður þá um
Daníel? Höfuðsmaður af Ilmen,
má ég biðja yður bónar?
— Vitanlega!
— Ég legg allt mitt traust á
yður. Má ég biðja yður að sjá fyrir
Daníel, ef eitthvað kæmi fyrir
mig? Þér þyrftuð ekki að annast
hann sjálfur, en mér þætti svo
vænt um, ef þér vilduð sjá svo um,
að hann fengi gott uppeldi og liði
aldrei skort.
Hann dró andann djúpt. — Þessi
orð ylja mér um hjartarætur,
Tessa. Ég skal með ánægju taka
drenginn að mér, ef eitthvað hend-
ir þig. Og mér kæmi aldrei til hug-
ar að láta hann frá mér. Þú getur
litiö á Hedinge sem framtíðar-
heimili hans. Hins vegar vona ég
innilega, að ekkert komi fyrir þig.
—Þaö er fallega sagt af yöur.
— Daníel þarfnast þín, sagöi
hann stuttlega, eins og hann heföi
skyndilega áttað sig á því, að orð
hans mætti skilja á fleiri en einn
veg. Svo hikaði hann andartak. —
Þú horfðir ekki á málverkið!
hrökk út úr honum.
Svo hann haföi veitt því athygli.
Hann hlaut að hafa staðið nokkuð
lengiístiganum.
— Mér geöjast ekki að því,
sagði hún stutt í spuna, og hann
spuröi ekki hvers vegna, þótt hann
langaöi til þess. Hann opnaði fyrir
henni dyrnar, lét Daníel í fang
hennar og sneri við inn í forstof-
una. Tessa hallaði sér að dyra-
karminum og horfði á eftir hon-
um. Baksvipur hans lýsti innri
baráttu, stolti og einmanaleika.
—'Höfuðsmaður af Ilmen, kall-
aði hún, áöur en hún vissi af.
Hann snerist á hæli, og hún bar
ótt á: — Þrátt fyrir andlitslýtin
finnst mér þér miklu viðfelldnari
en Kristján.
Stundarkorn stóð hann graf-
kyrr, án þess að segja orð. Svo
brosti hann vantrúaður. — Nei,
Tessa, það getur ekki verið. Þetta
segir þú bara af meðaumkun. Þú
vorkennir mér.
— Nei! andmælti hún áköf. —
Andlit yðar er miklu áhugaverð-
ara, máttugra, karlmannlegra og
þokkafyllra. Og úr augum yðar
má lesa skilning og samkennd
meö öllu, sem lifir. Ég veit, aö þér
reynið aö dylja þessa hlýju. En
það tekst ekki. Ollum hér þykir
vænt um yður. Óllum! Ja, meö
einni undantekningu.
— Hverersú?
— Hún — þessistúlka.
— 0, hún, sagöi hann og virtist
létt. Hann gat ekki leynt ánægju
sinni. Nú gekk hann fáein skref í
átt til hennar. — Ég gleymdi að'
segja þér, að þú þarft ekki lengur
að óttast Jóhönnu á Bjargi. Hún er
ekki lengur í lifenda tölu.
Augu Tessu stækkuðu.
— Já, sagði hann, og einkenni-
legt bros lék um varir hans. —
Hún var hneppt í fangelsi, og þar
var hún böSuð. Það var meira en
hún þoldi. Raunar var það henni
fyrir bestu. Þaö var grafið og leit-
að á bak viö fjóshauginn, og þaö,
sem þar fannst, hefði nægt til að
senda hana í gálgann. En hún
slapp sem sagt við það.
Tessa andvarpaði. — Ég get
ekki sagt með sanni, að ég finni til
hryggðar. En hvað með dýrin?
Mér hefur oft orðið hugsað til
þeirra.
— Þau eru hér — öll saman!
Framhald í næsta blaði.
30. tbl. Vikan zi