Vikan - 29.07.1982, Blaðsíða 29

Smásaga
Hundurinn þrýsti sér titrandi aö ökklum
Meg.
Kaffiö hennar og tebollan meö köldu smjöri
biðu á boröinu. Þar yröi þáö enn þegar hún
kæmi heim í kvöld. Þannig var þaö alltaf.
Hún kom eldfasta mótinu meö rækjuréttin-
um fyrir í ísskápnum, tók töskuna sína og leit
yfir óreiöuna í eldhúsinu. Hvers konar kona
fer frá svona eldhúsi? Þaö var eins og aö flýja
af slysstaö, eins og aö skilja eftir sáran mann
sem hrópaði vatn. Klukkan var oröin átta og
hún flýöi. Bak viö sig heyröi hún tíkina henda
sér í örvæntingu a hurðina.
Hún ók á stöðina, hallaöi sér frám yfir stýc-
iö og hélt dauðahaldi um þaö meö báöum
höndúm.
Lestin beiö. Hún sá hana þegar hún fór inn á
Bridge Street. Fólkiö var aö fara inn, allir
voru meö töskur og blöö. Hún fór inn á bíla-
stæÓið, skildi bílinn eftir með ópna glugga og
hljóp. •....
■ „Hraölest,’-’ sagði lestarþjónninn. „Innan-
bæjárléstin keínur eftir tíu mínútur. ”
Hann sagöi henni á hverjum morgni að
þetta væri' hraðlestin. Það hlaut aö vera
vegna þess aö hún virtist .svo viðutan, Úti-
vinnandi konur, 'sem tóku hráölestiná, komu
timaníega til að kaupa blööin, Þær voru vel
málaöar 'og;vÍssu.hvar.miðinn var. Skrifstof-
an'var miðpunktur lífs þeirra én ekki hættu-
legt hliðarstökk, Meg léit út eins og kóná séfn
tæki.. inn'anbæjarlestiná tii að kaúpá leik-
.fimiföt á börnini
Hún náöi í hliðarsæti og settist um léiö og
lestin lagði áf staö.
„Yankarnir sigra Oklahomár Phil enn í
fyrsta sæti”. „Beöíö um ráð fyrir fíkniefna-
sjúkan eigirimann”. ',,Arabaþjóöirnar r.æða
olíuvéröiö”. „73 ára ekkja myrt”. Hún komst
aldrei yfir aö lesa meirá en fyrirsagnimar
sem allir hinir voruað lésa ogháföi ekkihægi-
leganáhuga á þéim meðan'Iestin flutti haria æ
fjær héimilinu. Háfði húngleymt að slökkva á.
kaffivélinni? Yröi. allt. í lagi meö tíkina?
Osköp var úndarlegt aö fará sVöna að'heiman
því áö heimiiið virtist elta harra alla leiðiria og
krefjást athygli hennár eins og grátandibarn.
Um leið og húri koih ini) i borginá sleppti
þaö öllum tökum á henni og hún fór áð vin’na,
fékk sér þó kleinuhring til að boröameð kaff-
inuáður.
Peningavandræði höfðu rekið hana aftur
hingað og gamlar listir höfðu le.ikið ómeðvitað
í h'öndum. hennar. Henni fannst éins óg hún
heföi áður áttheima í öðru landi', talað.gnnáð
mál og nú var hún aftur komín þangaö og
fanrist ekkert eðlilegra. teiknibörðið fyrir
framán hana var gamall vinur-. Hún vár í sín-
um klefa og krúsir fullar af réttum blýöntúm
og pennum voru á sínum stað en hurfu ekki og
týndust 'í skólanum eða úti. Hún mældi og
strikaði. Hún skar mýndirnar niður í hæfilega
stærðmeð pappírshnífrium og gleymt bros lék
umvarirnar. . .
Klukkan fiihm fóru allir saman.niður í lyft-
unn.i og út á gangstéttin.a. Meg deplaöi augun-
um. Hún.fahri að hitt tungumálið og hitt landið
voru aðfáyfirhön'dina. Hvað var hún aö.gera
hér, svona langt frá heimkýn'num sínum.?
Hin fóru að fá sér í glas. Henni var boöið
meö. Meg hljóp við fót aö stöðinni.
Hún náöi í 5:20 lestinni, settist og leitaði aö
mánaðarmiöanum. Það var eitt skrefiö enn,
sem hún haföi tekið, enn eitt merki hins
vinnandi manns. Nú feröaöist hún ekki lengur
á venjulegum miða húsmóðurinnar heldur
reif af númeraöa miöa.
Þau óku um iðnaöarhverfið, námu staöar í
Westwood og héldu svo áfram leiö sinni, en
allt í einu hægöi lestin á sér og nam loks stað-
ar. Hún hristist nokkrum sinnum, kipptist til
og rykug trén viö teinana stóðu kyrr.
Maöurinn við hliöina á henni hristi blaðiÖ.
reiöilega og braut það saman, Hinir far-
þegarnir biðu eftir einhverri skýririgu en sátu
svoþegjandi.
Tuttugu mínútur liðu. Lestarþjónninn kom
eftir ganginum.
„Hvaö er að? spuröi einhver. . . v
„Smávandræöi,” svaraöi hann.
„Veröum við lengi hérna?” spurði Meg
skrækróma.
Lestarþjónninn hægði ekki á sér. „Ég veit
þaðekki, frú.”
Henni leíð æ verr. Hún varð aö komast
heim. Börnin voru þar. Hvað var. hún að.gera
hérna hreyfingarlaus? Tré.n voru þarna.fýrir
utan og. laufín bæröust ekki einu sinni. Ekkert
hreyfðist.
Meg talaði viö maniiinn viö hUðina á sér.,
„Maður skyldi ætla að þeir'geröu eitthvað..”
„Bölvaöáríestirriarý’sagðihann. .
„Ég verð að kómast heim.” Hún. var gráti
næst. „Ég skildi börnin eftir. Ég verð að elda
matinn.” Henni var orðiö ómótt af taugaæs-
ingi. Ég ætti að ganga, hugsaði hún.
Lestin tók slíkan kipp að hún hrökk við,
kipptist aftur til og hreyföist. Innan skamms
óku þau að Valley View eins og í ekkert hefði
skorist. Meg reyndi að slaka á en hún var enn
stíf í öxlunum. Aldrei hafði hún komið svona
seintheim.
Hún hljóp yfir aö bílastæöinu. Síöasti
snúningurinn. Það var vonandi allt í lagi
heima? Hvað gat veriö að? Aöeins vegna þess
aö hún kom of seint? En hún var vanaföst og
hún ókof hratt svo aö það ískraði í hjólbörðun-
um þegar hún ók fyrir horn.
Húsið vár á sínum staö. Allt var svo
kýrrlátt. Bíllinn hans Bobs var ekki við húsið.
Var hann líka of seinrl.
Hún fór inn í eldhúsið. Tíkin stökk upp og
flaðraði um hana alla. Skálin hennar var tóm.
Todd átti aö gefa henni en hann haföi greini-
lega gleymt því aftur. Það var miöi á ísskápn-
um meö hönd Tashu: „Mamma, þú varst ekki
hér svo aö pabbi bauð upp á hamborgara.
Kem meö einn handa þér.”
Hún lét fallast niður í Stól.
Ég er þreytt, hugsaði hún. Ö, guð, hvaö ég
• er þreytt.
Tíkin þefaði af höndum hennar og fór svo til
aö klóra í isskápinn.
Sérrétturinn beið þar líka. Glæsilegar rækj-
ur í sérCísósu fyrir kvöldmatinn. Hún hafði
farið á fætur klúkkan sex til að hreinsa rækj-
ur. Bob, Todd og Tasha höfðu fariö alsæl til
30. tbl. Vlkan 29